Leon Dąbrowski (oficer piechoty)
Leon Dąbrowski[a] (ur. 30 maja 1887 w Kozienicach, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 maja 1887 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
13 Pułk Strzelców Polskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujBył synem Pawła.
W 1918, w stopniu kapitana, służył w 13 Pułku Strzelców Polskich i w jego szeregach 11 maja walczył w bitwie pod Kaniowem[2].
W 1923 pełnił służbę w 31 Pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi na stanowisku komendanta kadry batalionu zapasowego[1], a później został przesunięty na stanowisko dowódcy II batalionu[3]. 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W maju 1925 został przeniesiony do 55 Pułku Piechoty w Lesznie na stanowisko dowódcy I batalionu[5]. W następnym miesiącu został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Rawiczu[6]. W maju 1927 został zwolniony ze stanowiska dowódcy III baonu z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto na przeciąg czterech miesięcy[7]. W listopadzie tego roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard na stanowisko komendanta[8][9][10]. W listopadzie 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[11]. Z dniem 30 kwietnia 1933 został przeniesiony w stan spoczynku[12].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6710 (10 maja 1922)[14]
- Krzyż Walecznych[15]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (14 października 1924)[2]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 215, 399.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 14 października 1924 roku, s. 607.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 200, 344.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 264, 272.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 67 z 24 czerwca 1925 roku, s. 342.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 126.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 301.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116, 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 524.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 397.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 842.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922 roku, s. 469.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.