Wikipedia

Mikołaj Gomólicki

Mikołaj Gomólicki (ur. 19 marca 1884 w Mińsku Litewskim, zm. 2 lipca 1944 w Janaszowie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego.

Mikołaj Gomólicki
pułkownik uzbrojenia pułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1884
Mińsk Litewski

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1944
Janaszów

Przebieg służby
Lata służby

do 1933

Siły zbrojne

Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Polowej
13 Pułk Artylerii Polowej
14 Pułk Artylerii Polowej
7 Okręgowe Szefostwo Artylerii
7 Okręgowe Szefostwo Uzbrojenia
Szkoła Zbrojmistrzów

Stanowiska

dowódca dywizjonu artylerii
dowódca pułku artylerii
zastępca szefa okręgowego szefostwa artylerii
szef okręgowego szefostwa uzbrojenia
komendant szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys edytuj

Urodził się 19 marca 1884 roku w Mińsku Litewskim[1]. Podczas I wojny światowej został oficerem artylerii formowanej Armii Polskiej we Francji. 28 listopada 1918 roku, w stopniu majora, został dowódcą III grupy (dywizjonu) 1 pułku artylerii polowej. 2 kwietnia 1919 roku przejął od płk. Władysława Junga dowództwo 1 pułku artylerii polowej, który 1 września został przemianowany na 13 Kresowy pułk artylerii polowej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. Dowództwo pułku w Równem sprawował ponad sześć lat[3][4]. Z dniem 9 lutego 1925 roku został odkomenderowany na dwumiesięczny kurs dla wyższych dowódców artylerii przy generalnym inspektorze artylerii[5]. 2 października 1925 roku został przeniesiony do Szefostwa Artylerii Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko zastępcy szefa[6]. W 1926 roku komórka organizacyjna, w której pełnił służbę została wyłączona ze składu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII i przemianowana na 7 Okręgowe Szefostwo Artylerii. Pułkownik Gomólnicki zachował w nim stanowisko zastępcy szefa[7]. 22 marca 1929 roku został mianowany szefem 7 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia w Poznaniu[8]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do Szkoły Zbrojmistrzów w Warszawie na stanowisko komendanta[9][10]. Z dniem 31 marca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku, a na stanowisku komendanta szkoły zastąpił go podpułkownik Karol Błaszkowicz[11]. Zmarł 2 lipca 1944 roku w Janaszowie, w gminie Kłomnice[1].

Mikołaj Gomólicki był żonaty z Marią Anielą z Siemiątkowskich (ur. 6 maja 1888)[1].

9 września 1996 roku został patronem 13 Kostrzyńskiego pułku artylerii.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Siemiątkowscy ↓.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 185.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 739, 813.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 660, 736.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 20 lutego 1925 roku, s. 83.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 2 października 1925 roku, s. 533.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 429, 447.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 100.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 112.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295, 825.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 31 grudnia 1932 roku, s. 469.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mikołaj_Gomólicki&oldid=66467206”