J-4 Solidarność
J-4 Solidarność – projekt polskiego lekkiego samolotu amatorskiego opracowanego przez Jarosława Janowskiego.
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor |
Jarosław Janowski[1] |
| Typ |
samolot amatorski[1] |
| Konstrukcja |
mieszana[1] |
| Załoga |
2[1] |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Limbach SL 1700EC[1] |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
7 m[1] |
| Długość |
4,8 m[1] |
| Wysokość |
1,25 m[1] |
| Powierzchnia nośna |
6,8 m²[1] |
| Masa | |
| Własna |
250 kg[1] |
| Użyteczna |
230 kg[1] |
| Startowa |
480 kg[1] |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | |
| Prędkość przelotowa |
240 km/h[1] |
| Zasięg |
2000 km[1] |
| Dane operacyjne | |
Historia
edytujJarosław Janowski w 1977 roku rozpoczął projektowanie lekkiego dwumiejscowego samolotu przeznaczonego do szkolenia pilotów w aeroklubach. W wyniku prac projektowych opracowana została konstrukcja będąca dolnopłatem z silnikiem ze śmigłem ciągnącym. Konstruktor planował wykorzystać do napędu silnik Limbach (używany w motoszybowcu SZD-45 Ogar), którego zapasy posiadały aerokluby. Konstruktor zakładał, że samolot będzie budowany zestawach w Aeroklubie Łódzkim, a montażem będą zajmować się odbiorcy[1].
Model samolotu został przebadany w tunelu aerodynamicznym Politechniki Warszawskiej i w 1979 roku rozpoczęto budowę. W prace zaangażowani byli: Witold Kalita z Aeroklubu Łódzkiego (pracował już z Janowskim przy J-3 Orzeł), W. Stefański i M. Luziński. Po zbudowaniu ok. 50% kadłuba rozpoczęto prace przy konstrukcji skrzydeł[1].
W lipcu 1981 roku nieukończony kadłub zaprezentowano na I Ogólnopolskim Zlocie Konstruktorów Amatorów Lotniczych w Łodzi[1].
Wprowadzenie stanu wojennego spowodowało wstrzymanie prac przy budowaniu samolotu. Aeroklub PRL wycofał swe zainteresowanie konstrukcją i budowa samolotu została całkowicie zablokowana. Nadwyżki silników Limbach zostały sprzedane do NRD[1].
Konstrukcja
edytujDwumiejscowy samolot w układzie wolnonośnego średniopłata[3][1].
Płat o obrysie prostokątnym, był zaprojektowany jako konstrukcja modułowa, składająca się z sześciu segmentów. W konstrukcji zrezygnowano z lotek na rzecz spojlerów. Na całej długości było wyposażone w klapy bezszczelinowe[1]. Zastosowany profil laminarny Wortmanna (19%) uniemożliwiał wpadnięcie w korkociąg[3].
Kadłub ze sklejki i laminatu, miejsca załogi obok siebie, oba wyposażone w komplet sterów[1].
Usterzenie klasyczne krzyżowe. Statecznik pionowy wykonany jako integralna część kadłuba. Usterzenie poziome dwudzielne[1].
Podwozie trzypunktowe stałe z kółkiem ogonowym. Golenie główne z laminatu, wykorzystano koła z szybowca SZD-9 Bocian[1].