Leopold Szenderowicz
Leopold Szenderowicz (ur. ok. 1868 we Lwowie, zm. 22 października 1928 tamże) – polski dziennikarz.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1868 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 października 1928 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Narodowość |
polska |
Życiorys edytuj
Urodził się około 1868 we Lwowie[1][2]. W 1886 miał 18 lat i był kandydatem seminarium nauczycielskiego[3]. W tym roku był jednym z 14 osób sądzonych w politycznym procesie „Orła Białego”, w którym młodzież polska w wieku 17-20 lat była oskarżona przez C. K. Prokuratorię we Lwowie o popełnienie występków z § 285, 286, 287 ustawy karnej (głównym oskarżonym był Zygmunt Sulimirski)[3]. Obwinieni mieli być członkami tajnego zrzeszenia, założonego w drugiej połowie 1885 Centralnego Związku Orła Białego[3]. W drugiej połowie września 1886 wszyscy oskarżeni zostali uwolnieni przez sąd karny od zarzutów[4]. Był jednym z redaktorów pisma „Życie”, założonego we Lwowie przez działaczy organizacji narodowej[5].
Został dziennikarzem, początkowo był redaktorem „Słowa Polskiego”[1][6]. Potem był dyrektorem i współredaktorem „Wieku Nowego”[1][2][7]. Pracował też dla krakowskiej „Nowej Reformy”[8]. Był jednym z najstarszych dziennikarzy lwowskich[2]. Należał do Towarzystwa Dziennikarzy Polskich we Lwowie, we władzach którego był członkiem wydziału[1][2], wybierany do tego gremium 19 grudnia 1919[9], 16 maja 1925[10]. 23 października 1917 został wybrany członkiem rady nadzorczej założonego wtedy Konsumu Dziennikarskiego we Lwowie[11]. Był także członkiem Syndykatu Dziennikarzy Polskich we Lwowie i zasiadał w komisji rewizyjnej tegoż (wybrany 2 lutego 1920)[1][2][12].
Przyjęto, że Szenderowicz podsunął Gabrieli Zapolskiej postać swojej kamieniczniczki Gołąbowej i jej rodziny, których opis pisarka wykorzystała przy tworzeniu dramatu Moralność pani Dulskiej (1907)[13].
Od 7 listopada 1900 był żonaty z aktorką teatralną Antoniną Ogińską[14]. W dniu 23 grudnia 1910 została ona zastrzelona przez jej kochanka, Kazimierza Lewickiego[15][6][16]. Leopold Szenderowicz do końca życia był ponownie żonaty[2]. Zmarł 22 października 1928 w wieku 60 lat[2][17]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Ś. p. Leopold Szenderowicz. „Gazeta Lwowska”. Nr 244, s. 4, 23 października 1928.
- ↑ a b c d e f g Zgon śp. Leopolda Szenderowicza współredaktora „Wieku Nowego”. „Dziennik Ludowy”. Nr 244, 24 października 1928.
- ↑ a b c Borzemski 1930 ↓, s. 47.
- ↑ Borzemski 1930 ↓, s. 48.
- ↑ Borzemski 1930 ↓, s. 80/81.
- ↑ a b Zazdrosny kochanek. wrozka.com.pl, 2015. [dostęp 2020-05-11].
- ↑ Stefan Sonnewend: Lwów w karykaturze. Lwów: 1914, s. 56.
- ↑ Borzemski 1930 ↓, s. 99.
- ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 295, s. 4, 23 grudnia 1919.
- ↑ Z Tow. Dziennikarzy Polskich. „Gazeta Lwowska”. Nr 114, 19 maja 1925.
- ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 244, s. 4, 26 października 1917.
- ↑ Syndykat dziennikarzy polskich we Lwowie. „Kurjer Lwowski”. Nr 34, s. 5, 4 lutego 1920.
- ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 234. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ Antonina Ogińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2022-04-26].
- ↑ Sensacyjna tragedya miłosna. „Nowości Illustrowane”. Nr 53, s. 2, 31 grudnia 1910.
- ↑ Katarzyna Łoza: 8 lwowskich historii miłosnych. Kazimierz i Antonina, Antonina i Leopold. lwow.info, 2012-02-14. [dostęp 2020-05-11].
- ↑ Borzemski 1930 ↓, s. 195.
Bibliografia edytuj
- Wacław M. Borzemski: Pamiętnik tajnych organizacji niepodległościowych na terenie byłej Galicji w latach 1880–1897. Lwów: Komitet ZON, 1930, s. 1-203.