Wikipedia

Jari Mantila

fiński narciarz klasyczny, specjalista kombinacji norweskiej

Jari Sakari Mantila (ur. 14 lipca 1971 r. w Kotce) – fiński narciarz klasyczny, specjalista kombinacji norweskiej, dwukrotny medalista olimpijski oraz czterokrotny medalista mistrzostw świata.

Jari Mantila
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1971
Kotka

Klub

Lahden Hiihtoseura

Wzrost

189 cm

Debiut w PŚ

10.02 1990, Leningrad
(47. miejsce – Gundersen)

Pierwsze punkty w PŚ

28.02 1992, Lahti
(12. miejsce – Gundersen)

Pierwsze podium w PŚ

19.12 1995, Val di Fiemme (1. miejsce – Gundersen)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia
Igrzyska olimpijskie
złoto Salt Lake City 2002 Sztafeta
srebro Nagano 1998 Sztafeta
Mistrzostwa świata
złoto Ramsau 1999 Sztafeta
srebro Thunder Bay 1995 Gundersen
srebro Trondheim 1997 Sztafeta
brąz Lahti 2001 Sztafeta
Puchar Świata
2. miejsce
1996/1997
3. miejsce
1995/1996
Zakończenie kariery: 2002 rok

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Jari Mantila pojawił się 10 lutego 1990 roku, kiedy wystartował w zawodach Pucharu Świata w Leningradzie. Zajął tam 47. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena. W sezonie 1989/1990 wystartował jeszcze trzykrotnie, ale punktów nie zdobył i nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. Z zerowym dorobkiem punktowym zakończył także starty w sezonie 1990/1991. Pierwsze pucharowe punkty zdobył 28 lutego 1992 roku w Lahti, gdzie był dwunasty w Gundersenie. Punktował także dwukrotnie w marcu tego samego roku i ostatecznie zajął 24. pozycję w klasyfikacji sezonu 1991/1992. W lutym 1992 roku Mantila wystartował na igrzyskach olimpijskich w Albertville, wraz z kolegami kończąc rywalizację w sztafecie na siódmym miejscu. W zawodach indywidualnych Jari po skokach zajmował piąte miejsce i przed wyruszeniem na trasę biegu tracił do prowadzącego Austriaka Klausa Ofnera ponad minutę. Niestety Fin nie ukończył biegu, wobec czego nie był klasyfikowany.

W trzech kolejnych latach najlepiej wypadł w sezonie 1993/1994, kiedy rywalizację pucharową ukończył na dziewiątym miejscu. Punktował we wszystkich swoich startach, czterokrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Najlepszy wynik osiągnął 19 marca 1994 roku w Thunder Bay, gdzie był piąty w Gundersenie. W tym czasie brał udział w mistrzostwach świata w Falun w 1993 roku oraz mistrzostwach w Thunder Bay w 1995 roku. Na szwedzkich mistrzostwach był ósmy w sztafecie, a indywidualnie uplasował się na 24. pozycji. Dwa lata później w Kanadzie osiągnął jeden z największych sukcesów swojej kariery, zdobywając srebrny medal w Gundersenie i ulegając tylko Norwegowi Fredowi Børre Lundbergowi. W sztafecie Finowie z Mantilą w składzie zajęli dziewiąte miejsce. Wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku, plasując się na ósmym miejscu w sztafecie oraz na czternastym w konkursie indywidualnym.

Przełom w karierze Fina nastąpił w sezonie 1995/1996. Już w trzecim starcie cyklu, 19 grudnia 1995 roku w Val di Fiemme nie tylko po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowym, ale od razu odniósł zwycięstwo. Później jeszcze trzykrotnie stawał na podium, z czego dwukrotnie był drugi i raz trzeci. Łącznie jedenastokrotnie meldował się w czołowej dziesiątce zawodów, dzięki czemu zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Norwegiem Knutem Tore Apelandem i Japończykiem Kenjim Ogiwarą. Jeszcze lepiej Mantila spisywał się w sezonie 1996/1997. Ponownie cztery razy znalazł się na podium, przy czym 22 listopada 1996 roku w Rovaniemi odniósł jedyne w tym sezonie i zarazem ostatnie w karierze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. W klasyfikacji generalnej lepszy był tylko jego rodak, Samppa Lajunen, a trzecie miejsce zajął Bjarte Engen Vik z Norwegii. Na mistrzostwach świata w Trondheim w 1997 roku wspólnie z Hannu Manninenem, Tapio Nurmelą i Samppą Lajunenem wywalczył srebrny medal w drużynie, a rywalizację w konkursie metodą Gundersena ukończył na 14. pozycji.

Sezony 1997/1998 i 1998/1999 przyniosły mu słabsze występy w Pucharze Świata i w efekcie miejsca poza czołową dziesiątką klasyfikacji generalnej. W tym okresie najbliżej pucharowego podium był 28 listopada 1997 roku w Rovaniemi, gdzie był czwarty w Gundersenie. W tym czasie Fin zdobył jednak dwa medale. W 1998 roku, podczas igrzysk olimpijskich w Nagano Finowie w tym samym składzie co w Trondheim sięgnęli po srebrny medal olimpijski. Po skokach znajdowali się na prowadzeniu i na trasę biegu wyruszyli z przewagą 4 sekund nad Austriakami oraz ośmiu sekund nad Norwegami. W biegu to Norwegowie okazali się najlepsi, Finowie zdołali jednak obronić drugie miejsce. Na mecie do zwycięzców stracili jednak ponad minutę. W starcie indywidualnym Jari był dziesiąty po skokach i ze stratą 3 minut i 43 sekund wyruszył na trasę biegu. W biegu tym zaprezentował się jednak słabo, tracąc kolejne cztery pozycje. Na mecie stawił się jako czternasty. Rok później, na mistrzostwach świata w Ramsau, wspólnie z Nurmelą, Manninenem i Lajunenem wywalczył złoty medal drużynowo. Indywidualnie Fin plasował się w pierwszej połowie drugiej dziesiątki: w Gundersenie był jedenasty, a w sprincie czternasty.

Ostatni raz na podium zawodów pucharowych Mantila stanął 3 stycznia 2000 roku w Oberwiesenthal, gdzie zajął trzecie miejsce w sprincie. W sezonie 1999/2000 jeszcze dziewięć razy znalazł się w czołowej dziesiątce, ale na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dziesiąty. W lecie 2000 roku wziął udział w trzeciej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej, zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej. W czterech konkursach indywidualnych Fin dwa razy stanął na podium: 26 sierpnia w Klingenthal był trzeci, a 30 sierpnia w Oberhofie drugi w Gundersenie. W Pucharze Świata startował do zakończenia sezonu 2001/2002, ale uzyskiwał coraz słabsze wyniki. Ostatni oficjalny występ zanotował 16 marca 2002 roku w Oslo, gdzie zajął 49. miejsce w sprincie. Mimo indywidualnych niepowodzeń Jari osiągał sukcesy drużynowe. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku razem z Mantilą, Manninenem i Jaakko Tallusem zdobył brązowy medal w sztafecie. Finowie ulegli tylko Norwegom i Austriakom, tracąc do pierwszych 19,4 sekundy, a do drugich 8,5 sekundy. Indywidualnie pojawił się tylko w Gundersenie, plasując się na piętnastej pozycji. Rok później, podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City wystąpił tylko w sztafecie, wraz Lajunenem, Manninenem oraz Tallusem sięgając po drużynowe mistrzostwo olimpijskie. Był to pierwszy drużynowy złoty medal w kombinacji w historii startów Finów na igrzyskach.

W 2002 roku zakończył karierę.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska Olimpijskie   edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
DNF 12 lutego 1992   Albertville Gundersen K-90/15 km 44:28,1 -   Fabrice Guy
7. 17 lutego 1992   Albertville Sztafeta K-90/3x5 km[1] 1:23:36,6 +9:06,8   Japonia
14. 19 lutego 1994   Lillehammer Gundersen K-90/15 km 39:07,9 +5:48,7   Fred Børre Lundberg
8. 17 lutego 1994   Lillehammer Sztafeta K-90/3x5 km[2] 1:21.51,8 +13:27,6   Japonia
27. 14 lutego 1998   Nagano Gundersen K-90/15 km 41:21,1 +4:49,5   Bjarte Engen Vik
2.  20 lutego 1998   Nagano Sztafeta K-90/4x5 km[3] 54:11,5 +1:18,9   Norwegia
1.  14 lutego 2002   Salt Lake City Sztafeta K-90/4x5 km[4] 48:42,2 - -

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
24. 18 lutego 1993   Falun Gundersen K-90/15 km 46:47,5 ?   Kenji Ogiwara
8. 19 lutego 1993   Falun Sztafeta K-90/3x5 km[5] 1:19:25,7 +6:25,6   Japonia
2.  22 lutego 1995   Thunder Bay Gundersen K-90/15 km 41:16,9 +30,3   Fred Børre Lundberg
9. 10 marca 1995   Thunder Bay Sztafeta K-90/4x5 km 56:20,2 ?   Japonia
14. 22 lutego 1997   Trondheim Gundersen K-90/15 km 43:43,1 +2:55,6   Kenji Ogiwara
2.  23 lutego 1997   Trondheim Sztafeta K-90/4x5 km[6] 52:18,0 +55,6   Norwegia
11. 20 lutego 1999   Ramsau Gundersen K-90/15 km 37:04,8 +3:32,2   Bjarte Engen Vik
1.  25 lutego 1999   Ramsau Sztafeta K-90/4x5 km[7] 49:34,2 - -
14. 27 lutego 1999   Ramsau Sprint K-90/7,5 km 17:48,4 +1:18,3   Bjarte Engen Vik
15. 15 lutego 2001   Lahti Gundersen K-90/15 km 39:26,7 ?   Bjarte Engen Vik
3.  20 lutego 2001   Lahti Sztafeta K-90/4x5 km[8] 48:54,1 +19,4   Norwegia

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 19 grudnia 1995   Val di Fiemme Gundersen K120/15 km ? 1. - -
2. 13 stycznia 1996   Štrbské Pleso Gundersen K115/15 km ? 2. ?   Kenji Ogiwara
3. 18 lutego 1996   Murau Gundersen K90/15 km ? 2. ?   Mario Stecher
4. 8 marca 1996   Falun Gundersen K115/15 km ? 3. ?   Hannu Manninen
5. 22 listopada 1996   Rovaniemi Gundersen K90/15 km ? 1. - -
6. 5 stycznia 1997   Schonach Gundersen K95/15 km ? 3. ?   Samppa Lajunen
7. 11 stycznia 1997   Saalfelden am Steinernen Meer Gundersen K90/15 km ? 3. ?   Hannu Manninen
8. 22 marca 1997   Štrbské Pleso Gundersen K115/15 km ? 3. ?   Bjarte Engen Vik
9. 3 stycznia 2000   Oberwiesenthal Sprint K90/7.5 km ? 3. ?   Samppa Lajunen

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 26 sierpnia 2000   Klingenthal Gundersen K90/15 km ? 3. ?   Felix Gottwald
2. 30 sierpnia 2000   Oberhof Gundersen K90/15 km ? 2. ?   Samppa Lajunen

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Skład drużyny: Pasi Saapunki, Jari Mantila, Teemu Summanen
  2. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Tapio Nurmela, Topi Sarparanta
  3. ↑ Skład drużyny: Samppa Lajunen, Jari Mantila, Tapio Nurmela, Hannu Manninen
  4. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Jaakko Tallus, Hannu Manninen, Samppa Lajunen
  5. ↑ Skład drużyny: Jarno Miettinen, Topi Sarparanta, Jari Mantila
  6. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Tapio Nurmela, Samppa Lajunen, Hannu Manninen
  7. ↑ Skład drużyny: Hannu Manninen, Tapio Nurmela, Jari Mantila, Samppa Lajunen
  8. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Hannu Manninen, Jaakko Tallus, Samppa Lajunen
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jari_Mantila&oldid=70324392”