Knieć błotna górska

Knieć błotna górska
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	jaskropodobne
Rząd	jaskrowce
Rodzina	jaskrowate
Rodzaj	knieć
Gatunek	knieć błotna
Podgatunek	knieć błotna górska
	Nazwa systematyczna
	Caltha palustris L. subsp. laeta (Schott, Nyman & Kotschy) Hegi
Synonimy
	Caltha laeta Schott, Nyman & Kotschy;
	Caltha laeta Schott, Nyman & Kotschy;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Knieć błotna górska (Caltha palustris L. subsp. laeta (Schott, Nyman & Kotschy) Hegi) – podgatunek knieci błotnej należący do rodziny jaskrowatych. Przez niektórych botaników uważany za oddzielny gatunek – knieć górską (Caltha laeta Schott, Nyman & Kotschy). Występuje w górach środkowej Europy. W Polsce występuje we wszystkich pasmach górskich.

MorfologiaEdytuj

Łodyga: Łukowato podnosząca się, górą rozgałęziona, naga.
Liście: Duże, okrągławe, nagie, mięsiste, błyszczące, o ostro ząbkowanych brzegach. Dolna część blaszki liściowej jest niekanciasta, zaokrąglona. Liście odziomkowe na długich ogonkach, liście łodygowe na krótszych.
Kwiaty: Duże, intensywnie żółte, wyrastające pojedynczo lub zebrane w podbaldachy. Każdy posiada pięć płatków, niekiedy zabarwionych zielonkawo od spodu. Kwiaty o średnicy do 4 cm z bardzo licznymi pręcikami i 5-15 słupkami. Roślina miododajna, nektar znajduje się u nasady słupków.
Owoce: Mieszki. Są najbardziej charakterystyczną cechą gatunkową odróżniająca knieć błotną górską od pozostałych podgatunków. Dojrzałe, ale jeszcze nie otwarte mieszki są stulone, wyprostowane i równoległe. Ich górny koniec nagle zwęża się w krótki dzióbek.

Biologia i ekologiaEdytuj

Rozwój: Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od marca do maja lub czerwca. Wabi owady sokiem, specjalnymi plamami i rysunkami, które mogą być zauważone tylko przez oczy owadów, reagujące na ultrafioletowe światło.
Roślina trująca: W stanie surowym cała roślina jest słabo trująca i nie jest zjadana przez bydło. W sianie traci swoje trujące własności.Liczba chromosomów 2n=16, 24, 32, 56^[3].
Siedlisko: Mokre łąki, młaki, koryta potoków, źródliska, ziołorośla. W Tatrach rośnie aż po piętro alpejskie.
Fitosocjologia: Gatunek charakterystyczny dla Ass. Caltho-Alnetum^[4].

PrzypisyEdytuj

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-07] (ang.).
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

BibliografiaEdytuj

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd.. ISBN 83-7073-385-9.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-07] (ang.).

[3] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[4] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[1]

[2]

[3]

[4]