Komin

struktura umożliwiająca wydalenie gorących lub toksycznych gazów, aerozoli oraz dymu wytwarzanych w bojlerze, piecu lub kominku wewnątrz budynku na zewnątrz

Komin (z łac. caminus, od gr. κάμινος (kaminos) „piec”) – droga przenoszenia spalin w przypadku komina spalinowego oraz droga przenoszenia zużytego powietrza w przypadku komina wentylacyjnego[1]. Potocznie jest to pionowa konstrukcja budowlana.

Komin wolnostojący

Ciąg kominowy edytuj

Osobny artykuł: Efekt kominowy.

Ciąg kominowy, spowodowany różnicą gęstości zimnego powietrza zewnętrznego i gorących spalin wewnątrz komina, wytwarza podciśnienie, wskutek czego do paleniska może być doprowadzona (zassana) niezbędna do spalania ilość powietrza. Projektowanie wymiarów komina polega na takim ustaleniu jego minimalnej wysokości i przekroju, żeby odprowadzić wszystkie spaliny oraz doprowadzić niezbędne do spalania powietrze (w przypadku palenisk o ciągu naturalnym).

Podział kominów edytuj

Podział ze względu na funkcję edytuj

  • dymowe – do odprowadzenia spalin (zawierających poza tlenkami gazowymi również pyły i sadzę oraz parę wodną) od palenisk opalanych paliwem stałym
  • spalinowe – służą do odprowadzenia spalin z palenisk gazowych i opalanych paliwem płynnym
  • kominy wentylacyjne:
    • nawiewne, które służą do dostarczania powietrza koniecznego w procesie spalania
    • wyciągowe, do wymiany zużytego powietrza w pomieszczeniu

Podział ze względu na konstrukcję obudowy edytuj

  • kominy jednowarstwowe – ściana przewodu jest jednorodna, np. kominy murowane, ze stali grubościennej, cementowo-szamotowe itp.
  • kominy wielowarstwowe – ściana komina składa się z kilku warstw

Podział ze względu na usytuowanie edytuj

  • wewnętrzny – przewody kominowe różnego przeznaczenia grupowane w kominy, prowadzone wewnątrz budynku jako samodzielna konstrukcja niezwiązana z budynkiem lub też związana ze ścianą nośną i prowadzona jako ściana kominowa
  • zewnętrzny – komin prowadzony na zewnątrz budynku, może być konstrukcyjnie powiązany z budynkiem, lub też szczególnego rodzaju komin niezwiązany z budynkiem – wolno stojący

Podział ze względu na charakter pracy edytuj

  • w mokrym trybie pracy – od niskotemperaturowych, gazowych kotłów c.o., kotłów kondensacyjnych, gdzie temperatura spalin zawarta jest w przedziale 80 °C –160 °C,
  • w suchym trybie pracy – komin od palenisk na paliwo stałe, gdzie temperatura spalin jest wyższa niż 160 °C
  • pracujący w nadciśnieniu – gdy ciśnienie wewnątrz komina jest wyższe od ciśnienia zewnętrznego (atmosferycznego)
  • pracujący w podciśnieniu – gdy ciśnienie wewnątrz komina jest niższe od atmosferycznego (ciąg grawitacyjny)

Podział ze względu na ciąg edytuj

  • kominy o ciągu naturalnym
  • kominy o ciągu sztucznym:
    • z wentylatorem podmuchowym
    • z wentylatorem wyciągowym,
    • układ mieszany

Rodzaje kominów edytuj

  • wolno stojące[2] – buduje się najczęściej z prefabrykowanych kształtek np. betonowych lub stalowych
  • wbudowane – kominy wewnątrz budynków, wykonuje się je z cegły ceramicznej pełnej lub szamotowej (dawniej) lub ze stali szlachetnej (obecnie).

Zalecenia edytuj

Przewody kominowe należy wykonywać zgodnie z aktualnymi wytycznymi zawartymi w rozporządzeniu Ministra Budownictwa oraz Polskimi Normami.

Główne zalecenia – dotyczące kominów wbudowanych dla niedużych kotłów grzewczych:

  • komin powinien być usytuowany jak najbliżej kotłów, tak aby poziomy kanał spalinowy zwany czopuchem, był możliwie jak najkrótszy,
  • kominy budowane przy zewnętrznych ścianach powinny być odpowiednio docieplone,
  • przekrój komina powinien być okrągły lub jak najbardziej zbliżony do kwadratu – zaleca się, aby stosunek boków komina prostokątnego nie był większy niż 1:1,5
  • komin powinien być pionowy (dopuszcza się odchylenie od pionu nie więcej niż 30°)
  • wysokość wyprowadzenia komina ponad dach zależy od kąta nachylenia dachu

Najwyższe kominy wolnostojące edytuj

Osobny artykuł: Lista najwyższych kominów.

Najwyższy komin na świecie, o wysokości 419,7 m, posiada Elektrownia GRES-2 w Jekybastuz. Najwyższy komin w Europie to Komin w Trbovlju w Słowenii (360 m wysokości). Najwyższe kominy w Polsce osiągają 300 m wysokości i znajdują się w: Rybniku, Jaworznie, Bełchatowie, Kozienicach oraz Warszawie – Kawęczyn.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Polska Norma – PN EN 1443:2004.
  2. PN-EN 13084-1 Kominy wolno stojące – Część 1: Wymagania ogólne.

Bibliografia edytuj

  • Krygier, Klinke, Sewerynik: „Ogrzewnictwo, Wentylacja, Klimatyzacja” 1997
  • PN EN 1443:2004