Kukang bengalski
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
Kukang bengalski[2] (Nycticebus bengalensis) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny lorisowatych (Lorisidae). Największy przedstawiciel rodzaju kukang. Ma bladą głowę z widełkowatym znaczeniem, na grzbiecie biegnie ciemniejszy pas. Nie ma ogona. Gruczoł ramienny wydziela jad zlizywany przez zwierzę. Występuje w Azji Południowo-Wschodniej, zasiedlając lasy i plantacje. Wiedzie samotne, nocne życie. Samica rodzi pojedynczego noworodka raz na 2 lata. Zagraża mu wyginięcie.
| Nycticebus bengalensis | |||
| (Lacépède, 1800) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kukang bengalski | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Budowa
edytuj
Największy przedstawiciel swego rodzaju[3]. Długość głowy i tułowia wynosi pomiędzy 34 a 38 centymetrów[4] a więc więcej niż kukanga większego (30-34 cm)[5], jawajskiego (25 cm)[6] czy borneańskiego (27-30 cm)[7]. Ogon jest szczątkowy[4], podobnie jak u wymienionych gatunków[6][7]. Ogon nie występuje[8]. Masa ciała wynosi od 650[4]-850[1] do 2100 g[4]. Również i tu przerasta kukang bengalski inne kukangi[3] (kukang większy do 850 g[5], jawajski do 1150 g[6], borneański do 800 g[7]). W obrębie gatunku notuje się istotną zmienność rozmiarów ciała[3].
Ciała mają kukangi dłuższe i bardziej esowate niźli inne Strepsirrhini. Zawdzięczają to one dodatkowym kręgom[3].
Blada jest głowa. Ogólny kolor futra zwierzęcia jest jednak zmienny, ogólnie płowopomarańczowy z białym plam plamkowaniem na szyi i przednich łapach. Barwa kremowej szarości, szarości bądź bieli pokrywa głowę kark i przednie części ramion kukanga bengalskiego[4]. Pojawiają się też osobniki karminowe[1]. Na grzbiecie natomiast znajduje się cienki pas barwy od brązu do szarości bądź czarnego brązu, połączony niekiedy z widełkowatym znaczeniem zdobiącym głowę zwierzęcia, niekiedy bardzo wyraźnie widocznym, niekiedy niezbyt[4] czy wcale. Wspomniane różnice mogą wynikać z istnienia nieznanych jeszcze taksonów[1].
Na głowie tkwią krótkie uszy[4], krótsze niż u innych kukangów[3]. Zęby tworzą grzebień[8]. Zawsze występuje drugi siekacz[4]. Długie jelito umożliwia trawienie włóknistego, często toksycznego pokarmu[8].
Silne kończyny ułatwiają życie na drzewach, długie zwisanie ułatwia specjalna sieć naczyń na nadgarstkach i stępie[8]. Na przednich łapach występuje przeciwstawny kciuk, badacze opisują szczątkowy krępy „palec”. Na stopach paluch też jest przeciwstawny[3].
Jest to gatunek jadowity, jak i inne kukangi[1]. Gruczoł ramienny stanowi przekształcony łojowy. Duży, gruby na 2-3 mm i dobrze unerwiony, leży po brzusznej stronie ramienia. Porasta go skąpe owłosienie. Prócz kukangów i Xanthonycticebus występuje u lorisów. Wczesne badania na kukangu większym wskazały obecność enzymów, jak fosforylaza. MAO, dehydrogenaza bursztynianowa, oksydaza cytochromowa i esterazy naftolowa, AS, Tween oraz fosfatazy zasadowa i kwaśna. Wydzielina stanowi żółty, pachnący płyn, krystalizujący na skórze czy futrze. Znaleziono w niej 86 różnych związków. Zagrożone kukangi przyjmują grożącą pozę z eksponowaniem gruczołu ramiennego, podnoszą kończynę ponad głowę, tak by móc szybko polizać gruczoł. Jad jest wtedy obecny w ślinie, a grzebień zębowy umożliwia ugryzienie i zaatakowanie w ten sposób drapieżnika. Dla bezkręgowców czy nawet innych kukangów jad może nieść śmierć, dla człowieka nie jest tak groźny. Stanowi także sygnał chemiczny, jako że Strepsirrhini dysponują zwykle dobrym węchem[8]. Nie wydaje się on służyć polowaniu, jako że kukangi polują na niewielkie bezkręgowce, ani obronie przed drapieżnikami, prędzej już kąsaniu rywali[9] czy ochronie przed pasożytnictwem zewnętrznym[8].
Systematyka
edytujKukang bengalski opisany został w roku 1800 przez Lacepede pod nazwą Lori bengalensis. Jako miejsce typowe podano Bengal w Indiach. Obecny rodzaj kukang, czyli Nycticebus, kreował E. Geoffroy Saint-Hilaire 12 lat później[4]. W rodzaju lori pozostawiono obecnie 2 gatunki (lori szary, lori wysmukły), pozostałe umieszczając w rodzaju kukang. Oba rodzaje połączono w podrodzinie Lorisinae[3]. W 2022 część gatunków z rodzaju kukang (wyróżniano ich wtedy 9) przeniesiono do nowo kreowanego rodzaju Xanthonycticebus. Czas podziału linii Xanthonycticebus i Nycticebus w nowym, węższym rozumieniu oszacowano na około 10,5 miliona lat[10]. Swego czasu uznawano kukanga bengalskiego za podgatunek kukanga większego[1].
Nie wyróżnia się żadnych podgatunków kukanga bengalskiego. Pomimo istot różnic wielkości ciała i ubarwieniu nie stwierdzono stałych różnic w populacjach po wschodniej i zachodniej stronie Mekongu[4]. Niemniej różnice morfologiczne mogą wiązać się z istnieniem nieopisanych jeszcze taksonów[1].
Opisano natomiast niewielką strefę hybrydyzacji kukanga bengalskiego z kukangiem większym[4], zasiedlających m głównie kontynentalną Malezję i Sumatrę[5], na południu Tajlandii. Istnieje także bardziej na wschód obszar, gdzie kukang bengalski współwystępuje sympatrycznie z kukangiem małym. Nie krzyżują się one jednak[4]. Istotnie dalej spokrewniony z kukangiem bengalskim kukang mały umieszczony został zresztą w innym rodzaju Xanthonycticebus[4].
Tryb życia
edytuj
Kukang bengalski wiedzie nadrzewny nocny tryb życia[4]. Nie odróżnia się zresztą w tej materii od innych przedstawicieli swojej rodziny[3]. w Kambodży zaobserwowano, że podczas jasnych nocy jest mniej aktywny niż przy słabym świetle księżyca. Podobne zachowanie obserwowano także u innych lorisowatych i mogą one stanowić przystosowanie chroniące przed drapieżnikami[4]. Aktywność w Bangladeszu wzrasta po 17, kiedy to zwierzęta głównie jadły i przemieszczały się, niemniej szczyt aktywności obserwowano między 23 a 2, jeśli chodzi o jedzenie, oraz między 2 a 5, jeśli chodzi o przemieszczanie się (ponad 40% budżetu energetycznego). Pomiędzy 17 a 5 odpoczynek zabierał od 13 do 27% czasu. Różnice w przemieszczaniu się zależnie od pory roku okazały się nieistotne statystycznie[11].
O strukturze społecznej kukanga bengalskiego dużo powiedzieć nie można. Nekaris wymienia co prawda badania przeprowadzone w Kambodży, Tajlandii, w Indiach nawet dwa. Zaznacza jednak zaraz brak możliwości identyfikacji poszczególnych osobników oraz brak używania radioodbiorników. Zwierzę wydaje się jednak prowadzić samotne, skryte życie. Obserwowano niemniej zachowania społeczne w postaci karmienia się gumą i iskania[4].
Dany osobnik w godzinę przemierza od 40 do 600 metrów[4]. Wedle badań indyjskich jedną nocą naczelny przebywał średnio 3,83 km[12]. Niekiedy też schodzi na ziemię, kiedy drzewa są rzadko rozmieszczone. Potrafi wspiąć się na wysokość 25 m. W jednym z badań widywano te naczelne najczęściej 12 m nad ziemią[4].
Kukangi muszą spotykać się celem rozrodu, ale ten również opisany został słabo. Nie ma żadnych informacji dotyczących przedłużania gatunku na wolności. Pozostają wyłącznie informacje z niewoli, z Diuke Lemur Center. Co prawda hodowane tam zwierzęta uznawano za kukangi większe, niemniej ich duży rozmiar wskazuje na to, że mogły to być jednak raczej kukangi bengalskie. Kukangi większe zaś występowały tam pojedyncze, a także trochę hybryd pomiędzy gatunkami, które krzyżują się również na południu Tajlandii[4].
Samice pierwszy raz współżyją z samcem po osiągnięciu 18-24 miesięcy. Odnotowano przy tym współżycie samca w wieku zaledwie 17 miesięcy. Kopulacje zazwyczaj następują podczas pojedynczego dnia trwania rui, przy czym cały cykl miesięczny trwa od 29 do 45 dni. Na skutek współżycia samica zachodzi w ciążę trwającą średnio 192 dni[4]. Młode przychodzi na świat jedno co 2 lata, w niewoli może to być nieco częściej[1]. Po urodzeniu matka karmi młode mlekiem przez 6 miesięcy. Odnotowano wystąpienie ruj po porodzie, niemniej nie stwierdzono, by w takich okolicznościach matka powtórnie zaszła w ciążę[4]. Pokolenie szacuje IUCN na 7-8 lat, całkowita długość życia wynosi 15 lat[1].
Rozmieszczenie geograficzne
edytuj
Kukangi zamieszkują Azję Południowo-Wschodnią[3]. Wśród obszarów zasiedlonych przez kukanga bengalskiego wymienia Nekaris wymienia w Handbook of the Mammals ot the World wschodni Bangladesz, północno-wschodnie Indie, wśród których stany Andhra Pradesh, Asam, Meghalaya, Tripura, Nagaland, Mizoram i Manipur, południowe Chiny. a więc południe prowincji Junnan aż do rzeki Pearl na wschodzie a być może także południe prowincji Guangxi, Mianma wraz z archipelagiem Mergui, północ i środkową część Wietnamu, Tajlandię i Laos[4]. W IUCN wymienia Bangladesz, Bhutan, Kambodżę (na zachód od Mekongu), Chiny (południe i zachód Junanu oraz południowy zachód Guangxi), Indie (te same stany, co uprzednio), Laos, Myanmę, Tajlandię (na północ od Kra) i Wietnam[1]. Występowanie gatunku na północy kontynentalnej Malezji jest niepewne. Zwierzę zamieszkuje tereny leżące na wysokości od zera do 2400 m nad poziomem morza[4]. W Bhutanie osiąga tylko 300 m, w Chinach 2200 m[1].
Ekologia
edytuj
Siedliskiem kukanga bengalskiego są tropikalne lasy, lasy dwuskrzydłowcowe i częściowo wiecznie zielone, a także wilgotne lasy szerokolistne, ponadto także tereny porośnięte krzewami, akacjami. Nie wyklucza się jeszcze większej zmienności siedlisk zwierzęcia, biorąc pod uwagę jego szeroki zasięg występowania. Spotyka się go także blisko pól i plantacji, jednakże zazwyczaj na terenach przeplatających się gałęzi i pnączy do 20 m nad ziemią[4]. W Wietnamie zasiedla wyłącznie lasy wtórne, brzegi lasów plantacje, w Kambodży zamieszkuje lasy wiecznie zielone, dwuskrzydłowcowe, jak i community forests. W Laosie zasiedla on wyłącznie lasy wiecznie zielone i plantacje, także bambus, w Indiach zamieszkuje także lasy tracące liście[1]. Kukang ten preferuje wysokie drzewa o grubych pniach i wielkich koronach. Unika natomiast terenów słabiej zadrzewionych[4]. W modelu Choudhury'ego et al. rolę w środowisku odgrywały wzór zalesienia (35,3%), indeks różnic w roślinności (34,9%), wysokość (9,3%), nachylenie (5,9%), odległość od pól (5,7%), znormalizowany wskaźnik narastania różnicy (4,6%) i odległość od dróg (4,3%)[13]. W Bangladeszu obserwowane osobniki najwięcej czasu spędzały w naturalnych lasach (43%), mniej w ogrodach bambusowych i cytrynowych (po 17%), jeszcze mniej na plantacjach drzewa tekowego i w podszycie[11]. Ważne są dla niego gęste korony drzew[11]. W Indiach kukangi obserwowano na Duabanga grandiflora, Garcinia xanthochymus, Gmelina arborea[12].
Zagęszczenie wynosi od 25 do 75 zwierząt na km², wedle innych badań zaś około 4 na km² bez różnic pomiędzy plantacją akacji i Leucaena i pierwotnym lasem deszczowym[4]. Wedle badań z Bangladeszu na osobnika przypadało od 0,09 do 1,73 ha ze średnią 0,83 ha. Zbadany samiec dzielił część swego areału z trzema samicami, z jedną z nich prawie 15%. Dwie z samic dzieliły prawie 23% areałów ze sobą[11]. W Indiach natrafiano na średnio ćwierć osobnika na km[12] bądź na 0,1-0,77 zwierzęcia na km z zagęszczeniem 0,06 do 0,20 osobnika na km². Podobnych badań nie przeprowadzano w dawnej Birmie, skąd istnieją tylko doniesienia na napotkaniu jakiegoś osobnika czy relacje myśliwych. W Bangladeszu doliczono się kiedyś 34 osobników w Parku Narodowym Satchari i trzech w Parku Narodowym Lawachara. Zwierzę stanowi rzadkość także w Laosie, spotyka z częstością 0,3-0,65 na km. To samo można powiedzieć o Kambodży. Park Narodowy Phnom Kulen zamieszkuje 22,5-22 osobników na km², w Parku Narodowym Bokor nie stwierdzono gatunku wcale. W Wietnamie w wielu miejscach zostało już wytrzebione, na przykład w Parku Narodowym Bach Ma nie znaleziono ani jednego, aczkolwiek utrzymuje się populacja na wyspie Phu Quoc. Wydaje się, że zwierzę może być szerzej rozpowszechnione w Tajlandii, za czym jednak nie stoją żadne badania. W Chinach stwierdzano osobnika na 3 km, przy czym IUCN podkreśla istotną redukcję populacji, wymarłą w niektórych okolicach[1].
Nekaris wspomina 4 badania poświęcone diecie kukanga bengalskiego. Połowa z nich podkreślała istotną rolę gum w jego odżywianiu się. W Tajlandii w szczególności konsumuje kukang bengalski gumę z lian Bauhinia. Preferuje on gumy także w Indiach, jednakże nie stanowią tam one podstawy jego pożywienia[4]. W zależności od pory roku zwierzę poświęca żywieniu się wysiękami roślinnymi od 67 (lato) do ponad 94% (zima) czasu poświęconego na jedzenie, który stanowi z kolei około 2/9 doby bez istotnych różnic z uwagi na porę roku. [14]. Zlizuje gumę z kory i żłobi w niej dziury, by stymulować jej wypływ[4]. Żywi się szczególnie na Terminalia belerica[14]. Zjada też samą korę[1]. Poza tym konsumuje również owoce, nektar, korę. W Tajlandii spożywa liście Terminalia alata. Nie gardzi też pokarmem zwierzęcym, pożerając bezkręgowce, zwłaszcza znajdowane na korze, ale też W Tajlandii owady latające, które łapie jedną ręką, czy ptasie jaja[4].
Zagrożenia i ochrona
edytuj
IUCN po raz pierwszy wypowiedziało się o kukangu bengalskim w 2000, wskazując brak danych. W 2008 uznano go za gatunek narażony na wyginięcie. W 2015 zaostrzono klasyfikację, uznając go za gatunek zagrożony wyginięciem, co opublikowano w 2020. Jako uzasadnienie wskazuje się presję ze strony myśliwych oraz niszczenie siedlisk, które spowodowały dwukrotne zmniejszenie się liczebności gatunku, przy czym przewiduje się dalszy spadek o połowę w ciągu trzech pokoleń. Zwierzę na niektórych terenach już wyginęło, IUCN podaje tu Kambodżę[1]. Figuruje on również w pierwszym załączniku CITES, przyniesiony tam z wszystkimi innymi kukangami z załącznika drugiego w czerwcu 2007 wobec wzrastającego i nieopanowanego handlu międzynarodowego. Chronią go oficjalnie co prawda prawa wielu krajów, jak Butanu, Laosu, Mjanmy, Kambodży, Indii, Chin, Wietnamu czy też Tajlandii. Nie daje to jednak skutku[4]. Na kukangi poluje się choćby celem użycia ich w medycynie ludowej[1]. Używane są te naczelne chociażby przez kobiety po porodach, przypisuje się im również działanie przeciwko bólowi brzucha na rany złamanej kości a nawet choroby przenoszone drogą płciową[4]. Używa się ich w Kambodży, Wietnamie i Indiach. Zabija się je dla zabawy. Wykorzystuje się je także w turystyce jako zwierzęta domowe bądź celem robienia sobie zdjęć, zwłaszcza w Tajlandii, wytwarzania z rąk breloczków do kluczy[1], a nawet konsumpcji. Kukangiem bengalskim ciągle się handluje[4]. Do istotnych zagrożeń zaliczają się także osadnictwo ludzkie, rolnictwo oraz pozyskiwanie drewna. Nie sprzyja im budowanie dróg, tam czy linii przesyłowych energii. Kukangi bengalskie umierają w wypadkach samochodowych[1].
Zwierzę zasiedla liczne obszary chronione[4].
Wobec braku istotnych różnic w zagęszczeniu w pierwotnych lasach i na plantacjach podnosi się istotną rolę tych ostatnich[11]. Wypuszczanie odzyskanych z handlu osobników nie kończy się sukcesem[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Nekaris i inni, Bengal Slow Loris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [dostęp 2024-07-04] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 34. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b c d e f g h i Anne-Isola Nekaris, Family Lorisidae (Angwantibos, Pottos and Lorises), [w:] D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy), Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 210-235, ISBN 978-84-96553-77-4 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag 8. Bengal Slow Loris, s. 233, w: Anne-Isola Nekaris, Family Lorisidae (Angwantibos, Pottos and Lorises), [w:] D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy), Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 210-235, ISBN 978-84-96553-77-4 (ang.).
- ↑ a b c 9. Sunda Slow Loris, s. 233-234, w: Anne-Isola Nekaris, Family Lorisidae (Angwantibos, Pottos and Lorises), [w:] D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy), Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 210-235, ISBN 978-84-96553-77-4 (ang.).
- ↑ a b c 10. Jacan Slow Loris, s. 234, w: Anne-Isola Nekaris, Family Lorisidae (Angwantibos, Pottos and Lorises), [w:] D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy), Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 210-235, ISBN 978-84-96553-77-4 (ang.).
- ↑ a b c 11. Bornean Slow Loris, s. 234-235, w: Anne-Isola Nekaris, Family Lorisidae (Angwantibos, Pottos and Lorises), [w:] D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy), Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 210-235, ISBN 978-84-96553-77-4 (ang.).
- ↑ a b c d e f Fitzpatrick i inni, Slowly Making Sense: A Review of the Two-Step Venom System within Slow (Nycticebus spp.) and Pygmy Lorises (Xanthonycticebus spp.), „Toxins”, 15 (9), 2023, s. 514 [dostęp 2024-07-06] (ang.).
- ↑ Lee R Hagey, Bryan G. Fry, Helena Fitch-Snyder., Talking defensively, a dual use for the brachial gland exudate of slow and pygmy lorises, „Primate anti-predator strategies”, 2007, s. 253-272 (ang.).
- ↑ K.A.-I. Nekaris & V. Nijman. A new genus name for pygmy lorises, Xanthonycticebus gen. nov. (Mammalia, primates). „Zoosystematics and Evolution”. 98 (1), s. 88, 2022. DOI: 10.3897/zse.98.81942. (ang.).
- ↑ a b c d e Al-Razi i inni, Home range, activity budgets and habitat use in the Bengal slow loris (Nycticebus bengalensis) in Bangladesh. Evolution, Ecology and Conservation of Lorises and Pottos, . [online], 2020, s. 193-203 [dostęp 2024-07-04] (ang.).
- ↑ a b c Das i inni, Observations on the Bengal slow loris Nycticebus bengalensis in Pakke tiger reserve, Arunachal Pradesh, India, „Asian Primates Journal”, 6 (1), 2016, s. 27-32 [dostęp 2024-07-06] (ang.).
- ↑ Choudhury i inni, Habitat suitability modeling for the endangered Bengal slow loris (Nycticebus bengalensis) in the Indo-Chinese subregion of India: A case study from southern Assam (India), „Primates”, 63 (2), Springer, 2022, s. 173-184 [dostęp 2024-06-30] (ang.).
- ↑ a b Swapna i inni, (2010). Exudativory in the Bengal slow loris (Nycticebus bengalensis) in Trishna Wildlife Sanctuary, Tripura, northeast India, „American Journal of Primatology: Official Journal of the American Society of Primatologists”, 72 (2), 2010, s. 113-121 [dostęp 2024-07-06] (ang.).