Jean-Baptiste Bessières
Jean Baptiste Bessières (ur. 6 sierpnia 1768 w Prayssac w Lotaryngii, zm. 1 maja 1813 w Weissenfels) – francuski wojskowy i arystokrata, książę Istrii, marszałek Francji.
| |
| Marszałek Francji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1790-1813 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
    
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujPochodził z niezbyt zamożnej rodziny, jego ojciec był chirurgiem w Prayssac (w departamencie Lot). Także sam Béssieres miał pierwotnie zostać chirurgiem, wstąpił jednak w 1790 jako szeregowiec do Gwardii Ludwika XVI, a w 1792 służył w legionie w Pirenejach.
W 1794 awansowany na stopień kapitana i wykazawszy się w walce we Włoszech w latach 1796–1797 zdobył uznanie w oczach Napoleona. W 1798 jako generał brygady współorganizował ekspedycję do Egiptu i walczył w bitwie pod Abukirem (1799), po czym wrócił z Napoleonem do Francji.
Organizował powstanie nowej armii włoskiej. W bitwie pod Marengo, dzięki wzorowo prowadzonemu atakowi kawalerzystów, zmusił Austriaków do odwrotu. W 1802 awansował na generała dywizji i po koronacji Napoleona I w 1804 został mianowany marszałkiem Francji.
- Wielki Orzeł Legii Honorowej
- Komandor Orderu Korony Żelaznej (Królestwo Włoch)
- Krzyż Wielki Orderu Chrystusa (Cesarstwo Brazylii)
- Krzyż Wielki Orderu Wojskowego Świętego Henryka (Królestwo Saksonii)
- Krzyż Wielki Orderu Orła Złotego (Królestwo Wirtembergii)
Przypisy
edytuj- ↑ Louis Paris: Dictionnaire des anoblissements, contenant l'indication des anoblissements, concessions, collations de titres, etc. accordés par Décrets on Ordonnances des Souverains de France 1804-1868, Części 1-2. Paryż: Bachelin-Deflorenne, 1869, s. 52. [dostęp 2025-02-24]. (fr.).
Bibliografia
edytuj- Désiré Lacroix, Die Marschälle Napoleons I., Übertragen von Oskar Marschall von Bieberstein; Verlag von Heinrich Schmidt & Carl Günther, 1898.
- Carl Bleibtreu, Marschälle, Generale, Soldaten Napoleons I., 2. Aufl., Verlag Alfred Schall, Berlin 1911.