Juliusz Freisler (ur. 30 września 1909 w Nowym Sączu, zm. 1945) – porucznik sanitarny Wojska Polskiego.

Juliusz Freisler
Ilustracja
porucznik sanitarny porucznik sanitarny
Data i miejsce urodzenia

30 września 1909
Nowy Sącz

Data śmierci

1945

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion Stołeczny

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Warszawy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Życiorys

edytuj

Pochodził z rodziny robotniczo-kolejarskiej. W 1928 zdał maturę. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 i 451. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu[1][2].

W 1935 stracił oko i bardzo poważnie uszkodził prawą rękę podczas manewrów, ratując młodego żołnierza (wyrwał mu z ręki odbezpieczony granat). Uznany za inwalidę, odwołał się od orzeczenia komisji o przeniesieniu na rentę – chciał pozostać w armii. Odwołanie rozpatrzono pozytywnie – został oficerem administracyjnym. Wkrótce złożył podanie o przywrócenie do wojsk liniowych.

Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów zdrowia, grupa sanitarna[4]. W marcu 1939 pełnił służbę w Kadrze Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie na stanowisku zastępcy oficera mobilizacyjnego[5].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył w obronie Warszawy dowodząc kompanią karabinów maszynowych Batalionu Stołecznego[6]. 24 września około godziny 1.00 wziął udział w wypadzie 1. kompanii strzeleckiej kpt. Wacława Sikorskiego z rejonu fortu III na miejscowość Blizne i skrzyżowanie dróg na południe od fortu III[7].

Został uznany za poległego w tej akcji i „pośmiertnie” awansowany przez generała Juliusza Rómmela na stopień kapitana[8].

Faktycznie został ciężko ranny. Ludwik Głowacki w marcu 1945 we Włodawie osobiście rozmawiał z porucznikiem Freislerem. „Miał on lewą rękę bez dłoni, z rękawa płaszcza kikut wystawał” i dalej „został ciężko ranny, stracił przytomność i nic nie wie, co się dalej działo. Odzyskał przytomność w domu przy ul. Wolskiej u nieznanej mu przedtem rodziny. Przeleżał tam przez miesiąc. Po odzyskaniu zdrowia wyjechał z Warszawy”[7]. Zmarł w tym samym roku[6].

Jego trzej bracia walczyli w Armii Krajowej, a siostry były łączniczkami. Dom rodzinny w Nowym Sączu był natomiast punktem kontaktowym dla kurierów AK, prowadzonym przez jego ojca i matkę[8].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1933 roku, s. 159, 167.
  2. Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 167.
  3. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 451.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 389.
  5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 891.
  6. a b Głowacki 1985 ↓, s. 293.
  7. a b Głowacki 1985 ↓, s. 257.
  8. a b c J.K., Zginął w obronie Warszawy, Wrocławski Tygodnik Katolików, nr 39/1981, s.7, ID 38156
  9. M.P. z 1936 r. nr 128, poz. 232, tu błędnie, jako ppor. Juliusz Freibler.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 19.

Bibliografia

edytuj