Wikipedia

Karol Piasecki

polski generał

Karol Piasecki (ur. 3 lutego[1] 1859 w Tudorkowicach, zm. 25 lutego 1947 we Wschowie) – tytularny generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Karol Piasecki
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1859
Tudorkowice

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1947
Wschowa

Przebieg służby
Lata służby

1876–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

80 Pułk Piechoty Austro-Węgier
30 Pułk Piechoty Austro-Węgier

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Życiorys edytuj

Młodość, służba w austriackiej armii

Karol Piasecki urodził się 3 lutego 1859 w Tudorkowicach, w powiecie sokalskim, w rodzinie urzędnika państwowego. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie 11 lutego 1876 powołany został do służby w c. i k. 80 pułku piechoty[a]. Następnie uczył się w lwowskiej prowizorycznej szkoły kadetów. Po zakończeniu nauki w 1879 przydzielony z powrotem do tego regimentu. Zajmował w nim m.in. stanowiska oficera uzbrojeniowego batalionu (1881), oficera prowiantowego batalionu i pułku (1886–1889), dowódcy kompanii (1893–1906) i batalionu (1907). W 1904 roku ukończył kurs dla oficerów sztabowych w Wiedniu.

Wziął udział w I wojnie światowej. 6 sierpnia 1914 objął dowództwo c. i k. Brygady Piechoty Landsturmu „Piasecki”. Od września do listopada 1914 na froncie galicyjskim dowodził c. i k. 95 Brygadą Piechoty Landsturmu. Od grudnia 1914 do stycznia 1915 był tymczasowym dowódcą c. i k. 30 pułku piechoty[b]. Od 22 stycznia 1915 pełnił funkcję inspektora szpitali i domów rekonwalescentów przy Dowództwie Wojskowym Kraków. Przeniesiony w stan spoczynku z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku. 20 listopada 1917 został awansowany do stopnia tytularnego generała majora.

Służba w WP, późniejsze losy

27 grudnia 1918 został przyjęty z dniem 1 listopada 1918 do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika[2][3]. Uznany za niezdolnego do służby w polu, zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kraków” do spraw lokalnych w Krakowie.

Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stały stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. Od 5 maja 1922, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 marca 1922 o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, był generałem brygady. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Zamieszkał w Złoczowie, gdzie przebywał do repatriacji w 1945. Repatriowany do Wschowy, gdzie zmarł 25 lutego 1947.

Żonaty z Władysławą Monasterską, z którą miał córkę.

Awanse edytuj

W cesarskiej i królewskiej armii:

  • porucznik (leutnant) – 1881
  • nadporucznik (oberleutnant) – 1887
  • kapitan (hauptmann II kl.) – 1893
  • kapitan (hauptmann I kl.) – 1895
  • major (major) – 1 maja 1906
  • podpułkownik (oberstleutnant) – 1 maja 1910
  • pułkownik (oberst) – 1 maja 1913
  • tytularny generał brygady (titular generalmajor) – 20 listopada 1917

W Wojsku Polskim:

  • generał podporucznik - 1 listopada 1918
  • generał brygady - 5 maja 1922
  • tytularny generał dywizji - 26 października 1923

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Szefem c. i k. 80 Pułku Piechoty był książę Wilhelm Schleswig-Holstein-Glücksburg.
  2. ↑ Szefem c. i k. 30 Pułku Piechoty był marszałek polny porucznik Franciszek Schödler. Według niepotwierdzonych informacji podawanych przez gen. Piaseckiego miał on w tym czasie dowodzić jeszcze 60 Brygadą Piechoty.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 246 oraz Rocznik oficerski 1923 s. 1576, Rocznik oficerski 1924 s. 1405, Rocznik oficerski 1928 s. 878 i Rocznik oficerski rezerw 1934 s. 321, jako datę urodzenia podają 3 kwietnia.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 2 z 12 stycznia 1919 r. s. 44.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 4 z 16 stycznia 1919 r. s. 103.
  4. ↑ M.P. z 1938 r. nr 269, poz. 629

Bibliografia edytuj

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Piasecki&oldid=70107152”