Leon Supiński

polski prawnik, minister sprawiedliwości, I prezes Sądu Najwyższego

Leon Władysław Supiński (ur. 18 lutego 1874 w Gołębiówce, zm. 2 marca 1950 w Warszawie) – polski prawnik, minister sprawiedliwości, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego w latach 1929–1939, wolnomularz[2], członek Polskiej Organizacji Wojskowej.

Leon Supiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1874
Gołębiówka, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

2 marca 1950
Warszawa, Polska

Minister sprawiedliwości
Okres

od 17 listopada 1918
do 2 września 1919

Przynależność polityczna

ZD

Poprzednik

funkcja utworzona

Następca

Bronisław Sobolewski

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
Okres

od 17 stycznia 1929
do 1945[1]

Poprzednik

Władysław Seyda

Następca

Wacław Barcikowski

Odznaczenia
Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
Grób Leona Supińskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Życiorys

edytuj

Urodził się 18 lutego 1874 w Gołębiówce, pow. węgrowskim, w rodzinie Ludwika i Marii z Zaleskich[3]. Ukończył gimnazjum i zaczął studia prawnicze w Warszawie. W 1894 został skazany za działalność polityczną i zesłany, studia prawnicze ukończył w 1896 na Uniwersytecie w Dorpacie. W 1906 utworzył Koło Prawników Polskich, został również współzałożycielem Towarzystwa Kooperatystów oraz Towarzystwa Opieki nad Więźniami Patronat, w którym od 1911 pełnił funkcję prezesa. W 1915 został członkiem Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy, był współorganizatorem polskiego sądownictwa.

Od 6 listopada 1918 do 2 września 1919 był ministrem sprawiedliwości w rządach: Ignacego Daszyńskiego, Jędrzeja Moraczewskiego i Ignacego Jana Paderewskiego.

W okresie od stycznia 1919 do kwietnia 1927 był radnym m.st. Warszawy. W latach 30. piastował funkcję prezesa Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej.

Od października 1919 do stycznia 1928 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, w styczniu 1929, po zdymisjonowaniu Władysława Seydy został Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego i pozostał na tym stanowisku do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę.

Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył wraz z władzami Rzeczypospolitej granicę polsko-rumuńską, udając się następnie do Francji.

W 1946 powrócił do kraju i ponownie podjął pracę w Sądzie Najwyższym, gdzie od 14 maja 1946 do 3 czerwca 1947 był zastępcą Pierwszego Prezesa SN, po czym przeszedł w stan spoczynku. W latach 1946–1947 był również sędzią Najwyższego Trybunału Narodowego[4].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 174-4-19)[5].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Od 17 września 1939 na uchodźstwie, nie wykonywał funkcji. Funkcjonowanie Sądu Najwyższego w Polsce zostało zawieszone przez okupanta niemieckiego
  2. Wojciech Giełżyński: Masoneria polska a ruch spółdzielczy i niepodległościowy. Wirtualny Wschód Wolnomularski, 30 listopada 2005. [dostęp 2009-06-30].
  3. a b c d Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1984, s. 300. Przedruk techniką fotooffsetową wykonany w Zakładach Graficznych RSW Książka Prasa Ruch w Ciechanowie z przygotowanej do druku odbitki korektowej nie wydanej książki z egzemplarza udostępnionego przez Bibliotekę Narodową w Warszawie.
  4. Encyklopedia Warszawy z 1994.
  5. Cmentarz Stare Powązki: STEFAN SUPIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22].
  6. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 351 „za zasługi na polu organizacji i administracji sądownictwa w dziedzinie podniesienia i utrwalenia prawodawstwa oraz za pracę społeczną i narodową”.
  7. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
  8. M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu organizacji i administracji sądownictwa”
  10. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy w sądownictwie”.

Bibliografia

edytuj