Mirkka Rekola
Mirkka Elina Rekola (ur. 26 czerwca 1931, zm. 5 lutego 2014) – poetka fińska.
 Mirkka Rekola | |
| Imię i nazwisko |
Mirkka Elina Rekola |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 czerwca 1931 |
| Data i miejsce śmierci |
5 lutego 2014 |
| Narodowość |
fińska |
| Język |
fiński |
| Dziedzina sztuki |
poezje, aforyzmy |
| Ważne dzieła | |
|
Vedessä palaa | |
| Odznaczenia | |
| Doktorat honoris causa uniwersytetu w Helsinkach | |
| Nagrody | |
|
Nagroda imienia Eina Leiny | |
Życiorys
edytujMirkka Elina Rekola urodziła się 26 czerwca 1931[1]. Była córką dziennikarza Eero Rekoli i nauczycielki Helmi Ollili[2]. Poezję zaczęła tworzyć jako nastolatka w latach czterdziestych XX wieku[1]. W roku 1954 zdała maturę[1] i opublikowała swój debiutancki tomik Vedessä palaa[1] (Ogień na wodzie). Zapisała się na uniwersytet w Helskinkach, żeby studiować filozofię. Wkrótce jednak zniechęciła się do sformalizowanej nauki. Porzuciła studia i w 1958 roku została niezależna pisarką[1]. W 1961 roku wydała tomik Syksy muuttaa linnut (Jesień zmusza ptaki do wędrówki)[1]. Spotkał się on jednak z ostrą krytyką[1]. Z kolei zbiorek Ilo ja epäsymmetriä (Radość i asymetria) zyskał dobre recenzje[1]. W 1969 roku wydała pierwszy tomik aforyzmów zatytułowany Muistikirja (Notatnik)[1]. Poetka zmarła w Helsinkach 5 lutego 2014 roku w wieku 83 lat. Jej poezja została zauważona jako przejaw oryginalnego talentu[3].
Twórczość
edytujMirkka Rekola pisała dużo. Tworzyła wiersze liryczne i aforyzmy. Wydała siedemnaście tomów poetyckich[1], cztery zbiory aforyzmów[1] i trzy inne książki[1]. Publikowała regularnie, przedstawiając nowy tomik co kilka lat. Początkowo rzadko pojawiała się publicznie, co było spowodowane silnymi alergiami, na które cierpiała od dzieciństwa[1]. Dała się jednak poznać jako bardzo dobra recytatorka zarówno twórczości własnej, jak i poezji klasyków[1]. Wiele wierszy znała na pamięć[1]. Mirkka Rekola była wielokrotnie nagradzana[1]. Pięć razy otrzymała nagrodę państwową w dziedzinie literatury[1]. Dostała też nagrodę imienia Eina Leiny (1979)[4] i nagrodę Pro Finlandia (1982)[1]. W roku 2000 została wyróżniona doktoratem honoris causa uniwersytetu w Helsinkach[1]. Poezja Mirkki Rekoli uchodziła za trudna w odbiorze. Z zarzutem hermetyczności spotkał się już jej debiut[1]. Liryka poetki stawała się coraz bardziej skomplikowana w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych[1], żeby stać się prostą i przystępną dopiero w latach dziewięćdziesiątych[1]. Powracającym motywem poezji Mirkki Rekoli były rzeczy połączone na trwałe w pary, jak bliźnięta lub noc i dzień[1]. Początkowo poetka tworzyła klasyczne formy wersyfikacyjne, później jednak sięgnęła po wiersz wolny[1]. Pisała też prozę poetycką[1]. Mirkka Rekola protestowała przeciwko czarno-białej wizji świata[1], zauważając różne odcienie rzeczywistości. Wiersze Mirkki Rekoli uważa się za trudne w tłumaczeniu. Zostały one jednak przełożone na wiele języków, w tym na angielski, francuski, niemiecki, szwedzki, węgierski i macedoński[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Tomas Sjöblom: Mirkka Rekola - a lyrical poet against a dualistic worldview. 375humanistia.helsinki.fi. [dostęp 2016-10-15]. (ang.).
- ↑ Kuka kukin on. Helsinki: Otava, 1978, s. 796. ISBN 951-1-04755-8. (fiń.).
- ↑ Roland Green (red.): The Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics: Fourth Edition. books.google.pl. s. 490. [dostęp 2016-10-15]. (ang.).
- ↑ a b About the writer. Books from Finland. A Literary Journal. [dostęp 2016-10-15]. (ang.).