Ludwik Koehler
Ludwik Franciszek Koehler właśc. Köhler (ur. 27 listopada 1799 w Warszawie, zm. 20 listopada 1871 tamże) – polski lekarz.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Majątek |
nieruchomość przy ul. Nowosenatorskiej 477b w Warszawie |
| Rodzice |
Franciszek Jan Köhler i Magdalena Klassen |
| Małżeństwo |
Ludwika Gudeit |
| Dzieci |
Maria, Franciszka, Julia, Zofia, Edward |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodził się 27 listopada 1799 w Warszawie w rodzinie Franciszka Jana Köhlera i jego żony Magdaleny z domu Klassen. Rodzina pochodziła z Pragi czeskiej, ojciec był warszawskim kupcem. Ludwik miał brata Józefa Karola, który został znanym kupcem bławatnym, oraz siostrę Annę Teresę, która wyszła za Franciszka Wilhelma Schütza. Uczył się w Liceum Warszawskim i w 1817 wstąpił do Szkoły Warszawskiej Lekarskiej. W następnym roku wyjechał do Berlina i studiował na Wydziale Lekarskim.
W 1822 aresztowany za udział w radykalnej organizacji studenckiej „Panta Koina”. W więzieniu spędził 3 lata i po powrocie do Warszawy jeszcze jeden rok. Po zwolnieniu z więzienia w 1827 uzyskał stopień magistra medycyny na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim i w 1830 w Paryżu uzyskał doktorat z medycyny i chirurgii. Po powrocie do Warszawy brał udział w pożegnaniu Fryderyka Chopina[1]. W czasie powstania listopadowego został zatwierdzony w stopniu lekarza pułkowego Gwardii Narodowej i pracował w szpitalu koszar sapieżyńskich.
Po upadku powstania powrócił do pracy w Szpitalu Św. Ducha i w 1832 został ordynatorem Szpitala Starozakonnych i w 1838 został lekarzem naczelnym tego szpitala. W 1840 został dyrektorem Domu Zdrowia na Ordynackiem. Należał do Rady Lekarskiej Królestwa Polskiego oraz Rady Opiekuńczej Towarzystwa Dobroczynności. Był członkiem wielu towarzystw lekarskich: warszawskiego, berlińskiego, krakowskiego, wileńskiego, drezdeńskiego i moskiewskiego. Jest autorem ponad sześćdziesięciu prac naukowych publikowanych w „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, „Bibliotece Warszawskiej” oraz w prasie zagranicznej. W 1858 został odznaczony orderem św. Stanisława 3 klasy oraz przyznano mu nowe szlachectwo z herbem "Węglowiec".
Życie prywatne
edytujŻonaty z Ludwiką Gudeit córką Jana Bogumiła Gudeita i mieli pięcioro dzieci. Cztery córki wyszły za mąż za Anglików: Maria Ludwika Elżbieta za Artura Hasletta, kapitana inżynierii; Franciszka Emilia Elżbieta za Johna Bettsa, właściciela rafinerii złota i srebra; Julia Franciszka Kamila za Dawida Forbesa, geologa; i Zofia Józefa Henrietta za Aleksandra Cortland MacGregor Skinnera, kapitana inżynierii. Syn Edward zmarł w wieku dziesięciu lat w 1863, co było skutkiem udaru mózgu i postępującego paraliżu. Zmarł 20 listopada 1871. Księgozbiór ofiarował Towarzystwu Lekarskiemu Warszawskiemu, a narzędzia chirurgiczne przekazane zostały niezamożnym studentom wydziału lekarskiego[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Mysłakowski 2012 ↓.
- ↑ Kierzek 2013 ↓, s. 173.
Bibliografia
edytuj- Andrzej Kierzek. Ludwik Koehler (1799-1871) – życie i dokonania w otorynolaryngologii. „Otorynolaryngologia”. 12(4), s. 169-175, 2013. [dostęp 2022-02-01].
- Koehler Ludwik, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-02-01].
- Piotr Mysłakowski: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina. chopin.nifc.pl, czerwiec 2012. [dostęp 2022-02-01].
- Rafał Gerber: Ludwik Franciszek Köhler h. Węgłowiec. M.J. Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego. [dostęp 2022-02-01].