Marian Kroh
Marian Józef Kroh (ur. 21 listopada 1882 w Makowie Mazowieckim, zm. w 1940 w Charkowie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 Marian Kroh w 1926 r. | |
 major dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef sztabu sektora |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 21 listopada 1882 w Makowie Mazowieckim, w rodzinie Władysława i Marii z Raczkowskich[1]. Był absolwentem Odeskiej Szkoły Junkrów Piechoty. Służył w armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej walczył szeregach 4 Finlandzkiego pułku strzelców (ros. Финляндский 4-й стрелковый полк), w stopniu porucznika. Został ranny. Dostał się do niewoli austriackiej i niemieckiej[1].
W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Okręgowej Komendzie Transportów Wojskowych w Wilnie[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w dowództwie Dworca Warszawa Gdańska, a jego oddziałem macierzystym był 12 pułk piechoty[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 182. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 12 pp[4]. W latach 1923–1924 był przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu w Służbie Transportowo-Kolejowej[5]. 15 lipca 1924 został odkomenderowany na trzy miesiące do 21 pułku piechoty w celu odbycia ćwiczeń praktycznych[6]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1924/26[7][8]. W marcu 1925 został przeniesiony z korpusu oficerów kolejowych (2 pułk saperów kolejowych) do korpusu oficerów piechoty (13 pułk piechoty) w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 216,8 lokatą, z pozostawieniem na dwuletnim kursie w WSWoj., w charakterze słuchacza[9]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu został przeniesiony do kadry oficerów saperów kolejowych i przydzielony do Oddziału IV SG[10]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy III batalionu[11]. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[12][13]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].
20 września 1939 dowódca Grupy Obrony Lwowa wyznaczył go na stanowisko szefa sztabu sektora wschodniego[15]. Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 23 lipca 1915
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 21 czerwca 1916
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 16 kwietnia 1915
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 6 stycznia 1916
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 263.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 779.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 55.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 30.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 11, 984, 993.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 8 lipca 1924, s. 376.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924, s. 626.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 899, 905, 1366.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 19 marca 1925, s. 151.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926, s. 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 297.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 21.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 899.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 842.
- ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 206.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Крох Мариан Иосиф Владиславович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-03-01]. (ros.).