Klemens Gerner (ur. 22 listopada 1892 w Serocku, zm. 3 listopada 1952 w Warszawie) – polski lekarz, docent chorób wewnętrznych.

Klemens Gerner
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1892
Serock

Data i miejsce śmierci

3 listopada 1952
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

docent chorób wewnętrznych

Alma Mater

Uniwersytet Kazański, Uniwersytet Warszawski

Rodzice

Karol Gerner, Apolonia z Ossolińskich

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Grób Klemensa Gernera na cmentarzu powązkowskim

Życiorys

edytuj

Był synem Karola Gernera i Apolonii z Ossolińskich. Studiował medycynę na uniwersytecie w Kazaniu, w 1914 uzyskał tam stopień lekarza.

Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej i wysłany na front rumuński, gdzie pracował w lazarecie zakaźnym. Pod koniec 1917 przedostał się do polskiego II Korpusu Wschodniego, został lekarzem naczelnym w brygadzie artylerii i uczestniczył w bitwie pod Kaniowem, gdzie został pojmany przez Niemców i więziony do listopada 1918.

Po uwolnieniu przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w Szpitalu Przemienienia Pańskiego na oddziale chorób wewnętrznych jako asystent dr. Edwarda Orłowskiego (1861–1940). Równocześnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1919 otrzymał dyplom doktora medycyny. Otrzymawszy stypendium naukowe wyjechał do Paryża i przez sześć miesięcy studiował hematologię i bakteriologię pod kierunkiem Bruno Roussi, Erwina Payre i Félixa d’Hérelle.

Po powrocie do kraju został powołany do służby w Wojsku Polskim, gdzie przez trzy lata pełnił funkcję komendanta szpitala zakaźnego. W 1922 przeszedł do rezerwy i ponownie pracował w Szpitalu Przemienienia Pańskiego, ale równolegle rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego u boku Józefa Hornowskiego. Dwa lata później otrzymał stanowisko starszego asystenta w I Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego i pracował tam do 1934, gdy wygrał konkurs i objął funkcję dyrektora Szpitala św. Stanisława w Warszawie.

Podczas mobilizacji we wrześniu 1939 został skierowany do szpitala wojskowego w Zamościu, gdzie po upadku kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Po miesiącu został uwolniony i powrócił do Warszawy, gdzie władze okupacyjne powierzyły mu stanowisko dyrektora szpitala zakaźnego przy ulicy Chocimskiej 5. Podczas powstania warszawskiego był lekarzem naczelnym Obwodu Mokotów w stopniu podpułkownika, używał pseudonimu „Bakcyl”.

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na stanowisku dyrektora szpitala zakaźnego i sprawował tę funkcję aż do śmierci w 1952. Po 1945 prowadził kursy z zakresy epidemiologii, w 1949 został docentem chorób wewnętrznych na UW.

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 297-6-9/10)[1].

Członkostwo

edytuj

Dorobek naukowy

edytuj

Pozostawił 34 prace naukowe, uczestniczył w opracowaniach podręczników akademickich, do najwybitniejszych osiągnięć należy monografia Dur plamisty i jego istota przygotowana wspólnie z Julianem Walawskim. Przeprowadził badania nad występowaniem dodatniego odczynu Wassermanna podczas duru plamistego, ustalił również stałe występowanie tętna dwubitnego występującego u młodych pacjentów przechodzących dur brzuszny lub plamisty.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Cmentarz Stare Powązki: LUBICZ OYRZYŃSCY I ŁUBKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-10].
  2. „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1670)
  3. Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)

Bibliografia

edytuj