Jurgowska Przełęcz
Jurgowska Przełęcz (słow. Vyšné kačacie sedlo[1], Vyšné Kačie sedlo, niem. Obere Ententalscharte, węg. Felső-Kacsa-völgyi-csorba[2]) – przełęcz w głównej grani Tatr (w jej fragmencie zwanym Batyżowiecką Granią) położona pomiędzy Zmarzłym Szczytem (Popradský Ľadový štít, 2396 m) a Kaczym Szczytem (Kačací štít, 2401 m). Na północ od przełęczy znajduje się górne piętro Doliny Kaczej, a na południe – Doliny Batyżowieckiej. W grani opadającej na Jurgowską Przełęcz ze Zmarzłego Szczytu wyróżnia się jeszcze jedną przełęcz zwaną Jurgowskimi Wrótkami.
![]() Grań nad Doliną Kaczą (podpisane formacje) | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
Data zdobycia |
8 sierpnia 1907 r. |
Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Tatr ![]() | |
Położenie na mapie Karpat ![]() | |
![]() |
Na Jurgowską Przełęcz nie prowadzi szlak turystyczny ani żadna łatwa droga nieznakowana, dlatego nie ma ona praktycznego znaczenia jako połączenie Doliny Kaczej z Batyżowiecką. Jest odwiedzana przez taterników prawie wyłącznie przy okazji przejść Batyżowiecką Granią.
Polska nazwa przełęczy została jej nadana dla upamiętnienia pasterzy z Jurgowa pasących niegdyś na Polanie pod Wysoką, a okresowo również w dolnym piętrze Doliny Kaczej.
Pierwsze wejście:
- latem – Zygmunt Klemensiewicz, Roman Kordys, Aleksander Znamięcki, 8 sierpnia 1907 r.,
- zimą – Józef Lesiecki, Józef Oppenheim, 13 kwietnia 1914 r.
Przypisy
edytuj- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 69. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
Bibliografia
edytuj- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 115-116.