Kazimierz Jacynik

oficer Wojska Polskiego

Kazimierz Jacynik (ur. 8 stycznia 1878 w Maciejowie, zm. 6 lutego 1965 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Kazimierz Jacynik
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1878
Maciejów

Data i miejsce śmierci

6 lutego 1965
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

18991930

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

8 Dywizji Piechoty
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej
zastępca dowódcy okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Defilada wojska po rezurekcji w Warszawie. Na podeście widoczni gen. Kazimierz Jacynik (1 z lewej), bp polowy Stanisław Gall, płk Bolesław Wieniawa-Długoszowski
Grób gen. Jacynika na Wojskowych Powązkach.

Życiorys

edytuj

Urodził się 8 stycznia 1878 roku w Maciejowie, w rodzinie Konstantego i Marii z Moszczyńskich. W 1899 roku, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Odessie, został zawodowym oficerem piechoty Armii Imperium Rosyjskiego. W 1906 roku uczestniczył w rosyjskiej wyprawie na Kretę. W czasie I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu na froncie. W 1915 roku dostał się do niewoli niemieckiej.

W grudniu 1918 roku, po uwolnieniu z niewoli, rozpoczął służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich. Jako zastępca dowódcy 13 pułku strzelców polskich przybył z nią do Polski.

W okresie od lipca 1919 roku do grudnia 1923 roku dowódca 30 pułku piechoty i XX Brygady Piechoty[1]. Pułkiem i brygadą dowodził na wojnie z bolszewikami. 10 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Modlinie[2]. 31 lipca 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[3]. 24 grudnia 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska służbowego, a z dniem 28 lutego 1930 roku przeniesiony w stan spoczynku[4][5].

Został osadnikiem wojskowym w Starych Koszarach[6].

Osiadł w Warszawie i tam 6 lutego 1965 roku zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A16-8-2)[7].

Awanse

edytuj
  • podporucznik (Подпоручик) – 1901
  • porucznik (Поручик) – 1905
  • sztabskapitan (Штабс-капитан) – 1909
  • kapitan (Капитан) – 1913
  • podpułkownik – zatwierdzony 11 czerwca 1920 roku z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[8]
  • pułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 89. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]
  • generał brygady – 1 stycznia 1928 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie generałów[10]

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Makowski 1928 ↓, s. 9.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 77 z 16 grudnia 1923 roku, s. 721.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 229.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  6. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 64. [dostęp 2015-04-05].
  7. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
  8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, poz. 594.
  9. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 20.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 1.
  11. Makowski 1928 ↓, s. 30.
  12. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  13. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
  14. „Za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209)
  15. M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.

Bibliografia

edytuj