Wiek Nowy – polski dziennik popołudniowy ukazujący się we Lwowie w latach 19011939.

Wiek Nowy
Ilustracja
Częstotliwość

dziennik popołudniowy

Państwo

 Polska

Adres

Lwów, ul. Sokoła 4

Wydawca

Hipolit Śliwiński

Tematyka

informacyjna

Język

polski

Pierwszy numer

1901

Ostatni numer

wrzesień 1939

Redaktor naczelny

Bronisław Laskownicki

Średni nakład

40–80 tys. egz.

OCLC

839256877

Historia

edytuj
 
Siedziba redakcji „Wieku Nowego” (1913)

Wydawcą i przewodniczącym spółki wydającej „Wiek Nowy” był Hipolit Śliwiński (1866-1932). Założycielem i redaktorem naczelnym przez cały okres istnienia dziennika był Bronisław Laskownicki. Redakcja mieściła się przy ul. Sokoła 4.

Dziennik wzorowany był na założonej o rok wcześniej wiedeńskiej „Kronen-Zeitung”, której nazwa pochodziła nie od korony cesarskiej, lecz od ceny wynoszącej 1 koronę. W roku 1912 „Wiek Nowy” osiągnął nakład 20 tys. egzemplarzy, w latach 1920–1939 wynosił 40 – 80 tysięcy.

Dziennik powstał jako organ demokratów galicyjskich, potem demokratyczno-liberalnego Polskiego Stronnictwa Postępowego, podczas wojny popierał powstały w roku 1914 Naczelny Komitet Narodowy, po przewrocie majowym 1926 poparł rządy sanacji. Dziennik ukazywał się również w okresie I wojny światowej. W okresie II wojny światowej ukazywał się do wkroczenia do Lwowa Armii Czerwonej.

W okresie międzywojennym dziennik ukazywał się w godzinach popołudniowych i kosztował 15 groszy. Dodruk wieczorny kosztował 10 groszy.

Z dziennikiem współpracowali wybitni pisarze. Andrzej Strug publikował w latach 19121913 w odcinkach powieść satyryczną Zakopanoptikon. O sztuce pisała Janina Kilian-Stanisławska, matka scenografa Adama Kiliana. Gabriela Zapolska pisała w latach 19101913 felietony i recenzje teatralne. Recenzje muzyczne pisali Zdzisław Jachimecki i Jan Karol Gall, swój debiut poetycki ogłosiła w roku 1921 Zofia Bohdanowiczowa, Bruno Jasieński nadsyłał korespondencje z Paryża, a felietony satyryczne publikował Wiktor Budzyński.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj