Jarosław Bielecki (ur. 27 sierpnia 1942 w Gnieźnie) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Jarosław Bielecki
generał dywizji w st. spocz. generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

27 sierpnia 1942
Gniezno

Przebieg służby
Lata służby

19622002

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

29pcz, ASG, 29pcz, 8 pcz
10DP, ŚOW, SG WP, MON

Stanowiska

• d-ca plcz, plrozp, kpcz
• szef sztabu–z-ca d-cy pcz
• z-ca d-cy ds. liniowych pcz
• dowódca pcz
• szef sztabu–z-ca d-cy DP
• szef mobilizacji ŚOW
• z-ca i szef Zarządu Mobilizacji i Uzupełnień w SG WP
• szef Planowania Organizacyjno-Mobilizacyjnego Sił Zbrojnych w SG WP
• z-ca szefa SG WP ds. logistyki
• koordynator ds. uzbrojenia i infrastruktury w MON

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

Jarosław Bielecki urodził się 27 sierpnia 1942 w Gnieźnie. W 1962 rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu. W 1965 promowany na podporucznika. W tym samym roku objął stanowisko dowódcy plutonu czołgów w 29 pułku czołgów w Żaganiu, a następnie jako dowódca plutonu rozpoznawczego. W 1967 został wyznaczony na dowódcę kompanii czołgów 29pcz. W latach 1969–1972 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu których powrócił do 29pcz na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy, a w okresie 1973–1974 był w tym pułku zastępcą dowódcy ds. liniowych[1].

W 1974 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 8 pułku czołgów w Żaganiu z 11 Dywizji Pancernej. W 1976 został skierowany do Opola, gdzie powierzono mu funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 10 Dywizji Pancernej. W latach 1983–1985 był szefem mobilizacji w sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Na tym stanowisku ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1985 objął stanowisko zastępcy szefa Zarządu Mobilizacji i Uzupełnień w Sztabie Generalnym WP, a w roku 1990 szefa tego zarządu[1].

9 listopada 1992 został awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę[2]. W 1994 objął stanowisko szefa Planowania Organizacyjno-Mobilizacyjnego Sił Zbrojnych w SG WP. Współautor przygotowywanego programu integracji sił zbrojnych z NATO. W 1996 awansowany na stopień generała dywizji. W okresie 1996–1997 w dyspozycji MON, a od marca 1997 zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. logistyki. Od 1999 w dyspozycji MON, od lipca 2001 pełnił funkcję koordynatora pionu sekretarza stanu ds. uzbrojenia i infrastruktury w MON[1]. 15 kwietnia 2002 zakończył zawodową służbę wojskową. 15 sierpnia 2002 został uhonorowany listem przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego w związku z zakończeniem służby wojskowej[3][1].

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 48.
  2. Tomasz Honkisz. Kronika. „WPH”. 2/93. 
  3. Cztery gwiazdki gen. Piątasa. wprost.pl, 2002-08-15. [dostęp 2021-05-08].

Bibliografia

edytuj
  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.