Jakimowice
wieś w województwie świętokrzyskim
Jakimowice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Radoszyce[5][4].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2019) |
461[2] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
26-230[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TKN |
| SIMC |
0264561[4] |
Położenie na mapie gminy Radoszyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu koneckiego  | |
 51°03′36″N 20°12′01″E/51,060000 20,200278[1]
| |
| Strona internetowa | |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 1017971 | Praga | część wsi |
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Jakimowice, po jej zniesieniu w gromadzie Słupia. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa kieleckiego.
Wieś istniała zapewne już we wczesnym średniowieczu, a pierwsze zapisy o jej istnieniu przez Jana Długosza występują w 1411 roku: należała do Jachimowskich (Jakimowskich, obecnie Jachymowskich) herbu Czewoja lub Łzawa – stąd zapewne pochodzi nazwa Jakimowice[6].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Wawrzyńca w Lipie[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 43331
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2019. Stan ludności 31.12.2019 str. 13-14 [dostęp 2022-04-01]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 363 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Jakimowice – od średniowiecza do 1900 roku
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
Linki zewnętrzne edytuj
- Jakimowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 376.