Karłogacek wielkouchy

Karłogacek wielkouchy
	Micronycteris megalotis
	(J.E. Gray, 1842)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	nietoperze
Podrząd	mroczkokształtne
Nadrodzina	Noctilionoidea
Rodzina	liścionosowate
Podrodzina	Micronycterinae
Rodzaj	karłogacek
Gatunek	karłogacek wielkouchy
Synonimy
	Phyllophora megalotis J.E. Gray, 1842; Phyllostoma elongata J.E. Gray, 1842; Phyllostoma scrobiculatum Wagner, 1855; Phyllostoma nattereri Pelzeln, 1883; Micronycteris megalotis, f. typica K. Andersen, 1906;
	Phyllophora megalotis J.E. Gray, 1842; Phyllostoma elongata J.E. Gray, 1842; Phyllostoma scrobiculatum Wagner, 1855; Phyllostoma nattereri Pelzeln, 1883; Micronycteris megalotis, f. typica K. Andersen, 1906;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies

Karłogacek wielkouchy^[7] (Micronycteris megalotis) – gatunek ssaka z podrodziny Micronycterinae w obrębie rodziny liścionosowatych (Phyllostomidae).

Taksonomia edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego nazwał w 1842 roku angielski zoolog John Edward Gray nadając mu nazwę Phyllophora megalotis^[2]. Holotyp pochodził z Perequé, São Paulo, w Brazylii^[8].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy^[9].

Etymologia edytuj

Micronycteris: gr. μικρος mikros „mały”; νυκτερις nukteris, νυκτεριδος nukteridos „nietoperz”^[10].
megalotis: gr. μεγαλως megalōs „niezmiernie”, od μεγας megas, μεγαλη megalē „wielki”; -ωτις -ōtis „-uchy”, od ους ous, ωτος ōtos „ucho”^[11].

Zasięg występowania edytuj

Karłogacek wielkouchy występuje w północnej Ameryce Południowej od Kolumbii po południowo-wschodnie Peru, północną Boliwię i południowo-wschodnią Brazylię oraz Małe Antyle (Margarita, Grenada, Trynidad i Tobago)^[9].

Morfologia edytuj

Długość ciała (bez ogona) 38–59 mm, długość ogona 10–16 mm, długość ucha 17,1–23 mm, długość tylnej stopy 7,4–10 mm, długość przedramienia 31,5–36,4 mm; masa ciała 5,5–6,3 g^[12].

Ekologia edytuj

Tryb życia edytuj

Karłogacek wielkouchy Występuje od buszu do tropikalnych lasów. Spi w niewielkich grupkach w najróżniejszych kryjówkach. Nocą poluje w pobliżu drzew owocowych atakując lotem nurkowym powoli latające owady, takie jak żukowate. Zdarza mu się również atakować karaczany znajdujące się na ziemi. Ponadto żywi się również prawdopodobnie miąższem gujawy i bananów.

Rozmnażanie edytuj

Samica wydaje na świat zazwyczaj 1 młode pomiędzy kwietniem a czerwcem.

Przypisy edytuj

↑ Micronycteris megalotis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c J.E. Gray. Descriptions of some new Genera and fifty unrecorded Species of Mammalia. „The Annals and Magazine of Natural History”. 10 (65), s. 257, 1842. (ang.).
↑ J.A. Wagner: Supplementband. W: J.Ch.D. von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Cz. 5: Die Affen, Bahnlücker, Beutelthiere, Susthiere, Tusettenfresser und Sandflüger. Erlangen: Expedition des Schreber’schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1855, s. 627. (niem.).
↑ A. von Pelzeln. Brasilische Säugethiere. Resultate von Johann Natterer's Reisen in den Jahren 1817 bis 1835. „Verhandlungen der Kaiserlich-Königlichen Zoologisch-Botanischen Gesellschaft in Wien”. 33, s. 32, 1883. (niem.).
↑ K.Ch. Andersen. On the bats of the genera Micronycteris and Glyphonycteris. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 18 (103), s. 53, 1906. (ang.).
↑ S.S. Solari S.S., Micronycteris megalotis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2021-3 [dostęp 2022-07-04] (ang.).
↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 104. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Micronycteris megalotis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-07-04].
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 162. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 422, 1904. (ang.).
↑ megalotis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-07-04] (ang.).
↑ S. Solari, R. Medellín, B. Rodríguez-Herrera, V. da Cunha Tavares, G. Garbino, M.A. Camacho, D.T. Saá, B. Lim, J. Arroyo-Cabrales, A. Rodríguez-Durán, E. Dumont, S. Burneo, L.F. A. Urioste, M. Tschapka & D. Espinosa: Family Phyllostomidae (New World Leaf-nosed Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 490–495. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).

[itis-1] Micronycteris megalotis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[gray-2] J.E. Gray. Descriptions of some new Genera and fifty unrecorded Species of Mammalia. „The Annals and Magazine of Natural History”. 10 (65), s. 257, 1842. (ang.).

[wag-3] J.A. Wagner: Supplementband. W: J.Ch.D. von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Cz. 5: Die Affen, Bahnlücker, Beutelthiere, Susthiere, Tusettenfresser und Sandflüger. Erlangen: Expedition des Schreber’schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1855, s. 627. (niem.).

[pel-4] A. von Pelzeln. Brasilische Säugethiere. Resultate von Johann Natterer's Reisen in den Jahren 1817 bis 1835. „Verhandlungen der Kaiserlich-Königlichen Zoologisch-Botanischen Gesellschaft in Wien”. 33, s. 32, 1883. (niem.).

[and-5] K.Ch. Andersen. On the bats of the genera Micronycteris and Glyphonycteris. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 18 (103), s. 53, 1906. (ang.).

[iucn-6] S.S. Solari S.S., Micronycteris megalotis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2021-3 [dostęp 2022-07-04] (ang.).

[miiz-7] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 104. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[msw-8] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Micronycteris megalotis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-07-04].

[icmw-9] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 162. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[pal-10] T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 422, 1904. (ang.).

[11] megalotis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-07-04] (ang.).

[hmw-12] S. Solari, R. Medellín, B. Rodríguez-Herrera, V. da Cunha Tavares, G. Garbino, M.A. Camacho, D.T. Saá, B. Lim, J. Arroyo-Cabrales, A. Rodríguez-Durán, E. Dumont, S. Burneo, L.F. A. Urioste, M. Tschapka & D. Espinosa: Family Phyllostomidae (New World Leaf-nosed Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 490–495. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).

[7]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]