Lucjusz Licyniusz Krassus

rzymski polityk i orator

Lucius Licinius Crassus – polityk rzymski, mówca.

Urodzony za konsulatu Kwintusa Serwiliusza Cepiona i Gajusza Leliusza[1][2], czyli w 140 p.n.e. Był członkiem znakomitego plebejskiego rodu Licyniuszy, Cyceron w mowie[3] w obronie Rabiriusza wprost nazywa go nobilem.

Uczył się u Lucjusza Celiusza Antypatra (Lucius Caelius Antipater), historyka, prawnika i oratora[4][5]. Prawa cywilnego uczył się u Kwintusa Mucjusza Scewoli Augura[6].

W 119 p.n.e. oskarżyciel Gajusza Papiriusza Karbona. Był członkiem dwuosobowej komisji nadzorującej założenie kolonii (Duumvir coloniae deducendae) Narbo Martius (dzisiejsza Narbona) powstałej w 118 p.n.e.[7] W roku 100 p.n.e. Licyniusz Krassus znalazł się w gronie optymatów, którzy wzięli udział w stłumieniu ruchu trybuna ludowego Saturninusa[8][9]. W 109 p.n.e. był kwestorem w prowincji Azja. W 107 p.n.e. wybrany trybunem ludowym. W 103 p.n.e. edyl kurulny. Pretorem był w 98 p.n.e. Konsul w 95 p.n.e. Cenzor w 92 p.n.e. wraz z Gnejuszem Domicjuszem Ahenobarbem z którym pozostawał w konflikcie. Swetoniusz przytacza[10] złośliwą wypowiedź Licyniusza Krassusa o koledze w urzędzie: "nie należy się dziwić, iż ma miedzianą brodę (Ahenobarbus – miedzianobrody): usta ma przecież z żelaza, a serce z ołowiu". Cyceron uważał Licyniusza Krassusa za jednego z najwybitniejszych mówców rzymskich. Jego właśnie i Marka Antoniusza Oratora uczynił głównymi rozmówcami w dziele DE ORATORE AD QVINTVM FRATREM[11]. i przez ich usta wyraził swoje przemyślenia i wiadomości na temat sztuki oratorskiej w Rzymie.

Żoną Krassusa była Mucja, córka Kwintusa Mucjusza Scewoli Augura[12], konsula w 117 p.n.e., prawnika. Miał z nią dwie córki Licinie. Adoptował swojego wnuka Scypiona.

potomkowie

edytuj
                             

Lucjusz Licyniusz Krassus
konsul 95 p.n.e.
• Mucia

               
           

Licynia
• Publiusz Korneliusz Scypion Nazyka

Licynia
• Gajusz Mariusz Młodszy

Licyniusz Krassus Scypion
adoptowany wnuk

               
           

Kwintus Cecyliusz Metellus Pius Kornelian Scypion Nazyka
• Emilia

Licyniusz Krassus Scypion
adoptowany wnuk

               
           

Kwintus Cecyliusz Metellus Scypion
zm. 18 letni

Cecylia Metella Kornelia
• 1.Publiusz Licyniusz Krassus
• 2.Gnejusz Pompejusz Wielki

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Marcus Tullius Cicero: Brutus; 161. [dostęp 2009-10-30]. (łac.).
  2. Brutus czyli o sławnych mówcach. W: Marek Tulliusz Cycero: Pisma Krasomówcze i Polityczne Marka Tuliusza Cycerona. Poznań: Nakładem Biblioteki Kórnickiej, 1873, s. 48.
  3. Marek Tulliusz Cyceron: Pro C. Rabirio perduellionis reo ad quirites; 21. [dostęp 2009-10-30]. (łac.).
  4. Marcus Tullius Cicero: Brutus; 102. [dostęp 2009-10-21]. (łac.).
  5. Brutus czyli o sławnych mówcach. W: Marek Tulliusz Cycero: Pisma Krasomówcze i Polityczne Marka Tuliusza Cycerona. Poznań: Nakładem Biblioteki Kórnickiej, 1873, s. 30.
  6. O mówcy. W: Marek Tulliusz Cycero: Pisma Krasomówcze i Polityczne Marka Tuliusza Cycerona. Poznań: Nakładem Biblioteki Kórnickiej, 1873, s. 11.
  7. Księga pierwsza, 15. W: Wellejusz Paterkulus: Historia rzymska. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2006, s. 33. ISBN 83-04-04830-2.
  8. Marek Tulliusz Cyceron: Pro C. Rabirio perduellionis reo ad quirites; 21. [dostęp 2009-04-23]. (łac.).
  9. Filipika ósma [5,15]. W: Marek Tulliusz Cyceron: Filipiki (In Marcum Antonium Orationes Phillipcae). edycja komputerowa www.histurion.pl.
  10. Neron, Rozdział 2. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972, s. 326.
  11. O mówcy. W: Marek Tulliusz Cycero: Pisma Krasomówcze i Polityczne Marka Tuliusza Cycerona. Poznań: Nakładem Biblioteki Kórnickiej, 1873.
  12. O mówcy. W: Marek Tulliusz Cycero: Pisma Krasomówcze i Polityczne Marka Tuliusza Cycerona. Poznań: Nakładem Biblioteki Kórnickiej, 1873, s. 7.