Korowódka sosnówka

Korowódka sosnówka (Thaumetopoea pinivora) – motyl nocny z podrodziny korowódkowatych.

Korowódka sosnówka

Thaumetopoea pinivora
(Treitschke, 1834)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Podkrólestwo	tkankowce właściwe
Nadtyp	pierwouste
Typ	stawonogi
Podtyp	sześcionogi
Gromada	owady
Podgromada	owady uskrzydlone
Rząd	motyle
Rodzina	garbatkowate
Podrodzina	korowódkowate
Rodzaj	Thaumetopoea
Gatunek	korowódka sosnówka

Wygląd

Długość skrzydła przedniego wynosi 1,4–1,7 cm. Ubarwieniem przypomina spokrewnioną korowódkę dębówkę, lecz tło skrzydeł jest bardziej szare, a rysunek silniej kontrastowy. Ciało jest krępe i pokryte włoskami.

Środowisko, rozmieszczenie i gęstość zasiedlenia

Korowódka sosnówka jest mieszkańcem lasów sosnowych, rosnących na piaszczystych glebach. Zasiedla wschodnią część Europy, w środkowej części kontynentu występuje lokalnie. Spotykana jest dość rzadko, ale zdarzają się lata masowych pojawów (zwłaszcza w rejonach nadbałtyckich).

Rośliny żywicielskie

Gatunek związany z sosną zwyczajną (Pinus sylvestris) i sosną hakowatą (Pinus uncinata}. W latach szczególnie dużej liczebności gąsienice mogą bardzo poważnie uszkadzać sosnowe drzewostany.

Okres występowania

Motyle (imago) latają w drugiej połowie lipca i w sierpniu. Samica składa jaja wokół sosnowej szpilki tak, że wygląda ona jak kolba kukurydzy. Stadium gąsienicy przypada na okres od końca kwietnia do czerwca. W wielu okolicach sosnówka potrzebuje na przeobrażenie dwóch lat – w pierwszym roku zimują jaja, a w drugim poczwarka.

Charakterystyczne zachowanie gąsienic

Jak u wszystkich korowódkowatych gąsienice spędzają dnie w gniazdach ze sporządzonych przez siebie oprzędów, a w nocy długimi korowodami, jedna za drugą, wychodzą na żer. Gąsienice są zaopatrzone w krótkie włoski parzące, wywołujące u człowieka ostre swędzenie, wysypkę i zapalenie błon śluzowych. Objawy te mogą się pojawić już przy dotknięciu oprzędu lub miejsc, po których przeszedł korowód gąsienic.

Korowód gąsienic

Bibliografia

• Henryk Sandner, Owady. PWN, Warszawa 1989 r., ISBN 83-01-08369-7, str. 157