Monaster Trójcy Świętej w Drohiczynie

Monaster Trójcy Świętejprawosławny męski klasztor w Drohiczynie działające od początku XVI w. do 1823, w 1905 reaktywowany jako żeński, funkcjonował do 1915 jako filia monasteru Narodzenia Matki Bożej w Krasnymstoku.

Monaster Trójcy Świętej
Państwo

Rzeczpospolita Polska, Cesarstwo Rosyjskie

Miejscowość

Drohiczyn

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

wileńska i litewska

Klauzura

nie

Typ monasteru

żeński

Obiekty sakralne
Cerkiew

św. Barbary

Założyciel klasztoru

Świątobliwy Synod Rządzący

Styl

bizantyjsko-ruski

Data zamknięcia

1915

brak współrzędnych

Monaster powstał na początku XVI w. na Kramczewskiej Górze w Drohiczynie jako drugi męski ośrodek prawosławnego życia mniszego w mieście, po istniejącym od XIII w. monasterze Przemienienia Pańskiego. W 1636 mnisi zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru, jednak w połowie XVII w. przywilej królewski zagwarantował Kościołowi prawosławnemu prawo jego ponownego otwarcia. W II połowie kolejnego stulecia monaster Przemienienia Pańskiego został podporządkowany klasztorowi Trójcy Świętej jako placówka filialna. W 1808 we wspólnocie przebywało tylko dwóch mnichów[1]. Kompleks budynków monasterskich tworzyły drewniane świątynie Trójcy Świętej i św. Barbary (refektarzowa), folwark, budynek z kuchnią i mieszkaniem służących, wozownia, studnia, budynek przytułku dla trzech lokatorów. Mnisi prowadzili także parafię[1]. W związku z ubóstwem monasteru i niewielką liczbą mnichów został on w 1823 zlikwidowany, podobnie jak drugi prawosławny klasztor w Drohiczynie[2].

Reaktywowany monaster został poświęcony 31 maja 1905 przez Nikandra, biskupa wileńskiego i litewskiego. Głównym celem pobytu sióstr w Drohiczynie miało być prowadzenie istniejącej od 1888 męskiej szkoły, przemianowanej w 1904 na dwuklasową placówkę edukacyjną dla dziewcząt. Na potrzeby zakonnic zaadaptowana została część budynków skonfiskowanych wcześniej przez władze carskie katolickim zakonom franciszkanów i benedyktynek. Przy monasterze istniała cerkiew św. Barbary.

Monaster i szkoła przestały istnieć w 1915, kiedy mniszki zamieszkałe w Drohiczynie udały się na bieżeństwo razem z innymi zakonnicami monasteru w Krasnymstoku.

Przypisy

edytuj
  1. a b H. Surynowicz, Życie monastyczne na Grodzieńszczyźnie w XIX wieku, red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik: Życie monastyczne w Rzeczypospolitej. Białystok: Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, ss. 200–201. ISBN 83-902928-8-2.
  2. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.

Bibliografia

edytuj