Longin Walknowski
Longin Walknowski pseud. Ronin (ur. 16 kwietnia 1904, zm. 19 kwietnia 1990)[2] – podpułkownik, uczestnik II wojny światowej, dowódca oddziału partyzanckiego Batalionów Chłopskich, zastępca dowódcy brygady Armii Ludowej.
 podpułkownik
| |
| Data urodzenia |
16 kwietnia 1904 |
|---|---|
| Data śmierci |
19 kwietnia 1990 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
oddział partyzancki Batalionów Chłopskich |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy plutonu WP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
działacz Związku Inwalidów Wojennych RP[1] |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
W czasie wojny obronnej 1939 pełnił funkcję zastępcy dowódcy plutonu. Do niemieckiej niewoli trafił 16 września pod Zamościem. Ze Stalagu VIII C koło Żagania udało mu się zbiec i wrócić do kraju. Zamieszkał we wsi Wawrzeńczyce a następnie w Złotej Pińczowskiej. Na tym terenie zorganizował samodzielny oddział partyzancki dla którego broń kupował od szmuglerów lub od Austriaków i Włochów udających się na front wschodni. W 1942 po nawiązaniu kontaktu z Franciszkiem Kucybałą i Józefem Maślanką zorganizował 184 osobowy oddział Batalionów Chłopskich. Dowodząc oddziałem w stopniu porucznika prowadził głównie działania dywersyjne, atakując niemieckie transporty i niszcząc połączenia komunikacyjne. W 1944 z oddziałem BCh wstąpił do tworzonej brygady Armii Ludowej[3]. W 1 Brygadzie AL Ziemi Krakowskiej został zastępcą dowódcy tejże brygady, biorąc udział w walkach z Niemcami na terenie tzw. Republiki Pińczowskiej[4]. W tym czasie został członkiem PPR. Po bitwie pod Baranowem przeszedł razem z brygadą przez linię frontu na przyczółek sandomierski.
Jako ochotnik wstąpił do Ludowego wojska Polskiego i w stopniu kapitana został dowódcą batalionu 27 pułku piechoty z 10 Sudecka Dywizja Pancerna wchodzącej w skład 2 Armii Wojska Polskiego. Szlak bojowy z LWP zakończył 14 maja w Pradze czeskiej, wcześniej uczestnicząc w walkach o Kołobrzeg i Budziszyn[5]. Po zakończeniu wojny działał w Związku Inwalidów Wojennych RP.[3].
Uchwałą Rady Państwa z dnia 10 lipca 1954 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[6] a w 1955 Medalem 10-lecia Polski Ludowej[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Inwentarz archiwalny [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2019-05-31].
- ↑ Asmenų [online], nekropole.info [dostęp 2019-05-31] (lit.).
- ↑ a b Wojskowy przegląd historyczny, 1990, Tom 35, s. 206. Wydania 1-4
- ↑ Ważniewski 1975 ↓, s. 234.
- ↑ Nowiny Jeleniogórskie 1962 Nr 6
- ↑ (bez tytułu - dot. nadania odznaczeń państwowych). - Prawo.pl [online], prawo.pl [dostęp 2019-05-31] (pol.).
- ↑ Lista osób odznaczonych "Medalem 10-lecia Polski Ludowej". - M.P.1955.125.1624 [online], sip.lex.pl [dostęp 2019-05-31] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Władysław Ważniewski: Walki partyzanckie nad Nidą 1939-1945. Warszawa: MON, 1975.