Kościół św. Katarzyny w Spytkowicach

Kościół świętej Katarzyny – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Zator archidiecezji krakowskiej).

Kościół Świętej Katarzyny

A-292 z 12.08.1971 oraz A-293/78 z 19.04.1978
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Spytkowice
Adres	ul. Jana Pawła II
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Katarzyny
Wezwanie	św. Katarzyny
Wspomnienie liturgiczne	25 listopada
Historia Data rozpoczęcia budowy 1633 Data zakończenia budowy 1670 Data poświęcenia 1683
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 + 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Spytkowice Kościół Świętej Katarzyny
Położenie na mapie Polski Kościół Świętej Katarzyny
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kościół Świętej Katarzyny
Położenie na mapie powiatu wadowickiego Kościół Świętej Katarzyny
49°59′42,4″N 19°30′36,9″E

Historia

Obraz Matki Bożej Spytkowickiej

Budowa obecnej świątyni została rozpoczęta w 1633 roku przez Mikołaja Szyszkowskiego, biskupa warmińskiego, natomiast została zakończona przez Łukasza Opalińskiego, podskarbiego poznańskiego. W 1645 roku krakowski stolarz Jerzy Cymerman wykonał ołtarz główny, w którym został umieszczony przywieziony z Rzymu obraz przedstawiający męczeństwo św. Katarzyny. W 2. połowie XVII wieku została zbudowana wieża i kaplica Matki Boskiej Różańcowej. W dniu 14 września 1683 roku budowla została konsekrowana przez biskupa Mikołaja Oborskiego, sufragana krakowskiego. W latach 50. XVIII wieku powstały dwa ołtarze boczne – Matki Boskiej Spytkowickiej oraz Chrystusa Ukrzyżowanego i św. Antoniego. Świątynia i jej wyposażenie były kilkakrotnie remontowane. Podczas urzędowania księdza Michała Zajączka, proboszcza w latach 1882–1908, zostały dobudowane do korpusu – podczas prowadzonego sukcesywnie remontu kościoła – dwie murowane kruchty (1895 rok). Natomiast w 1927 roku zostały zbudowane witraże w oknach absydy. Większe prace restauracyjne były wykonywane także w latach 60. XX wieku, polegały one m.in. na restauracji ołtarza głównego (lata 1961–1962) i ołtarza kaplicy Różańcowej (1966 rok), w której Tadeusz Pawlik i Jerzy Wróblewski wykonali wtedy nową polichromię, a także na remoncie starych i zainstalowaniu nowych organów (1967 rok). W ostatniej ćwierci XX wieku została wykonana obecna dekoracja malarska ścian z przedstawieniami figuralnymi w płycinach na ścianach nawy i prezbiterium. Od 2002 roku jest wykonywany kompleksowy remont konserwatorski świątyni.

Architektura

Prezbiterium

Budowla reprezentuje styl barokowy, jest murowana, otynkowana i orientowana. Posiada jedną nawę z dwuprzęsłowym, węższym w stosunku do nawy prezbiterium, zamkniętym prawie półkolistą absydą; przy prezbiterium są umieszczone zakrystia i skarbczyk (od strony południowej) oraz dwuprzęsłowa kaplica Matki Boskiej Różańcowej (od strony północnej). Korpus jest trzyprzęsłowy i posiada wieżę dobudowaną asymetrycznie do południowo-zachodniego narożnika oraz dwie kruchty (od strony zachodniej i północnej). Przęsła prezbiterium i nawa nakryte są sklepieniem kolebkowym z lunetami, opartym na gurtach. W ścianie absydy znajdują się dwa okna prostokątne zamknięte łukiem odcinkowym, ozdobione witrażami; pozostałe okna są prostokątne i przeszklone zwykłym szkłem. Na sklepieniach są umieszczone skromne, współczesne polichromie o tematyce historyzującej. Wyposażenie wnętrza reprezentuje głównie styl barokowy. Fasada nie posiada szczytu, poprzedza ją kruchta oraz asymetrycznie dobudowana, masywna wieża nakryta cebulastym dachem hełmowym.