Jan Pawlik (oficer)

Jan Adam Pawlik (ur. 1953) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, były szef sztabu – zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego i czasowo pełniący obowiązki tego okręgu.

Jan Pawlik
Ilustracja
Płk dypl. Jan Pawlik[a]
pułkownik dyplomowany pułkownik dyplomowany
Data urodzenia

1953

Przebieg służby
Lata służby

1975–2013

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

13 pz, CDO, ASG WP
• 13 pz, 1DZ, AON, SOW

Stanowiska

• szef sztabu, dowódca pz
• szef szkolenia, z-ca DZ
• szef szkol. i sztabu OW
• cz.p.o. dowódcy OW

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Za zasługi w krzewieniu wiedzy obronnej”

Życiorys edytuj

Syn Daniela. W latach 1975–1979 był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. 2 września 1979 był promowany na Wałach Chrobrego w Szczecinie na podporucznika przez gen. broni Józefa Urbanowicza. Po ukończeniu szkoły dowodził plutonem i kompanią w 13 Pułku Zmechanizowanym w Kożuchowie. W 1983 został skierowany na Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów w Centrum Doskonalenia Oficerów im. gen Stanisława Popławskiego w Rembertowie[2].

W okresie 1985–1988 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W roku 1990 objął funkcję szefa sztabu, a następnie od 1991 dowódcy 13 Pułku Zmechanizowanego w Kożuchowiej[3]. W 1996 przeniesiony do Legionowa, gdzie objął stanowisko szefa szkolenia, a od 2001 zastępcy dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej. W 2002 ukończył studia podyplomowe w Akademii Obrony Narodowej w zakresie obronności państwa. W październiku 2002 został wyznaczony na stanowisko szefa szkolenia Śląskiego Okręgu Wojskowego[4][2].

10 maja 2007 przyjął obowiązki szefa sztabu – zastępcy dowódcy ŚOW[5]. W okresie od 15 maja 2009 do 2 września 2009 czasowo pełnił obowiązki dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego[6]. 5 listopada 2009 został wybrany na prezesa Zarządu Okręgu Śląskiego Towarzystwa Wiedzy Obronnej[7]. Od 1 grudnia 2011 do 31 grudnia 2011 powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego[8][9][10].

17 stycznia 2013, po 38 latach pełnienia zawodowej służby wojskowej odszedł do rezerwy[11].

Awanse edytuj

Odznaczenia, wyróżnienia edytuj

Uwagi edytuj

  1. Składa gratulacje po odznaczeniu medalem "Za zasługi w krzewieniu wiedzy obronnej" przez dowódcę ŚOW podczas obchodów 65-lecia Śląskiego Okręgu Wojskowego, Wrocław 14 września 2010 r.[1].

Przypisy edytuj

  1. Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 239.
  2. a b Płk dypl. Jan Pawlik – Zasłużony dla obronności kraju. zzwp13pz.pl, 2020-12-06. [dostęp 2021-02-04].
  3. Historia 13 Pułku Zmechanizowanego. zzwp13pz.pl, 2020-12-06. [dostęp 2021-02-08].
  4. Paszkowski 2002 ↓, s. 95.
  5. Uroczystość przekazania obowiązków szefa Sztabu – zastępcy dowódcy Śląskiego OW. mon.gov.pl, 2007-05-11. [dostęp 2021-02-04].
  6. Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 26; 229.
  7. Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 156.
  8. Kalendarium wydarzeń 2011 – zmiany personalne. jednostki-wojskowe.pl, 2011-12-30. [dostęp 2021-02-08].
  9. Uroczystość sentymentalna. zzwp.wroclaw.pl, 2012-01-15. [dostęp 2021-02-04].
  10. Jasiński 2012 ↓, s. 13.
  11. a b Pożegnanie z mundurem. polska-zbrojna.pl, 2013-01-22. [dostęp 2021-02-08].
  12. M.P. z 2002 r. nr 55, poz. 753
  13. M.P. z 1999 r. nr 7, poz. 79
  14. Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 154.
  15. Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 33.
  16. Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 159.

Bibliografia edytuj

  • Franciszek Kusiak, Władysław Tkaczew: 65 lat Śląskiego Okręgu Wojskowego 1945-2010. Wrocław: Wojskowe Stowarzyszenie „Sport-Turystyka-Obronność”, 2010, s. 26; 156; 229. ISBN 978-83-925702-5-7.
  • Marek Paszkowski: Przegląd Wojsk Lądowych nr 12. Warszawa: 2002, s. 93-96. ISSN 0478-6688.
  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2011. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2012, s. 13. ISSN 1734-2317.