Moko skalny

gatunek gryzonia
(Przekierowano z Kerodon rupestris)

Moko skalny[3], dawniej: moko[4] (Kerodon rupestris) – gatunek gryzonia z rodziny kawiowatych występujący we wschodniej Brazylii.

Moko skalny
Kerodon rupestris[1]
Wied-Neuwied, 1820
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Nadgromada

żuchwowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

Rodzina

kawiowate

Podrodzina

kapibary

Rodzaj

moko

Gatunek

moko skalny

Synonimy
  • K. moco Lesson, 1827
  • K. sciurens Geoffroy St. Hilaire, 1826
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Wygląd edytuj

Moko skalny dorasta do 20-40 cm, waży około kilograma. Jego futro jest szarobrązowe, z żółtobrązowym brzuchem i białawym podgardlem. W zależności od osobnika ogon występuje w formie szczątkowej lub zanikł zupełnie.

Tryb życia edytuj

Moko skalne żywią się roślinami, głównie liśćmi, kwiatami, gałązkami, a także owocami i warzywami. Żyją w niewielkich grupach rodzinnych. Porozumiewają się głosem, w przeciwieństwie do innych gryzoni rzadko stosują sygnały zapachowe. W razie zagrożenia wydają z siebie piski ostrzegające innych członków stada przed niebezpieczeństwem. Moko skalne dożywają zazwyczaj 5 lat, zaobserwowany rekordzista żył 11 lat.

Rozmnażanie edytuj

Samice moko skalnego osiągają dojrzałość płciową po nieco ponad 130 dniach życia i od tego momentu są płodne przez cały rok. Zazwyczaj wychowują trzy mioty rocznie, każdy liczący 1-3 młode ważące ok. 85 g. Ciąża trwa średnio 76 dni. Młode są karmione mlekiem średnio 35 dni, choć mogą uzupełniać swoją dietę roślinami już po 2 dniach od narodzin.

Interakcja z człowiekiem edytuj

Moko skalne są łowione przez ludzi dla mięsa. Niekiedy także występują w roli zwierząt domowych, aczkolwiek nie jest to częste zjawisko.

Przypisy edytuj

  1. Kerodon rupestris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Kerodon rupestris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.

Bibliografia edytuj