Lubecki (1911)

ostatni bocznokołowy holownik pływający po Wiśle
(Przekierowano z Lubecki (statek 1911))

Lubecki – ostatni bocznokołowy holownik pływający po Wiśle. Eksploatowany był pod wieloma nazwami od 1911 do 1969[1].

Lubecki
Ilustracja
Poprzednie nazwy

Warmia, Lubecki, Karl Blumwe, Lubecki, Zimsen, Poljak/Поляк

Port macierzysty

Warszawa

Dane podstawowe
Typ

holownik

Historia
Stocznia

Stocznia braci Nobel

Data budowy

1911

Data wodowania

1911

Data wycofania ze służby

1969

Dane techniczne
Liczebność załogi

7

Długość całkowita (L)

49,88 m

Szerokość (B)

12,21 m

Zanurzenie (D)

0,64 m

Napęd mechaniczny
Silnik

wysokoprężny typu H 1285; 6 cylindrowy produkcji Maschinenbau Halberstadt NRD 1958 rok; nr 24630; zasilany naftą

Moc silnika

300 KM

Liczba śrub napędowych

koła boczne

Prędkość maks.

5,4 w.

Historia edytuj

Zbudowany w stoczni braci Nobel w Petersburgu w 1911 dla gdańskiej firmy Naphta Industrie Gesellschaft m.b.H., Gebrüder Nobel[1], która uzyskała koncesję rządu niemieckiego na transport nafty Wisłą do Gdańska. Przetransportowany w częściach do Włocławka i tam zmontowany w 1912 i zwodowany pod nazwą Poljak/Поляк. W związku z przeznaczeniem, silnik o mocy 250KM napędzany był naftą. Wraz z bliźniaczymi holownikami Mazur i Madjar pływał na trasie Warszawa-Gdańsk holując barki. W 1915 po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie został zarekwirowany i przydzielony do Chef des Feldeienbahnwesenes Schiffahrtsgruppe Ost, Warschau jako Zimsen. W listopadzie 1918 na mocy dekretu o nacjonalizacji środków transportu przejęty przez Sekcję Dróg Wodnych w Ministerstwie Komunikacji, a następnie przez Sekcję Eksploatacji Dróg Wodnych przy Ministerstwie Robót Publicznych. W 1919 armatorem statku została Polska Żegluga Państwowa, a nazwę zmieniono na Lubecki. Pływał z Warszawy do Nieszawy holując barki z towarami żywnościowymi. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej, w sierpniu 1920 zdobyty przez wojska bolszewickie. Uszkodzony po ostrzale przez oddział ppor. Jacynicza, który uniemożliwił wykorzystanie holownika do przeprawy przez Wisłę. 26 sierpnia, po odparciu bolszewików, odholowany do Modlina w celu przeprowadzenia remontu.

W 1921 Emanuel i Ludwig Nobel odzyskali statek, który ponownie zaczął pływać do Gdańska z bunkierkami o ładowności 245 ton nafty. W 1935 został odkupiony przez Lloyd Bydgoski S.A.

8 września 1939 statek wcielono do Oddziału Wydzielonego Wisła. Załoga zatopiła go 10 września. Następnie został wyremontowany w Bydgoszczy, zarekwirowany przez Kommissärische Verwalter der Haupttreuhandstelle Ost für die Binneschiffahrt des Weichselstromgebietes i przekazany do użytkowania firmie Bromberger Schleppschiffahrt A.G jako Karl Blumwe.

Po zakończeniu II wojny światowej statek przejęty został przez Komisarza ds. Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy. W latach 1946-48 ponownie był w użytkowaniu Lloyd Bydgoski S.A. Po likwidacji firmy statek przejęła Państwowa Żegluga na Wiśle w Warszawie, a w 1949 Państwowa Żegluga Śródlądowa we Wrocławiu Ekspozytura w Bydgoszczy. Od 1951 pozostawał w dyspozycji Przedsiębiorstwa Państwowego Żeglugi na Wiśle Ekspozytura w Bydgoszczy jako Warmia. Od lipca 1954 w ekspozyturze w Warszawie, a od 1956 w Przedsiębiorstwie Państwowym Warszawska Żegluga na Wiśle. W 1958 przeszedł remont kapitalny i wymianę silnika. Wycofany został z eksploatacji w 1969, po czym stacjonował w Porcie Praskim w Warszawie, a od 1972 w Wierzbicy na Zalewie Zegrzyńskim. W 1977 statek ustawiono na lądzie bez silnika.

Odbudowa edytuj

W 2005 zakupiony został przez firmę Hydrobudowa Włocławek i 29 października 2009 przekazany w formie darowizny miastu Warszawa[2], które planuje jego odbudowę i wykorzystanie jako statku wycieczkowego do żeglugi po Wiśle. W 2012 podpisano umowę w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego z Żeglugą Wrocławską. Po przebudowie statku na potrzeby 250 pasażerów i 15 latach eksploatacji armator przejmie statek[3]. Silnik statku znajduje się w stołecznym Narodowym Muzeum Techniki. Kadłub statku jest remontowany we wrocławskiej stoczni Malbo[1][4]. Pierwotnie planowano, że statek zacznie pływać po warszawskim odcinku Wisły w 2013 roku, jednak nastąpiło opóźnienie i w październiku 2017 poinformowano, że statek trafi do Warszawy w 2018[5].

Wyremontowaną jednostkę ponownie zwodowano 5 grudnia 2017[6].

Zmiany konstrukcyjne[7] edytuj

Rok Rejestr Długość całkowita Długość Szerokość Szerokość całkowita Wysokość burt Wysokość całkowita Zanurzenie Nośność Moc silnika
1923 47m 0,70m
1936 49,92m 6,20m 0,72m
1941 Bromberger Schleppschiffahrt A.G., Bromberg 48m 45m 5,25m 12,15m 1,30m 5,00m 0,70m 74,532t 200KM
1947 Państwowy Zarząd Wodny w Bydgoszczy 48m 45m 6,43m 12,15m 1,75m 5,00m 0,64m
1954 Rejon Dróg Wodnych w Warszawie 49,88m 6,00m 12,21m 1,30m 5,00m 0,66/1,00m 98,248t
1960 Polski Rejestr Statków 49,88m 12,21m 1,30m 0,64/1,00m 74t

Przypisy edytuj

  1. a b c Krystyna Bańka, Paweł Śliwiński, Ludzie i statki : Historia Płocka Wisłą pisana : katalog wystawy, wyd. 1, Płock: Archiwum Państwowe w Płocku; Towarzystwo Przyjaciół Płocka, 2013, ISBN 978-83-929779-8-8, OCLC 869921280 [dostęp 2018-11-03] (pol.).
  2. Magdalena Łań: Statek Lubecki. um.warszawa.pl, 2010-10-15. [dostęp 2010-12-20].
  3. Po drugie Wisła: Bocznokołowiec Ksawery Lubecki wciąż jeszcze stoi w stoczni. Dziennik Bałtycki, 2014-08-04. [dostęp 2015-09-09].
  4. Marek Kozubal: „Lubecki” wpłynie z opóźnieniem. Życie Warszawy, 2014-01-03. [dostęp 2014-06-01].
  5. Wodowanie na Odrze, rejsy po Wiśle. Bocznokołowiec na ostatniej prostej. tvnwarszawa.tvn24.pl, 2017-10-25. [dostęp 2017-10-27].
  6. Wodowanie „Lubeckiego”, stuletniego bocznokołowca, „www.wroclaw.pl” [dostęp 2018-11-07] (pol.).
  7. Waldemar Danielewicz: Holownik Lubecki. Forum Okrętów Wojennych fow.aplus.pl, 2007-02-18. [dostęp 2010-12-20].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj