Kazimierz Leśniak (generał)

Kazimierz Leśniak (ur. 28 czerwca 1925 w Trzetrzewinie, zm. 28 marca 2009 w Warszawie) – generał brygady LWP.

Kazimierz Leśniak

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1925 Trzetrzewina
Data i miejsce śmierci	28 marca 2009 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1946–1990
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 94 Pułku Zmechanizowanego, dowódca 16 Dywizji Pancernej, dowódca 12 Dywizji Zmechanizowanej, komendant Centrum Doskonalenia Oficerów
Odznaczenia

Kadra i absolwenci ASG WP w roku 1989, w pierwszym rzędzie 6 od lewej gen. bryg. Janusz Gumuliński, 7 – płk prof. Julian Kaczmarek, 8 – gen. bryg. dr Jan Celek, 9 – gen. dyw. prof. Władysław Mróz, 10 – gen. bryg. Kazimierz Leśniak, 11 – płk prof. Kazimierz Nożko, 13 – płk prof. Jerzy Machura, 16 – płk Stanisław Koziej.

Grób gen. Kazimierza Leśniaka

Życiorys

Do 1938 skończył 7 klas szkoły podstawowej w rodzinnej wsi, podczas okupacji był robotnikiem kolejowym w Nowym Sączu. Po aresztowaniu przez Niemców od 29 X 1941 do 15 V 1942 był robotnikiem przymusowym w obozie w Pustkowie, skąd zbiegł i został robotnikiem folwarcznym. Po wojnie ukończył dwie klasy gimnazjum wiejskiego w Bojanowie w Wielkopolsce. W sierpniu 1946 wcielony do 7 pułku piechoty. Potem elew Oficerskiej Szkoły Kwatermistrzostwa w Zgierzu, potem kolejno Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu i Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze, którą skończył w maju 1949 ze stopniem podporucznika. Dowódca plutonu strzeleckiego w 30 pp w Rzeszowie, potem dowodził plutonem ckm i wykładał w szkolnej kompanii oficerów rezerwy w Przemyślu. W latach 1950–1953 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie; studia ukończył ze stopniem kapitana, po czym został szefem wydziału w sztabie 1. Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie, od czerwca 1955 w stopniu majora. Od jesieni 1959 dowódca 14 batalionu rozpoznawczego, od jesieni 1960 w stopniu podpułkownika. Następnie szef wydziału w Sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od marca 1965 dowódca 94 pułku zmechanizowanego w Morągu, od lipca 1966 w stopniu pułkownika. Od 1967 do 1969 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został zastępcą szefa Zarządu I ds. operacyjnych w Inspektoracie Szkolenia. Od września 1971 dowódca 16. Kaszubskiej Dywizji Pancernej, jesienią 1973 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz KC PZPR Edward Gierek. 23 XI 1973–7 VII 1976 dowódca 12. Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie, następnie szef Zarządu I Operacyjnego – zastępca szefa Inspektoratu Szkolenia/Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego. 18 XII 1985–6 II 1987 komendant Centrum Doskonalenia Oficerów im. gen. Stanisława Popławskiego w Rembertowie, potem zastępca komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP ds. liniowych. Od września 1990 w stanie spoczynku.

Prezes Wojskowego Klubu Sportowego „Kadra” i Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-11-8).

Wykształcenie wojskowe

• Oficerska Szkoła Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze
• Akademia Sztabu Generalnego im. gen. K. Świerczewskiego w Rembertowie
• Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie

Działalność agenturalna

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1950-1967 tajnym współpracownikiem (rezydentem) Informacji Wojskowej oraz Wojskowej Służby Wewnętrznej o pseudonimie "Rak".

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1978)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
• Złoty Krzyż Zasługi (1965)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1957)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1970)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1974)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej” (1988)
• Medal Za zasługi dla POW (1975)
• Medal 70-lecia Sił Zbrojnych ZSRR (1988)
• Medal Braterstwa Broni (Czechosłowacja) (1985)

I inne.

Bibliografia

• Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 359-361.