Jaskinia Piętrowa w Klimczoku

jaskinia w Beskidzie Śląskim

Jaskinia Piętrowa w Klimczokujaskinia w Beskidzie Śląskim. Wejście do niej znajduje się na południowo-zachodnim zboczu Klimczoka, w pobliżu szczytu, na wysokości 1107 m n.p.m. Długość jaskini wynosi 130 metrów, a jej deniwelacja 10 metrów[1][2].

Jaskinia Piętrowa w Klimczoku
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Położenie

Beskid Śląski, Klimczok

Właściciel

Skarb Państwa
(Lasy Państwowe)

Długość

130 m

Rozciągłość pozioma

27 m

Głębokość

9,6 m

Deniwelacja

10 m

Wysokość otworów

1107 m n.p.m.

Ekspozycja otworów

ku górze

Data odkrycia

2007 rok

Odkrywca

Cz. Szura i K. Borgieł

Kod

(nr inwentarzowy PIG) K.Bs-04.63

Położenie na mapie Beskidu Śląskiego
Mapa konturowa Beskidu Śląskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Piętrowa w Klimczoku”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Piętrowa w Klimczoku”
Ziemia49°44′20″N 18°59′41″E/49,738956 18,994789
Otwór jaskini
Klimczok. Widok na Magure

Opis jaskini

edytuj

Jaskinia zaczyna się 2,5-metrową studzienką. W jej dnie zaczyna się pochylnia przechodząca w korytarz, który prowadzi do rozgałęzienia:

  • w prawo idzie ciąg złożony z dwóch korytarzyków kończących się ślepo po kilku metrach
  • w lewo za progiem znajduje się korytarz, który po 11 metrach łączy się z głównym ciągiem
  • na północ idzie główny ciąg prowadzący ponad kilkoma studzienkami do niedużej sali. Stąd odchodzą następujące ciągi:
  1. na zachód idą dwa krótkie korytarzyki
  2. na północ prowadzi obszerny ciąg, do którego dochodzi 11-metrowy korytarz z pierwszego rozgałęzienia. Ciąg kończy się szczelinami nie do przejścia
  3. na końcu sali znajduje się 3-metrowa studzienka. Z niej na północ idzie korytarzyk prowadzący do małego jeziorka w najniższym punkcie jaskini. Za nim korytarzyk kończy się po kilku metrach. Natomiast na południowy wschód idzie z sali korytarz dochodzący do niedużego kominka i studzienki, za którą ciągnie się jeszcze przez kilka metrów[1].

Przyroda

edytuj

Jaskinia jest typu osuwiskowego. Nie ma w niej nacieków. Ściany są wilgotne, brak jest na nich roślinności.

W jaskini zimują nietoperze: podkowce małe i nocki Natterera[1].

Historia odkryć

edytuj

Jaskinię odkryli Cz. Szura i K. Borgieł w 2007 roku. Jej opis i plan jaskini sporządzili Cz. Szura i J. Pysz w 2007 i 2008 roku.

Przypisy

edytuj
  1. a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2018-05-01] (pol.).
  2. Grzegorz Klassek, Tomasz Mleczek – Eksploracja i inwentaryzacja jaskiń polskich Karpat fliszowych, 44. Sympozjum Speleologiczne, Wisła, 2010.