Mnichowa Studnia

Mnichowa Studnia – jaskinia w Dolinie Małej Łąki w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się w Niżniej Świstówce w zboczu Zadnich Mnichów (Koprowych Mniszków), powyżej Jaskini Lodowej Małołąckiej, na wysokości 1640 metrów n.p.m. Długość jaskini wynosi 45 metrów, a deniwelacja 18 metrów.

Mnichowa Studnia

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Tatry Zachodnie Dolina Małej Łąki
Właściciel	Skarb Państwa (Tatrzański Park Narodowy)
Długość	45 m
Głębokość	13,10 m
Deniwelacja	18 m
Wysokość otworów	1640 m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	120 m
Ekspozycja otworów	ku górze
Data odkrycia	13 września 1959 roku
Odkrywca	W. Habil, M. Kruczek, D. Strelau i S. Wójcik
Kod	(nr inwentarzowy PIG) T.E-13.10
Położenie na mapie Karpat Mnichowa Studnia
Położenie na mapie Tatr Mnichowa Studnia
49°14′35″N 19°55′43″E

Mnichowe Turnie

Opis jaskini

Główną częścią jaskini jest duża sala, w której stropie znajduje się otwór wejściowy z powierzchni. Aby dostać się na płat śnieżno-lodowy którym pokryte jest jej dno trzeba zjechać z otworu 6,5 metrów. Stąd:

• przez szczelinę między ścianą a płatem lodowym można zejść jeszcze około 7 metrów w kierunku dna.
• we wschodniej części sali znajdują się dwa kominy kończące się ślepo.
• w północnej ścianie, nad 3-metrowym progiem, znajduje się okno przez które można się dostać do małej salki. Od niej, za 6-metrowym progiem, odchodzi korytarzyk zakończony ciasną szczeliną prowadzącą do powierzchni.

Przyroda

W sali przez cały rok leży płat śnieżno-lodowy. Rosną w niej mchy, glony i porosty.

Jaskinię zamieszkują nietoperze.

Historia odkryć

Jaskinia została odkryta 13 września 1959 roku przez W. Habila, M. Kruczka, D. Strelau i S. Wójcika z Zakopanego.

W 1961 roku W. Habil opublikował jej opis oraz szkicowy przekrój i plan pod nazwą Mnichowa Studnia.