Monaster Opieki Matki Bożej w Suzdalu
Monaster Opieki Matki Bożej – żeński klasztor prawosławny w Suzdalu, w eparchii włodzimierskiej.
 nr rej. 3310144000
| |
 Widok na główny sobór monasteru | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Ihumenia |
Zofia (Komarowa)[1] |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
żeński |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór |
Opieki Matki Bożej |
| Cerkiew |
Poczęcia Matki Bożej |
| Cerkiew |
Zwiastowania |
| Data budowy |
po 1364 |
| Data zamknięcia |
po 1917 |
| Data reaktywacji |
1992 |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie obwodu włodzimierskiego  | |
 56°25′46″N 40°26′12″E/56,429444 40,436667
| |
| Strona internetowa | |
Monaster został założony w 1364[2]. Pierwszy kompleks budynków klasztornych był w całości zbudowany z drewna; żadne jego elementy nie przetrwały[2]. W XVI wieku wielki książę moskiewski Wasyl III przekazał monasterowi znaczne dary pieniężne, co pozwoliło na wzniesienie jego głównego soboru, bramy wjazdowej z cerkwią nadbramną, dzwonnicy, prawdopodobnie również budynku mieszkalnego i muru[2]. Ten sam władca zmusił do złożenia wieczystych ślubów zakonnych swoją żonę Salomonidę Saburową, uznając ją za niezdolną do urodzenia potomka. Salomonida, jako mniszka Zofia, zamieszkała właśnie w monasterze Opieki Matki Bożej w Suzdalu[2]. Wśród kobiet zmuszonych do zamieszkania w tym klasztorze były również córka Iwana III, Eupraksja, żona Władimira Starickiego, jedna z żon Iwana Groźnego Anna Wasilszczykowa, druga żona Wasyla Szujskiego Maria oraz żona Piotra I Eudoksja Łopuchina[2].
Główną świątynią monasterską jest wzniesiony w latach 1510–1514 sobór Opieki Matki Bożej, zbudowany na miejscu wcześniejszej, drewnianej świątyni. Wielokrotnie przebudowywany, w 1962 odzyskał wygląd z okresu bezpośrednio po ukończeniu budowy[2]. Od strony północno-zachodniej do obiektu przylega wznoszona w XVI–XVII w. dzwonnica[2]. Wjazd na teren klasztoru prowadzi przez bramę z cerkwią Zwiastowania, powstałą w okresie 1510–1518[2]. Trzecią świątynią monasterską jest cerkiew-refektarz Poczęcia Matki Bożej, wzniesiona po 1551 na polecenie Iwana Groźnego na miejscu starszej, drewnianej budowli sakralnej[2]. Zespół budynków mieszkalnych i gospodarczych klasztoru powstał w XVII i XVIII stuleciu[2].
W okresie radzieckim w klasztorze powstał hotel „Pokrowskaja”. Działał on do 2008[2]. Sam monaster został reaktywowany w 1992 i obecnie jest on jedną z żeńskich wspólnot monastycznych eparchii włodzimierskiej[3].