Wikipedia

Milo Wolff

Milo Wolff (ur. 28 sierpnia 1923 w Glen Ridge, New Jersey) – amerykański fizyk i astronom[1]. Znanym jest przede wszystkim ze swojej teorii dotyczącej falowej budowy materii[2], zwanej przez niego rezonansem przestrzeni (rezonansem przestrzennym[3]), alternatywnej w stosunku do teorii budowy materii uznawanych przez główny nurt nauk przyrodniczych[4]. Jest autorem dwóch książek popularyzujących historię fizyki, ze szczególnym naciskiem na falową budowę materii, oraz historię swoich odkryć i przemyśleń: Schrodinger's Universe and the Origin of the Natural Laws[5] oraz Exploring the Physics of the Unknown Universe: An Adventurers Guide[6].

Edukacja i kariera edytuj

W 1948 roku zdobył tytuł inżyniera na Upsala College, następnie zaś na uniwersytecie w Pennsylwanii tytuł magistra (1952) i doktora filozofii naturalnej (1958)[7].

W latach 1963-69 pracował jako fizyk w MIT, Cambridge. Jednocześnie, w latach 1966-68 był profesorem fizyki na uniwersytecie Sri Lanka. Był też profesorem fizyki na uniwersytecie w Singapurze (1970-72), oraz członkiem zespołu technicznego Aerospace Corp. (1972-75)[7].

W 2010 roku otrzymał nagrodę Sagnaca za całokształt osiągnięć[8].

Koncepcje i badania naukowe edytuj

Astronomia edytuj

W 1969 roku jako pierwszy zaproponował bezpośrednie badanie nieregularności pola grawitacyjnego Ziemi za pomocą sztucznych satelitów[9][10].

Podczas pracy w MIT opracował metodę badania powierzchni ciał na podstawie polaryzacji odbitego od nich światła[11][12][13][14]. Jego badania przyczyniły się do przyznania MIT kontraktu na budowę urządzenia skanującego i analizującego atmosferę ziemską. Było ono prekursorem obrazowania metodą rezonansu magnetycznego, powstałego kilka lat później[15].

W latach 1972-75 badał przyczynę występowania „ujemnej polaryzacji” światła odbitego od ciał kosmicznych, która była zagadką astronomii od 80 lat. Dzięki jego pracy stało się możliwe obliczanie wielkości daleko położonych asteroid oraz ustalania na odległość czynnika refrakcji powierzchni[15].

Fizyka teoretyczna edytuj

Model elektronu i rezonans przestrzeni

Milo Wolff sformułował swój własny model elektronu[16], który odkrył, próbując odnaleźć przyczyny powstawania fal de Broglie'a, które, jak przypuszczał, są wynikiem jakiegoś rodzaju efektu Dopplera. Wyprowadził i dodał do siebie dwa sferyczne rozwiązania równania falowego, które utworzyły skalarną sferyczną falę stojącą, która potem stała się podstawą jego modelu elektronu. Rozważając dwa takie układy poruszające się względem siebie, odnalazł nie tylko długość fali de Broglie'a, ale również długość Comptona oraz relatywistyczną dylatację masy. Te odkrycia stały się dla Wolffa podstawą do uznania układu sferycznych fal stojących za model oddziaływania wszelkiej materii. Układ fal sferycznych skojarzonych z daną cząstką nazwał rezonansem przestrzeni. Środek każdego rezonansu reprezentuje fizyczne położenie cząstki materialnej[17].

Rezonans przestrzeni to idea polegająca na opisaniu wszelkich oddziaływań jako wymianę energii oraz informacji poprzez "skalarne fale kwantowe", wychodzące sferycznie od każdej cząstki. Każda cząstka jest punktem skupiania się fal od innych cząstek, które zgodnie z zasadą Huygensa tworzą wspólny front falowy i blisko cząstki stają się falą sferyczną. W centrum cząstki dochodzi do rotacji sferycznej fali i przesunięcia jej fazy, co jest interpretowane jako spin[18][19].

W 1991 roku ukazała się książka Milo Wolffa, „Exploring the Physics of the Unknown Universe: An Adventurers Guide”, opisująca jego proces tworzenia modelu, w tym również szerszy kontekst historyczny, oraz wynikającej z niego teorii[6]. Książka otrzymała kilka dobrych recenzji, między innymi ze strony astronoma Toma Gehrelsa[20][21][22].

W maju 2004 na konferencji pod tytułem „Beyond Einstein: From the Big Bang to Black Holes” na Uniwersytecie Stanford, przedstawiona została praca Wolffa zatytułowana „Light and the Electron - Einstein’s Last Question”, będąca podsumowaniem teorii wraz z kontekstem historycznym i teoretycznym[23].

Podobne idee dotyczące budowy elektronu oraz jej kosmologicznych implikacjach wyraził Carver Mead[24], Gabriel LaFreniere[25][26] oraz Jeff Yee[27][28]. Mead w swojej książce „Collective Electrodynamics: Quantum Foundations of Electromagnetism”, zamiast opierać się na równaniach Maxwella, próbował opisywać elektromagnetyczne zachowanie elektronu za pomocą jego własności kwantowych. W swoich rozważaniach silnie bazował na eksperymentach laboratoryjnych[29].

Około 2011 roku Milo Wolff udzielił prywatnego wywiadu, w którym opowiedział o historii swoich odkryć związanych z modelem elektronu i rezonansem przestrzeni[30].

Ważniejsze publikacje edytuj

  • Relativistic Mass Increase and Doppler Shift without Special Relativity, „Galilean Electrodynamics”, 8, Nr 4, (1997).
  • Origin of the Spin of the Electron, „Amer. Phys. Soc.”
  • Fundamental Laws, Microphysics and Cosmology, „Physics Essays”, 6, ss 181-203. (1993).
  • Beyond the Point Particle - A Wave Structure for the Electron, „Galilean Electrodynamics”, 6, Nr 5, s. 83-91 (1995).

Przypisy edytuj

  1. ↑ Geoff Haselhurst: Biography of Physicist Milo Wolff - The Spherical Standing Wave Structure of Matter in Space. [dostęp 2013-08-31].
  2. ↑ Jan C.A. Boeyens: Chemical Cosmology. Springer Science & Business Media: 02.09.2010, s. 217. ISBN 978-90-481-3827-2. (ang.).
  3. ↑ Andrzej Horodeński: Tajna historia fizyki kwantowej. Warszawa: 2015.
  4. ↑ Jean de Climont: The Worldwide list of dissidents scientists. s. 1328. ISBN 978-2-9024-2517-4. (ang.).
  5. ↑ Milo Wolff: Schrodinger's Universe and the Origin of the Natural Laws. Outskirts Press, 21 kwietnia 2008. ISBN 978-1432719791. ISBN 1-4327-1979-3.
  6. ↑ a b Review.... „New Scientist”. 133, s. 58, 1992. (ang.). 
  7. ↑ a b World Science Database. [dostęp 2013-10-26].
  8. ↑ Sagnac Awards 2010. 21-07-2010. [dostęp 2015-08-26].
  9. ↑ Marco Tedesco: Remote Sensing of the Cryosphere. Oxford: John Wiley & Sons, 27.01.2015, s. 232. ISBN 978-1-118-36885-5. (ang.).
  10. ↑ Milo Wolff. Direct measurements of the Earth's gravitational potential using a satellite pair. „Journal of Geophysical Research”. DOI: 10.1029/JB074i022p05295. 
  11. ↑ Milo Wolff. Polarization of light reflected from rough planetary surface. „Applied Optics”. 16 (6), s. 1395-1405, 1975. DOI: 10.1364/AO.14.001395. 
  12. ↑ Milo Wolff, BACKSCATTER MEASUREMENTS AND IMPACTED SURFACES, International Technology Associates, Inc. 7303 N. Marina Pacifica Drive, Long Beach, CA 90803
  13. ↑ Milo Wolff (w kontrakcie z Manned Spacecraft Center (MSC-245)), Scanning Photometer System AutomaticallyDetermines Atmospheric Layer Height, NASA TECH BRIEF, 66-10170, kwiecień 1966.
  14. ↑ A. Dollfus, M. Wolff. Theory and Application of the Negative Branch of Polarization for Airless Planetary Objects. „Lunar and Planetary Science”. s. 232-234. 
  15. ↑ a b Milo Wolff. [dostęp 2015-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-26)]. (ang.).
  16. ↑ Richard L. Amoroso, Geoffrey Hunter, Menas Kafatos, Jean-Pierre Vigier: Gravitation and Cosmology: From the Hubble Radius to the Planck Scale
  17. ↑ Milo Wolff: The Origin of Instantaneous Action in Natural Laws. Technotran Press, 15 marca 1999. [dostęp 2013-09-05]. (ang.).
  18. ↑ Milo Wolff, Origin of the Spin of the Electron, Amer. Phys. Soc., 22 września 1997.
  19. ↑ Steve Preston: Stupid Science. 2010, s. 177. (ang.).
  20. ↑ Tom Gehrels: A customer review of Exploring the Physics of the Unknown Universe. 1 lipca 1998. [dostęp 2015-08-25].
  21. ↑ Kelly Schuknecht: Ex-NASA Scientist’s New Book Details Breakthrough Physics: The Wave Structure of Matter. [dostęp 2015-08-25].
  22. ↑ Exploring the Physics of the Unknown Universe: An Adventurer's Guide. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
  23. ↑ Light and the Electron - Einstein’s Last Question. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
  24. ↑ Carver Mead: ‘A bunch of big egos’ are strangling science. Kurzweil Accelerating Inteliggence, 22 lutego 2013. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
  25. ↑ Gabriel LaFreniere: Matter Is Made of Waves:Electron. [dostęp 2021-03-04].
  26. ↑ Gabriel LaFreniere: Matter Is Made of Waves:Ivanov Waves. [dostęp 2021-03-04].
  27. ↑ Jeff-Yee: Energy Wave Theory. [dostęp 2021-03-04].
  28. ↑ Jeff-Yee: Energy Wave Theory Web Page. [dostęp 2021-03-04].
  29. ↑ Stephen Parrott: Review by Stephen Parrott of Collective Electrodynamics by Carver A. Mead. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
  30. ↑ Milo Wolff - Wave Structure of Matter (standing waves). 7 czerwca 2011. [dostęp 2013-09-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Milo_Wolff&oldid=73159945”