Korwety typu Flower

Korwety typu Flowerbrytyjskie małe okręty eskortowe klasy korweta z okresu II wojny światowej, przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych. W dwóch podstawowych wersjach zbudowano 267 jednostek, które trafiły do Royal Navy, a także innych sojuszniczych marynarek wojennych. Cztery jednostki budowane we Francji zostały przejęte przez Niemców, ukończone i wcielone do służby w Kriegsmarine. Po wojnie użytkowane przez marynarki wojenne i użytkowników cywilnych w wielu krajach. Do dziś zachowała się tylko jedna korweta tego typu, HMCS "Sackville" – okręt muzeum w Halifax (Nowa Szkocja, Kanada).

Korwety typu Flower
Ilustracja
USS Intensity
Kraj budowy

 Wielka Brytania
 Kanada

Użytkownicy

 Royal Navy (118),
Royal Navy Royal Canadian Navy (111),
 US Navy (25),
 Wolna Francja (10),
 Norweska KMW (6),
 Kriegsmarine (3-4),
 Polemiko Naftiko (4),
Royal Navy Royal Indian Navy (3),
 Royal New Zealand Navy (2),
 Koninklijke Marine (1),
 Irlandia (3),
 Izraelski Korpus Morski (2),
 South African Navy (1),
 Armada de la República Argentina,
 Armada de Chile
i inne

Wejście do służby

1939

Zbudowane okręty

267

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

925-1015 t

Długość

63 m

Szerokość

10 m

Zanurzenie

3,5 m

Napęd

silnik parowy o mocy 2700 KM, 1 śruba okrętowa

Prędkość

16 węzłów

Zasięg

3500 mil morskich przy prędkości 12 węzłów

Załoga

85

Uzbrojenie

1 działo 102 mm
4 automatyczne działka plot 40 mm Vickers Mk VIII ("pom-pom")
2 automatyczne działka plot 20 mm Oerlikon
zrzutnia i 2 miotacze bomb głębinowych (do 70 bomb głębinowych)

Historia

edytuj

Korwety typu Flower były odpowiedzią na gwałtowne zapotrzebowanie na okręty eskortowe do osłony konwojów alianckich na początku wojny. Wraz z jej wybuchem okazało się, że Wielka Brytania nie posiada dostatecznej liczby niszczycieli, aby zapewnić ochronę transportu morskiego przed atakami niemieckich U-Bootów. Sięgnięto więc do doświadczeń z I wojny światowej, gdzie z powodzeniem używano małych okrętów eskortowych do obrony przed okrętami podwodnymi.

Zaprojektowano okręt o jak najprostszej konstrukcji, który można było budować masowo w wielu małych stoczniach, często niedysponujących odpowiednią technologią do budowy skomplikowanych okrętów wojennych. Ewidentnym przykładem skrajnych uproszczeń była siłownia korwety zaopatrzona w tłokową maszynę parową, praktycznie niestosowaną już w tym czasie na okrętach wojennych, ale o wiele prostszą w wykonaniu niż turbina parowa, która była zazwyczaj stosowana do napędzania okrętów. Okręt musiał być jak najmniejszy, ale o dostatecznie dużej dzielności morskiej, aby towarzyszyć konwojom atlantyckim w trudnych warunkach pogodowych. Wzorowano się na konstrukcji statku wielorybniczego. Korwety typu Flower miały 940-980 ton wyporności, długość ok. 68 m, szerokość ok. 11 m i zanurzenie ok. 3,8 m. Osiągały prędkość maksymalną 16 węzłów i miały zasięg 3500 Mm przy 12 węzłach. Załoga początkowo liczyła 85 osób, potem zwiększono ją do 109.

Okręt zaprojektowano głównie do działań ZOP (zwalczania okrętów podwodnych); podstawowym uzbrojeniem były bomby głębinowe. Artylerię główną stanowiło jedno działo kalibru 102 mm oraz stosunkowo słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które na początku składało się z karabinów maszynowych, w późniejszym okresie wojny montowano zamiast nich armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm i 20 mm.

W trakcie wojny korwety wyposażano w miotacz bomb głębinowych Hedgehog. Do poszukiwania okrętów podwodnych okręty wyposażano w hydrolokatory (szumonamiernik, sonar, ASDIC). W późniejszym okresie na korwetach instalowano również radary.

W czasie wojny utracono kilkadziesiąt korwet typu Flower, z czego 22 zostały zatopione przez okręty podwodne.

Nazwa Data Przyczyna
FFL "Alysse" 9 lutego 1942 Zatopiona przez U-654
FFL "La Bastiais" 22 czerwca 1940 Zatopiona przez miny morskie
FFL "Mimosa" 9 czerwca 1942 Zatopiona przez U-124
HMCS "Alberni" 21 sierpnia 1944 Zatopiona przez U-480
HMCS "Charlottetown" 11 września 1942 Zatopiona przez U-517
HMCS "Levis" 19 września 1941 Zatopiona przez U-74
HMCS "Louisburg" 6 lutego 1943 Zatopiona przez niemieckie lotnictwo
HMCS "Regina" 8 sierpnia 1944 Zatopiona przez U-667
HMCS "Shawinigan" 25 listopada 1944 Zatopiona przez U-1228
HMCS "Spikenard" 11 lutego 1942 Zatopiona przez U-136
HMCS "Weyburn" 22 lutego 1943 Zatopiona przez miny morskie
HMCS "Windflower" 7 grudnia 1941 Zatopiona w wyniku kolizji
HMS "Arbutus" 5 lutego 1942 Zatopiona przez U-136
HMS "Asphodel" 10 marca 1944 Zatopiona przez U-575(inne języki)
HMS "Auricula" 6 maja 1942 Zatopiona przez miny morskie
HMS "Bluebell" 17 lutego 1945 Zatopiona przez U-711
HMS "Erica" 9 lutego 1943 Zatopiona przez miny morskie
HMS "Fleur de Lys" 14 października 1941 Zatopiona przez U-206
HMS "Gardenia" 9 listopada 1942 Zatopiona w wyniku kolizji
HMS „Gladiolus”(inne języki) 17 października 1941 Zatopiona przez U-558
HMS "Godetia" 6 września 1940 Zatopiona w wyniku kolizji
HMS „Hollyhock”(inne języki) 9 kwietnia 1942 Zatopiona przez japońskie lotnictwo
HMS "Marigold" 9 grudnia 1942 Zatopiona przez włoskie lotnictwo
HMS "Orchis" 21 sierpnia 1944 Zatopiona przez miny morskie (strata całkowita)
HMS "Picotee" 12 sierpnia 1941 Zatopiona przez U-568(inne języki)
HMS "Pink" 27 czerwca 1944 Zatopiona przez U-988 (strata całkowita)
HMS "Polyanthus" 21 września 1943 Zatopiona przez U-952
HMS "Salvia" 24 grudnia 1941 Zatopiona przez U-568(inne języki)
HMS „Samphire”(inne języki) 30 stycznia 1943 Zatopiona przez „Platino(inne języki)
HMS „Snapdragon”(inne języki) 19 grudnia 1942 Zatopiona przez niemieckie lotnictwo
HMS "Vervain" 20 lutego 1945 Zatopiona przez U-1276
HMS "Zinnia" 23 sierpnia 1941 Zatopiona przez U-564
"Montbretia" 18 listopada 1942 Zatopiona przez U-262
HMCS "Trentonian" 22 lutego 1945 Zatopiona przez U-1004

W literaturze

edytuj

Fikcyjna korweta typu Flower o nazwie HMS "Compass Rose" występuje w pierwszej części powieści "Okrutne morze" Nicholasa Monsarrata

Linki zewnętrzne

edytuj