Jaskinia Górna
Jaskinia Górna – jaskinia na terenie Niecki Nidziańskiej. Ma trzy otwory wejściowe położone w Dolinie Skorocickiej (Niecka Solecka), na północny wschód od Skorocic, w pobliżu Jaskini Starej, Jaskini Skorocickiej i Jaskini Dzwonów, na wysokościach 205 i 207 m n.p.m.[1]. Długość jaskini wynosi 61 metrów, a jej deniwelacja 4 metry[2].
| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
61 m |
| Głębokość |
4 m |
| Deniwelacja |
4 m |
| Wysokość otworów |
205 (główny) i 207 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
5 m |
| Ekspozycja otworów |
ku S, ku górze, ku górze |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Ochrona i dostępność |
niedostępna turystycznie |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) N-2.32 |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
 50°25′10″N 20°40′20″E/50,419444 20,672222
| |
Jaskinia znajduje się na terenie rezerwatu przyrody „Skorocice” i jest nieudostępniona turystycznie.
Opis jaskini edytuj
Jaskinię stanowi obszerny, poziomy korytarz zaczynający się w dużym i szerokim otworze wejściowym, a kończący zawaliskiem, po którym, idąc stromo do góry, dochodzi się do dwóch studzienek prowadzących do pozostałych, niewielkich otworów wejściowych[2].
Przyroda edytuj
Historia odkryć edytuj
Jaskinia była znana od dawna. Pierwszy jej opis i plan (wraz z Jaskinią Skorocicką) sporządził Kazimierz Kowalski w 1954 roku. Opis i plan samej Jaskini Górnej sporządzili W. Dudka, J. Gubała i A. Kasza w 1998 roku[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Jerzy Głazek, Jan Urban, Jacek Gubała, Andrzej Kasza - Dolina Skorocicka - dolina krasowa i największy zespół jaskiń w gipsach Niecki Nidziańskiej, 36. Sympozjum Speleologiczne, Pińczów, 2002
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-12-20] (pol.).