Manfred Osten
Manfred Osten (ur. 19 stycznia 1938 w Ludwigslust) – niemiecki dyplomata, prawnik, historyk kultury i eseista.
Manfred Osten (2016) | |
Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1938 |
---|---|
Doktor nauk prawnych | |
Specjalność: filozofia prawa | |
Doktorat |
1969 – filozofia prawa |
Doktor honoris causa Uniwersytet Bukareszteński – 2001 Uniwersytet w Peczu – 2001 Bułgarska Akademia Nauk – 2003 | |
Sekretarz Generalny | |
Fundacja | |
Okres zatrudn. |
1995 – 2004 |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujW latach 1959–1964 studiował prawo, filozofię, muzykologię i literaturoznawstwo na Uniwersytecie w Hamburgu i Monachium, jak również prawo międzynarodowe na Uniwersytecie Luksemburskim[1]. W 1969 roku obronił doktorat poświęcony koncepcjom prawnonaturalnym we wczesnych pismach Friedricha Wilhelma Josepha von Schellinga.
W późniejszych latach pracował jako dyplomata w niemieckich placówkach we Francji, Kamerunie, Czadzie, Australii, Japonii i na Węgrzech[2]. Pracował także w Urzędzie Prasy Auswärtiges Amt[3]. W latach 1981–1983 współpracował z Melbourne Symphony Orchestra oraz Victoria State Opera w Melbourne jako muzyk orkiestrowy altówka (tutti)[3]. Pełni funkcję honorowego przewodniczącego Towarzystwa Schumannhaus Bonn, sprawującego pieczę nad biblioteką muzyczną domu, w którym zmarł Robert Schumann, oraz przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Beethoven-Orchester Bonn[4][5].
W latach 1995–2004 pełnił funkcję sekretarza generalnego Fundacji im. Aleksandra von Humboldta. Jest autorem kilku książek poetyckich, z których tom „Drzewo podróżujących”, opatrzony ilustracjami wybitnego grafika Horsta Janssena , ukazał się w roku 1997 w polskim tłumaczeniu[6]. Osten jest także eseistą i krytykiem literackim, piszącym dla Die Zeit, Die Welt oraz Neue Zürcher Zeitung. Zajmuje się głównie twórczością Goethego i Humboldta, zaś z literatury obcej, prozą i poezją japońską, o której napisał tom esejów „Erotyka brzoskwini” (1996)[7]. W latach 90., jako profesor wizytujący, prowadził wykłady poświęcone twórczości Goethego na Uniwersytecie w Grazu oraz Uniwersytecie w Peczu.
Odznaczony Orderem Wschodzącego Słońca (1993) oraz Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2008). Doktor honoris causa uczelni węgierskich, rumuńskich i bułgarskich. Laureat Medalu Zasługi Uniwersytetu Tacna w Peru (1998), Srebrnego Medalu Uniwersytetu Karola w Pradze (1998) oraz Medalu Zasługi Słowackiej Akademii Nauk (1998). Członek rzeczywisty Akademii Nauk i Literatury w Moguncji (2001) oraz Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk w Salzburgu (2010)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Manfred Osten – Suhrkamp Insel Autoren Autorendetail [online], www.suhrkamp.de [dostęp 2017-10-15] .
- ↑ SWR Fernsehen , Video „Dr. Manfred Osten Leibniz oder die Entbarbarisierung Europas” – Tele-Akademie [online], ARD Mediathek, 9 kwietnia 2017 [dostęp 2017-10-15] (niem.).
- ↑ a b c Dr. jur. Manfred Osten: Akademie der Wissenschaften und der Literatur | Mainz [online], www.adwmainz.de [dostęp 2017-10-15] (niem.).
- ↑ Schumannhaus Bonn e.V. – Vorstand [online], www.schumannhaus-bonn.de [dostęp 2017-10-15] (niem.).
- ↑ r, unnamed project [online], beethoven.jetzt [dostęp 2017-10-15] .
- ↑ czytamy [online], www.wbp.olsztyn.pl [dostęp 2017-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-16] .
- ↑ Zum 75. Geburtstag – Manfred Osten – Ein Leben mit Goethe, „General-Anzeiger Bonn”, 18 stycznia 2013 [dostęp 2017-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-16] (niem.).