Kazimierz Piątkowski (podpułkownik)
Kazimierz Piątkowski (ur. 4 marca 1924 w Płużnem, zm. 1 listopada 2007) – podpułkownik ludowego Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1924 |
|---|---|
| Data śmierci |
1 listopada 2007 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1942–1975 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
216 Korpus Artylerii Przeciwlotniczej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys edytuj
Rodzina Piątkowskiego pochodziła z Kresów Wschodnich[1]. Jego ojciec był oficerem, służył w Legionach Polskich[2] oraz w wojnie polsko-bolszewickiej[1], natomiast matka była nauczycielką[2]. W 1940 ojciec został aresztowany przez NKWD[1], po czym Piątkowski wraz z matką i siostrą został wywieziony na Syberię[2]. Po śmierci matki na dur brzuszny przebywał w domu dziecka. Pobierał edukację, pracując jednocześnie jako smarowniczy w elektrowni[1] lub pomocnik mechanika w kołchozie[2].
W 1942 ochotniczo zgłosił się do miejscowej komisji wojskowej. Nie zdążył dołączyć do Armii Andersa, wcielono go do 216 Korpusu Artylerii Przeciwlotniczej Armii Czerwonej. Przeszedł do Wojska Polskiego w maju 1943, gdy utworzono 1 Warszawską Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Piątkowskiego skierowano do obozu w Sielcach – do 1 Warszawskiego Pułku Czołgów. Przeszedł trzymiesięczny kurs w szkole specjalistów wojsk pancernych w Riazaniu[1].
Uczestniczył w bitwie pod Lenino, podczas której został ranny w nogę. Po rekonwalescencji w szpitalu dołączył do nowo utworzonej 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Brał udział m.in. w wyzwoleniu obozu koncentracyjnego w Lublinie, walkach o Warszawę i w bitwie pod Studziankami, w której został ranny w plecy. Komisja lekarska zdecydowała, że awansowany do stopnia plutonowego Piątkowski nie może już służyć jako czołgista, więc został łącznikiem swojej brygady oraz adiutantem Juliana Tokarskiego[1].
Dalszy szlak bojowy Piątkowskiego wiódł przez Wał Pomorski, Kołobrzeg, do Gdyni i Gdańska. Brał udział w wyzwoleniu obozu Stutthof. 28 marca 1945 jako ochotnik wspólnie z żołnierzem Dębskim i łączniczką Kalinowską podjął się zadania dostarczenia ulotek do obozu z Polakami w Oksywiu. Podczas wycofywania się z obozu wpadli na miny. Ranny Piątkowski przeszedł leczenie w szpitalu w Wejherowie. Dotarł do Westerplatte, gdzie nastąpiło ślubowanie brygady. Następnie wziął udział w zwycięskiej defiladzie radzieckiego wojska w Berlinie[1].
Po zakończeniu II wojny światowej został żołnierzem zawodowym. Skierowano go do wojskowych zakładów w Siemianowicach Śląskich, gdzie został dowódcą plutonu ochrony obiektów wojskowych i państwowych. Ukończył szkołę oficerską, a w latach 50. XX wieku trafił do Prudnika[1]. Służbę w wojsku pełnił na różnych stanowiskach służbowych do 1975. Zakończył służbę w randze podpułkownika[2].
Po zakończeniu służby wojskowej pozostał w Prudniku, gdzie założył rodzinę[1]. Był jednym z założycieli Koła Miejsko-Gminnego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego w Prudniku[2]. Był członkiem Związku Inwalidów Wojennych Okręgu Opolskiego. Jego fotografia została wykorzystana w książce Czterej pancerni i pies autorstwa Janusza Przymanowskiego[1].
Zmarł 1 listopada 2007. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Prudniku[2].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[2]
- Krzyż Walecznych[2]
- Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi[2]
- Złoty, Srebrny i Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”[2]
- Krzyż Bitwy pod Lenino[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Andrzej Dereń, Wśród nas są bohaterzy, „Tygodnik Prudnicki”, Andrzej Dereń – redaktor naczelny, 46 (781), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 16 listopada 2005, s. 11, ISSN 1231-904X.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Faber, Ppłk Kazimierz Piątkowski (1936–2007) i mjr Zdzisław Wróbel (1931–2007), „Tygodnik Prudnicki”, Andrzej Dereń – redaktor naczelny, 46 (880), Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 14 listopada 2007, s. 18, ISSN 1231-904X.