Jarosław Bułat
 |
Ten artykuł od 2019-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Jarosław Emil Bułat (ur. 28 lutego 1904 we Lwowie, zm. 28 stycznia 1999 w Katowicach) – urzędnik państwowy II Rzeczypospolitej i sektora górnictwa w PRL.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
urzędnik |
| Tytuł naukowy |
doktor praw |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Jarosław Emil Bułat urodził się 28 lutego 1904 we Lwowie[1][2]. Był synem Komisarza Magistratu Lwowskiego. Kształcił się w VIII Gimnazjum Realnym im. Jędrzeja Śniadeckiego we Lwowie[3]. W czasie wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w obronie Lwowa, mając niespełna 14 lat, uciekł z domu i brał udział w potyczkach z Ukraińcami.[4] W roku 1918 był czynnym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej we Lwowie, pseudonim „Sowa”.
Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W trakcie studiów był współzałożycielem Polskiej Korporacji Akademickiej Znicz[5]. Równolegle z prawem ukończył też Wydział Handlu Zagranicznego na Uniwersytecie Warszawskim. Był najmłodszym doktorantem lwowskiej uczelni - tytuł doktora praw otrzymał w 1930, mając 23 lata.
Po ukończeniu studiów i założeniu rodziny przeniósł się do Drohobycza, gdzie objął stanowisko dyrektora Izby Skarbowej. Po wybuchu wojny w 1939 przez Zaleszczyki ewakuował się początkowo do Rumunii i na Węgry, skąd dostał się do Anglii. Pracował w sztabie polskiego lotnictwa w Szkocji, gdzie uczył polskich lotników języka angielskiego. W 1940 był w Szkole Podoficerskiej w Chateau de Champeau we Francji, następnie służył w Szkocji w stopniu podporucznika artylerii (1945). W 1990 został mianowany przez Ministra Obrony Narodowej porucznikiem.
Do Polski powrócił w 1946 i osiadł w Katowicach. Pracował w przemyśle i budownictwie węglowym[2]. Uzyskał tytuł dyrektora górniczego II stopnia[2].
Zmarł 28 stycznia 1999[1]. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim przy ulicy Francuskiej w Katowicach[2][1]. W tym miejscu spoczęła także Janina Bułat z domu Filowicz (1907–1980)[1].
Brat Jarosława, Włodzimierz Michał Bułat (ur. 1902), poległ w wieku 17 lat w obronie mostu pod Niżniowem 14 czerwca 1919[6] i spoczął na Cmentarzu Obrońców Lwowa (w kwaterze V, grób nr 285)[7][8]. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa[9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - 28 listopada 1966
- Medal Niepodległości - 3 czerwca 1933[10]
- Krzyż za udział w Wojnie 1918–1921 - 31 października 1990
- Medal Obrony
- Medal Wojny 1939-1945
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Jarosław Emil Bułat. katowiceewangelicki.grobonet.com. [dostęp 2019-12-23].
- ↑ a b c d Jarosław Bułat. Nekrolog. „Trybuna Śląska”. Nr 25 (6), 30/31 stycznia 1999.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1915/16. Lwów: 1916, s. 48, 54.
- ↑ Teresa Jastrzębiec Olszańska, Z nurtem stryja, Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo -Wschodnich, Oddział Stryjan w Gliwicach, Gliwice, Rocznik XIII, Nr 37/38 str. 93-94.
- ↑ Fraternities Archive [online], www.archiwumkorporacyjne.pl [dostęp 2019-12-31].
- ↑ W obronie Lwowa i Wschodnich Kresów : polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r. - Silesian Digital Library, str. 89 [online], www.sbc.org.pl [dostęp 2019-12-30].
- ↑ Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934, s. 84.
- ↑ Włodzimierz Michał Bułat. niezwyciezeni1918-2018.pl/. [dostęp 2019-12-23].
- ↑ W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 36.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2019-12-30].