Janina Wójcicka Hoskins
Janina Wójcicka Hoskins (ur. 19 lutego 1912 w Kupowie, zm. 19 października 1996 w Menlo Park) – amerykańska bibliotekarka polskiego pochodzenia[1], dzięki jej pracy Biblioteka Kongresu w Waszyngtonie uzyskała największy zbiór polskich dzieł w całych Stanach Zjednoczonych[2].
| Data i miejsce urodzenia |
19 lutego 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 października 1996 |
| Zawód, zajęcie |
bibliotekarka |
| Narodowość |
amerykańsko-polska |
| Tytuł naukowy |
doktor historii i historii sztuki |
| Alma Mater | |
| Pracodawca |
Biblioteka Kongresu (1950–1989) |
| Rodzice |
Michał, Jadwiga |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Andrzej, Stanisław |
Życiorys
edytujUrodzona jako Janina Wanda Ewa Kozłow (vel Kozłowska), córka Michała i Jadwigi. Do szkoły podstawowej uczęszczała w Nowej Wilejce, a średniej w Wołkowysku. W 1931 wyszła za mąż za Franciszka Wójcickiego, sędziego i działacza ludowego[3].
W latach 1933/1934 studiowała mediewistykę na Sorbonie, od 1934 historię na Uniwersytecie Warszawskim, a od 1938 na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wybuchu II wojny światowej jej mąż wyjechał do Londynu, gdzie dołączył do polskiej armii. Wójcicka w tym czasie pracowała w banku, kontynuowała studia, nauczała w ramach tajnych kompletów i angażowała się w Obywatelski Komitet Pomocy Adama Stefana Sapiehy. Wychowywała dwóch synów. W 1945 z emigracji wrócił jej mąż. W 1946 otrzymała na UJ magisterium, a w 1947 doktorat z historii i historii sztuki na temat wpływów kultury zachodniej w Polsce w epoce Kazimierza Wielkiego. Ze względu na sytuację polityczną w kraju w 1949 odpłynęła wraz z synami na łódce do Szwecji, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. Jej mąż, dla którego zabrakło miejsca, został aresztowany dwa tygodnie później[1][3].
W 1950 została wolontariuszką w Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie. Rok później została zaangażowana przez Sergiusza Yakobsona[4], który wtedy organizował Wydział Słowiański i Wschodnio-Europejski. Zajmowała się katalogowaniem polskich zbiorów, opracowywaniem bibliografii i materiałów informacyjnych, wymianą międzynarodową, zamawianiem książek, publikacją artykułów o polskim szkolnictwie wyższym oraz bibliotekarstwie. 1 września 1955 została kustoszką zbiorów polskich i bułgarskich. Wielokrotnie latała służbowo do Europy, w tym czterokrotnie do Polski, m.in. w 1978 oficjalnie reprezentowała Bibliotekę Kongresu na uroczystości 50-lecia Biblioteki Narodowej. Z czasem została kierowniczką Wydziału Słowiańskiego i Wschodnio-Europejskiego. W maju 1989 przeszła na emeryturę[1][3].
Jej dziećmi byli Andrzej (Andrew, ur. 1935), Stanisław (Stanley, ur. 1937)[1]. Jej wnuczkami są: Susan Wojcicki, Janet Wojcicki oraz Anne Wojcicki[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Wojciech Zalewski, In Memoriam: Janina Wójcicka Hoskins (1912–1996), „The Polish Review”, 42 (1), 1997, s. 123–126, ISSN 0032-2970, JSTOR: 25778977 [dostęp 2021-11-13] [zarchiwizowane 2021-11-10].
- ↑ a b Wojciech Zalewski, Janina Wójcicka Hoskins (1912–1996): Portrait of an Esteemed Librarian, „Slavic & East European Information Resources”, 12 (4), 2011, s. 224–236, DOI: 10.1080/15228886.2011.623117, ISSN 1522-8886 [dostęp 2021-11-13].
- ↑ a b c 25 rocznica śmierci Janiny Wójcickiej Hoskins [online], Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, 19 października 2021 [dostęp 2021-11-13] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-03].
- ↑ Instytucja w Instytucji, [w:] Olgierd Budrewicz, Między Wisłą a Missisipi, Warszawa: Polonia, 1989, s. 119.