Maksymilian Flaum
Maksymilian Flaum (ur. 4 grudnia 1864 w Warszawie, zm. 11 sierpnia 1933 tamże) – polski lekarz, publicysta, encyklopedysta, tłumacz, przyrodnik.
_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
lekarz |
Życiorys edytuj
Urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej; imiona rodziców to Stanisław i Helena. Uczęszczał do II Gimnazjum w Warszawie (które ukończył w 1882), następnie studiował przyrodę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (1882–1883), a potem chemię na Uniwersytecie Dorpackim (1883–1886)[1]. Studia ukończył w 1886 roku ze stopniem kandydata chemii. Potem zamieszkał w Warszawie, pracował w fabrykach chemicznych, udzielał lekcji chemii i tłumaczył. Od 1890 roku studiował w Bernie medycynę i podjął pracę w Instytucie Fizjologicznym Hugona Kroneckera. Za pracę Ueber den Einfluss niedriger Temperaturen auf die Functionen des Magens na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium otrzymał tytuł doktora nauk medycznych. Flaum przeniósł się wtedy do Monachium i pracował w Instytucie Farmakologii Franza Tappeinera. W 1894 roku nostryfikował dyplom w Dorpacie. Od 1895 roku w Warszawie, pracował w poliklinice Samuela Goldflama. Związany też z oddziałem chorób wewnętrznych Szpitala na Czystem. Od 1896 roku w Towarzystwie Naukowym Warszawskim, jeden ze współwłaścicieli „Gazety Lekarskiej”. Od 1890 roku współpracownik „Kurjera Warszawskiego”, od 1887 pisma „Wszechświat”. Używał pseudonimów M.F. i M.Fl. Należał do komisji Kasy im. Józefa Mianowskiego. Był encyklopedystą. Wymieniony został w gronie edytorów Encyklopedii technicznej: podręcznika praktycznego technologii chemicznej w zastosowaniu do przemysłu, rękodzieł, rzemiosł, sztuk, rolnictwa i gospodarstwa domowego opracowanej podług najnowszych źródeł wydanej w Warszawie w 1898 roku[2].
W 1900 roku został ranny w katastrofie kolejowej pod Włochami, w której ranny był również Reymont. Pozwany zarząd kolei wypłacił mu duże odszkodowanie[3].
W ostatnich latach życia prowadził z sukcesem prywatną praktykę lekarską.
Zmarł 11 sierpnia 1933 roku w Warszawie w wieku 68 lat, pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej, lecz jego nagrobek nie zachował się[4].
Wybrane prace edytuj
- Ueber den Einfluss niedriger Temperaturen auf die Functionen des Magens. Zeitschrift für Biologie 28, 1891
- Rozwój umysłowy dziecka od pierwszego dnia życia oraz wskazówki do czynienia obserwacyi dla rodziców i wychowawców
- Ludwik Pasteur: Jego życie i działalność naukowa. Warszawa: Nakł. Księgarni M. A. Wizbeka, 1896
- Pechkranc S, Flaum M. Rozszerzenie przełyku samoistne. Rozpoznanie kliniczne. Badania nad zdolnością chłonną błony śluzowej przełyku. Gazeta Lekarska (1899)
- (tłum.) Rosenthal I. Podręcznik fizyologii ogólnej: wstęp do nauk przyrodniczych i medycyny. Warszawa: E. Wende 1903
Przypisy edytuj
- ↑ Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat, 1889 s. 818.
- ↑ Flaum 1898 ↓.
- ↑ Kotowski W. Rok 1900. Katastrofa kolejowa Reymonta. „Pamiętnik Literacki”. 65 (1), s. 185–201, 1974.
- ↑ Nie odnotowuje go baza nagrobków osób pochowanych na tym cmentarzu.
Bibliografia edytuj
- Piotr Szarejko: Słownik lekarzy polskich XIX wieku. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1997, s. 181–182. ISBN 83-85810-82-X.
- Stanisław Konopka. „Flaum Maksymilian (1864-1933)”. W: Polski Słownik Biograficzny Tom VII z. 1 s. 31–32
- Zgon Dr. M. Flauma. Nasz Przegląd nr 225 (12.8.1933)
- Maksymilian Flaum, Encyklopedya techniczna: podręcznik praktyczny technologii chemicznej w zastosowaniu do przemysłu, rękodzieł, rzemiosł, sztuk, rolnictwa i gospodarstwa domowego opracowana podług najnowszych źródeł, Warszawa: Przegląd Tygodniowy Życia Społecznego, Literatury i Sztuk Pięknych, 1898.
Linki zewnętrzne edytuj
- Publikacje Maksymiliana Flauma w serwisie Polona.pl