Michał Kusiak (polityk)

polski polityk

Michał Kusiak (ur. 28 września 1907, zm. 28 maja 1970) – działacz polityczny, członek KPP i PZPR.

Michał Kusiak
Data i miejsce urodzenia

28 września 1907
Bogumiłowice

Data śmierci

28 maja 1970

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Polski
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy

Życiorys edytuj

Michał Kusiak urodził się w Bogumiłowicach jako syn Franciszka Kusiaka, małorolnego chłopa. Po ukończeniu szkoły powszechnej pomagał ojcu i starszemu rodzeństwu w pracy na gospodarstwie. W 82 pułku piechoty w Brześciu nad Bugiem w latach 1929–1930 odbył służbę wojskową podczas której uzyskał stopień kaprala. W 1930 roku należał do koła Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”, a rok później był w Bogumiłowicach współorganizatorem Koła Myśli Wolnej, które organizacyjnie było podległe Polskiemu Związkowi Myśli Wolnej[1]. Koło znalazło się, bowiem pod wpływami członków Komunistycznej Partii Polski, a władze administracyjne zorientowały się w działalności jaką prowadziło i je rozwiązało. Michał Kusiak od członków KPP otrzymywał zadania stając się pomału sympatykiem tej partii, a lata te były prawdopodobnie okresem przygotowawczym do przyjęcia go w szeregi partii[2].

W 1933 roku wspólnie z Czesławem Domagałą w Bogumiłowicach zorganizował komórkę KPP i został po kilku miesiącach jej sekretarzem. Uczestnicząc w działalności Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i jednocześnie prowadząc nielegalną działalność komunisty pozwoliło mu to na zorganizowanie kilku następnych komórek KPP w swej okolicy. Wkrótce został w Sulmierzycach (powiat radomski) członkiem Komitetu Gminnego, a później Komitetu Międzygminnego KPP. W Radomsku w 1934 roku został członkiem Komitetu Powiatowego, więc w obu przypadkach powierzono mu funkcję technika, który nielegalnie kolportował prasę, ulotki oraz inne materiały KPP. Działając nielegalnie nadal był bez pracy, więc w 1934 roku członkowie KPP pomogli mu uzyskać pracę w Związku Zawodowym Małorolnych, gdzie pracował jako instruktor rolny na powiat radomski. Pełniąc taką funkcję mógł działać wśród chłopów biednych i małorolnych, a legalna praca ułatwiała mu prowadzenie aktywnej działalności nielegalnej w szeregach KPP. W sierpniu 1936 roku za działalność polityczną został aresztowany i wywieziony do Miejsca Odosobnienia w Berezie Kartuskiej, gdzie przebywał ponad 9 miesięcy[2].

W maju 1937 roku powrócił z Berezy Kartuskiej i przystąpił wraz z innymi do odbudowy organizacji KPP, którą rozbito w wyniku aresztowań i działał w jej szeregach aż do jej rozwiązania w 1933 roku. Za udział w antypodatkowych wystąpieniach chłopskich Okręgowy Sąd w Piotrkowie Trybunalskim skazał go na rok więzienia z zawieszeniem. Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do wojska, a następnie dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach jenieckich w Norymberdze i Limburgu. W 1945 roku został wyzwolony i 11 października 1945 roku powrócił do kraju, gdzie wstąpił w szeregi Polskiej Partii Robotniczej. Następnie pojechał do Warszawy, gdzie oddał się do dyspozycji Komitetu Centralnego PPR[3]. Jako doświadczony działacz ruchu robotniczego został przez władze partyjne skierowany na Ziemie Odzyskane do Wrocławia, gdzie 25 listopada 1945 roku objął stanowisko kierownika Wydziału Rolnego w Komitecie Wojewódzkim PPR. Od stycznia 1946 do 19 maja 1946 roku przebywał w Centralnej Szkole PPR w Łodzi na czteromiesięcznym kursie. Na tym samym stanowisku pracował do sierpnia 1950 roku, a we wrześniu tegoż roku został skierowany na Dwuletnią Szkołę Partyjną przy Komitecie Centralnym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, którą ukończył 31 lipca 1952 roku. Powołany został na sekretarza Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR i nadal był odpowiedzialny za sprawy rolne. Komitet Wojewódzki PZPR w Zielonej Górze 15 kwietnia 1955 roku powołał go na stanowisko sekretarza i powierzył mu sprawy rolne wsi lubuskiej. Jego działalność związano od tego czasu z historią partii na ziemi lubuskiej. 17 lutego 1967 roku został przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej, a stanowisko to pełnił do chwili śmierci[3].

W 1968 roku na V Zjeździe PZPR został wybrany członkiem Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Zmarł 28 maju 1970 roku[4].

Ordery i odznaczenia[4] edytuj

Przypisy edytuj

  1. Szczegóła 1984 ↓, s. 113.
  2. a b Szczegóła 1984 ↓, s. 114.
  3. a b Szczegóła 1984 ↓, s. 115.
  4. a b Szczegóła 1984 ↓, s. 116.

Bibliografia edytuj

  • Hieronim Szczegóła: Lubuski Słownik Biograficzny. Zielona Góra: Lubuski Komitet Upowszechniania Prasy; Lubuskie Towarzystwo Naukowe, 1984, s. 113–116. ISBN 83-00-00585-4.