Michał Bochorski
Michał Bochorski (ur. 16 września 1902 w Kostarowcach, zm. 30 stycznia 1991) – działacz komunistyczny.
c.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Narodowość |
polska |
| Partia | |
| Rodzice |
Bazyli |
| Małżeństwo |
Wanda |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 16 września 1902 w Kostarowcach w rodzinie chłopskiej[1][2]. Był jednym z siedmiorga dzieci Bazylego, uczestnika rewolucji radzieckiej w guberni samarskiej[2]. W młodości terminował u ślusarza oraz pracował na rzecz właściciela dworskiego w swojej wsi, po konflikcie z którym ukrywał się przez rok[2]. W 1925 skierowany do odbycia służby wojskowej, po uderzeniu w twarz sierżanta przeniesiony do kompanii silnikowej w Modlinie[2]. Tam w 1925 zetknął się z ruchem komunistycznym, wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, tworząc komórkę KPP[1][2]. Po demobilizacji powrócił do Kostarowiec, został członkiem komórki Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, przekształconej wkrótce w komórkę KPP, równolegle był organizatorem Niezależnej Partii Chłopskiej na terenie powiatu sanockiego i był jej działaczem do rozwiązania w 1927[2], zostając sekretarzem Komitetu Powiatowego NPCh w Sanoku[3]. Prowadził działalność polityczną wśród miejscowych chłopów, polegającą na rozprowadzaniu ulotek, wydawaniu pism „Wolnomyśliciel” i „Bicz Boży”[2]. W 1927, przed wyborami parlamentarnymi 4 marca 1928, była agitatorem lewicy działając za rzecz listy nr 19, podczas wiecu w Ratnawicy został aresztowany i był więziony przez sześć miesięcy, po czym odzyskał wolność już po wyborach[2]. Był współorganizatorem komitetu strajkowego w majątku Stanisława Słoneckiego w Kostarowcach, wymuszając na ziemianinie swoje warunki[2]. W 1928 został działaczem Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy[1][2]. Był współorganizatorem Marszu Głodnych w Sanoku 6 marca 1930[4][1][2]. W 1932 brał udział w strajku chłopskim na terenie powiatu leskiego[2]. W tym czasie przez siedem lat był bezrobotny[2]. Ponownie aresztowany był osadzony w więzieniu przez rok[2]. Po wyjściu na wolność wyjechał do Lwowa pracując jako palacz kotłowy[2]. Brał udział w demonstracji 16 kwietnia 1936 podczas pogrzebu komunisty Władysława Kozaka, a po wywołanych zamieszkach został aresztowany i osadzony w więzieniu „Brygidki”[2]. Wobec brak dowodów został wypuszczony i wydalony ze Lwowa[2]. Wówczas podjął pracę w Kopalnictwie Naftowym w Witryłowie, gdzie pracował do 1939[2].
Po wybuchu II wojny światowej pozostał na wschodnim brzegu rzeki Sanu, tj. obszarze pod okupacją sowiecką[2]. Po ataku Niemiec na ZSRR z czerwca 1941 został wcielony do Armii Czerwonej[2]. Wraz z wojskiem radzieckiej wycofywał się stale na wschód pod naporem Niemców[2]. W marcu 1942 pod Stalingradem odniósł rany, tracąc wzrok w lewym oku[2]. Przebywał na rekonwalescencji w Taszkencie, następnie w Nowosybirsku, gdzie pozostał w służbie wewnętrznej[2]. Na obszarze Związku Radzieckiego działał w Związku Patriotów Polskich[1]. Był członkiem oddziałów partyzanckich oraz ruchu oporu[1]. Po zakończeniu wojny w Europie udał się na front japoński, zaś kapitulacja Japonii zastała go w drodze do Władywostoku[2].
Powróciwszy do Kostarowiec nie zastał domu, który został spalony, natomiast wojnę przeżyła jego żona i dziecko[2]. Wstąpił do Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej[2]. W kwietniu 1946 zgłosił się do Komitetu Powiatowego Polskiej Partii Robotniczej w Sanoku, dostając zadanie zorganizowania struktur Stronnictwa Ludowego na ziemi sanockiej[2]. Po trzech miesiącach otrzymał legitymację członka PPR i został mianowany I sekretarzem Komitetu Gminnego PPR Sanok-Wieś[1][2]. Później pracował w Komitecie Wojewódzkim PPR w Rzeszowie, był I sekretarzem Komitetu Powiatowego PPR oraz, po zjednoczeniu, PZPR w Dębicy[1]. Był działaczem partyjnym w zakładzie WSK Mielec oraz w ramach Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej w Rzeszowie[1]. 4 maja 1953 został wybrany członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie[5]. Od sierpnia 1953 do grudnia 1957 był I sekretarzem KP PZPR w Krośnie[2]. Następnie przeszedł na rentę[1][2].
Wówczas działał społecznie w ramach Komisji Kontroli Partyjnej, Komisji ds. Starych Działaczy, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, Ligi Obrony Kraju[1][2].
b.jpg)
Zmarł 30 stycznia 1991 i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Krośnie[6]. Jego żoną była Wanda (1912-1988)[7].
Odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy[1]
- Order Sztandaru Pracy II klasy[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej[1]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej[1]
- Medal „Partia Walki i Pracy” (1981)[8]
- Inne odznaczenia[1]
- Wpis do „Księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego” (1976, w gronie pierwszych trzydziestu wyróżnionych osób)[9]
- Wpis do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Krosna” (1977)[10]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Piękny jubileusz tow. Michała Bochorskiego. „Nowiny”, s. 3, Nr 184 z 20 września 1982.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae Krystian Krawczyk. Droga, którą przebyłem. „Podkarpacie”, s. 6, Nr 27 z 2 września 1982.
- ↑ Tomasz Wiśniewski: Z działalności rewolucyjnej Partii Chłopskiej na Rzeszowszczyźnie (lata 1924-1931). Rzeszów: Wydawnictwo Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie, 1963, s. 12.
- ↑ Obchody 1-majowego święta w naszym regionie. „Nowiny”, s. 2, Nr 97 z 2 maja 1979.
- ↑ III Rzeszowska Wojewódzka Konferencja Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej dokonała wyboru członków KW oraz Komisji Rewizyjnej. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 1, Nr 108 z 6 maja 1953.
- ↑ Michał Bochorski. krosno.artlookgallery.com. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ Wanda Bochorska. krosno.artlookgallery.com. [dostęp 2021-01-12].
- ↑ Stulecie polskiego ruchu robotniczego. Spotkanie działaczy b. PPR z Podkarpacia. „Nowiny”, s. 2, Nr 7 z 11 stycznia 1982.
- ↑ Sławomir Bałda. W dniach lipcowego święta. Pierwszy wpis do „Księga Zasłużonych dla woj. krośnieńskiego” / Wpisani do „Księgi ludzi zasłużonych dla woj. krośnieńskiego”. „Nowiny”. Nr 165, s. 1, 3, 21-22 lipca 1977.
- ↑ Osoby wpisane do "Księgi Zasłużonych dla Miasta Krosna". krosno.pl. [dostęp 2017-08-12].