Jerzy Dobrzycki (historyk sztuki)

polski historyk sztuki

Jerzy Dobrzycki (ur. 22 września 1900 w Inwałdzie, zm. 18 września 1972 w Krakowie) – historyk sztuki. W latach 1946–1964 dyrektor Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.

Jerzy Dobrzycki (historyk sztuki)
Data i miejsce urodzenia

22 września 1900
Inwałd

Data i miejsce śmierci

18 września 1972
Kraków

Dyrektor Muzeum Historycznego Miasta Krakowa
Okres

od 1946
do 1964

Następca

Stanisław Czerpak

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Był legionistą (1917–1918), uczestnikiem II i III powstania śląskiego, działaczem plebiscytowym. Od 1918 studiował prawo, w latach 1919–1923 studiował historię sztuki i archeologię klasyczną na UJ. Od 1924 pracował w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. W latach 1930–1951 członek Rady Artystycznej m. Krakowa. 1934–1939 kierownik Miejskiego Biura Propagandy Artystycznej.

W czasie II wojny światowej kierował polskim liceum w Bukareszcie.

Po wojnie, był inicjatorem, a w latach 1946–1964 dyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.

Był inicjatorem Dni Krakowa (1936) oraz konkursu na najpiękniejszą szopkę krakowską (1937), autorem publikacji popularyzujących wiedzę o Krakowie, zasłużonym propagatorem sztuki Krakowa, m.in. w latach 1929–1939 prowadził audycję Gawędy o starym Krakowie nadawaną przez rozgłośnię krakowskiego Polskiego Radia. Był członkiem honorowym Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.

Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera IA-zach-po lewej Muszyńskiej)[1].

 
Grób Jerzego Dobrzyckiego na cmentarzu Rakowickim

Wybrane publikacje

edytuj
  • 1947 - Zbytki króla Heroda [w:] „Od A do Z”, nr 8.
  • 1961 - Hejnał krakowski (wydanie II poprawione 1983).
  • 1955 - Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, jego dzieje i zbiory.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2022-04-12].
  2. M.P. z 1929 r. nr 161, poz. 406 „za zasługi na polu pracy społeczno-oświatowej”.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj