Lunenburgkanadyjskie miasto portowe w Nowej Szkocji ze starówką wpisaną na listę UNESCO. Położone na południowym wybrzeżu prowincji, na półwyspie po zachodniej stronie Mahone Bay, ok. 90 km od Halifaxu. W 2006 r. liczyło 2 317 mieszkańców.

Lunenburg
Ilustracja
Państwo

 Kanada

Prowincja

Nowa Szkocja Nowa Szkocja

Populacja (2006)
• liczba ludności


2 317

Nr kierunkowy

902

Kod pocztowy

B0J 2C0

Położenie na mapie Nowej Szkocji
Mapa konturowa Nowej Szkocji, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Lunenburg”
Położenie na mapie Kanady
Mapa konturowa Kanady, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Lunenburg”
44°22′34″N 64°18′33″W/44,376111 -64,309167
Strona internetowa
Stare miasto Lunenburg[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Widok na nabrzeże w Lunenburgu
Państwo

 Kanada

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

IV, V

Numer ref.

741

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1995
na 19. sesji

Historia edytuj

 
Widok na port w Lunenburgu

Lunenburg został założony w 1753 r. i nazwany dla uhonorowania króla Wielkiej Brytanii i Irlandii Jerzego II, który był także księciem Brunszwiku-Lüneburga. W przeszłości ważny port i ośrodek stoczniowy, obecnie siedziba niewielkich firm przemysłowych i handlowych, w tym High Liner Foods, największych niegdyś zakładów przetwórstwa rybnego w Kanadzie.

Ludzie i kultura edytuj

Lunenburg to miejsce budowy szkunera Bluenose i jego następcy Bluenose II, który pozostaje ważną lokalną atrakcją turystyczną. Turystyka jest dziś najważniejszą gałęzią gospodarki w miasteczku, odwiedzanym co roku przez tysiące gości. W miasteczku funkcjonują liczne restauracje, kawiarnie, hotele i sklepy z pamiątkami, a także Atlantyckie Muzeum Rybołówstwa. Z Lunenburga pochodzi trio Air Traffic Control grające muzykę pop/rock.

Pierwotni mieszkańcy Lunenburga - głównie protestanccy Niemcy z południa Nadrenii, Szwajcarzy i Francuzi - przybyli tu w tej samej fali imigracyjnej, co Holendrzy z Pensylwanii. Byli "protestantami z zagranicy", zachęcanymi przez Brytyjczyków do osiedlania się w północnoamerykańskich koloniach. Niektórzy ich potomkowie wciąż mieszkają w Lunenburgu.

Obiekt światowego dziedzictwa edytuj

Historyczne stare miasto Lunenburga w 1995 r. wpisano na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Pomogło to w ochronie i promocji unikalnej lokalnej zabudowy miejskiej, stanowiącej doskonały przykład brytyjskiej architektury kolonialnej w Ameryce Północnej.

Linki zewnętrzne edytuj