Monika Płatek

polska prawniczka

Monika Stanisława Płatek (ur. 3 maja 1953) – polska prawniczka i nauczycielka akademicka, doktor habilitowana nauk prawnych, profesor uczelni na Uniwersytecie Warszawskim; feministka.

Monika Płatek
Ilustracja
Monika Płatek (2019)
Państwo działania

Polska

Data urodzenia

3 maja 1953

Doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: kryminologia, prawo karne wykonawcze
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1982 – prawo
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

2008 – prawo
Uniwersytet Warszawski

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Wydział

Prawa i Administracji

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Monika Płatek i Edwin Bendyk, VI Festiwal Góry Literatury, pałac w Sarnach (2020)

Życiorys

edytuj

W 1976 ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Tamże uzyskiwała kolejne stopnie naukowe: w 1982 w oparciu o rozprawę pt. Przyczyny niepowodzenia okresu próby przy warunkowym przedterminowym zwolnieniu stopień doktora nauk prawnych ze specjalnością w zakresie kryminologii i prawa karnego wykonawczego, a w 2008 na podstawie dorobku naukowego i pracy pt. Systemy penitencjarne państw skandynawskich na tle polityki kryminalnej, karnej i penitencjarnej stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w tej samej specjalności; ponadto w 1978, po ukończeniu aplikacji przy Sądzie Wojewódzkim w Warszawie, zdała egzamin sędziowski.

W 1976 została zatrudniona w Zakładzie Kryminologii w Instytucie Prawa Karnego na Wydziale Prawa i Administracji UW[1]. W 2008 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego UW (od 2019 profesora uczelni). W latach 1997–2000 pełniła funkcję zastępczyni dyrektora Instytutu Prawa Karnego.

Odbywała staże naukowe i studia postdoktoranckie, m.in. na Uniwersytecie w Oslo (1984), jako profesor wizytujący wykładała na uczelniach w Danii, Litwie i Stanach Zjednoczonych. Otrzymywała stypendia naukowe: Max-Planck-Institut für Ausländisches und Internationales Strafrecht (1992), Programu Fulbrighta (1992–1993), Maison des sciences de l’homme (1995), Jean-Monnet (1997).

Jej działalność naukowa i społeczno-polityczna koncentruje się na takich dziedzinach jak prawo karne wykonawcze, prawa człowieka, w tym prawa kobiet, penitencjarystyka, kryminologia, wiktymologia, penologia, psychologia społeczna, gender studies, mediacja, sprawiedliwość naprawcza i socjologia prawa.

Jest założycielką (1994) i długoletnią prezeską Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Prawnej. Zasiadła także w radzie programowej fundacji Panoptykon[2]. Była pełnomocniczką rzecznika praw obywatelskich do spraw praw ofiar przestępstw (2002–2006), a także ekspertką ds. prawnych komisji sejmowych, Open Society Institute i Rady Europy.

W 2015 kandydowała do Senatu z ramienia Zjednoczonej Lewicy, zajmując 4. miejsce spośród 6 kandydatów w okręgu[3]. W 2017 została członkinią rady programowej Archiwum im. Wiktora Osiatyńskiego[4]. W 2019 kandydowała do Parlamentu Europejskiego z listy partii Wiosna Roberta Biedronia, nie uzyskując mandatu[5].

Od czerwca do listopada 2020 prowadziła autorską audycję na antenie rozgłośni Halo.Radio[6][7].

Życie prywatne

edytuj

Jej przyrodni brat Jerzy urodził się w KL Auschwitz[8], gdzie jej matka Maria Wiśniewska trafiła po powstaniu warszawskim.

Zamężna z Krzysztofem Pawłowskim[9][10], filozofem, autorem książek popularnonaukowych, pracownikiem naukowym i działaczem organizacji pozarządowych[11]. Mają dwie córki: Marię i Natalię[12].

Odznaczenia

edytuj

W 2012, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[13].

Inne wyróżnienia i nagrody

edytuj
  • Złoty Telefon – Honorowa Odznaka Niebieskiej Linii za przeciwdziałanie przemocy w rodzinie (2003)
  • Złote Odznaczenie za pracę na rzecz reform penitencjarnych przyznane przez Służbę Więzienną (2001)
  • Odznaczenie za zasługi w dziele reform przyznane przez Litewską Służbę Penitencjarną (1998)
  • Nagroda rektora UW za osiągnięcia naukowe (1983, 1996, 2004, 2006)
  • Nagroda Dziekana Wydziału Prawa UW za osiągnięcia dydaktyczne (1990)

Wybrane publikacje

edytuj
Polskojęzyczne
  • Karnoprawne modele przeciwdziałania przemocy, w: Archiwum Kryminologii, Tom XXIX–XXX, PAN, Warszawa 2009, s. 601–616.
  • Granice racjonalnej polityki karnej i penitencjarnej, w: Prawo, a polityka, Liber, Warszawa 2007, s. 323–350.
  • Systemy Penitencjarne Państw Skandynawskich, WPiA UW, Warszawa 2007.
  • Rzecz o bezpieczeństwie kobiet w prawie karnym, w: Czarna księga kobiet, red C. Osckrent, WAB, Warszawa, 2007, s. 641–654.
  • Miejsce kobiety w prawie w ujęciu historycznym, w: Wizerunki kobiet i mężczyzn w kulturze, red. E. Durys, E. Ostrowska, Rabid, Kraków 2005, s. 421–435.
Obcojęzyczne
  • Partial justice. On collateral consequences of imprisonment, w: Ikke kun straf … Festskrift til Vagn Greve, red. T. Elholm & al., Jurist- og Økonomforbundets Forlag, Kopenhaga 2008, s. 519–530.
  • Socio-Legal Aspects of Child Abuse Prevention, w: Creative Child Advocacy. Global Perspectives, red. V. Kumari, S. Brookes, Sage, Nowe Delhi 2004, s. 247–285.
  • On the margin of Life: Women’s Imprisonment in Poland, w: Harsh Punishment. International Experiences of Women’s Imprisonment, red. S. Cook, S. Davies, Northeastern University Press, Boston 2000, s. 160–172.
  • Virgins, Housewifes and ladies of the night: The situation of women in Poland, w: Europe in transition: past trends and future perspective, red. M. Płatek, K. Bajończyk, B. Błońska, PSEP, Warszawa 1999, s. 93–113.
  • Penal Practice and Social Theory in Poland Before and After the Events of 1989, w: Comparing Prison Systems. Towards Comparative and International Penology, red. R.P. Weiss & N. South, Gordon and Breach Publishers, Amsteldijk 1998, s. 263–289.

Przypisy

edytuj
  1. Wniosek o mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego na czas określony. uw.edu.pl. [dostęp 2013-02-10].
  2. Ludzie. panoptykon.org. [dostęp 2013-02-10].
  3. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-12-19].
  4. Prof. Mirosław Wyrzykowski: Pozakonstytucyjna zmiana ustroju staje się faktem. O tym trzeba debatować, panie Prezydencie. oko.press, 26 sierpnia 2017. [dostęp 2017-08-31].
  5. Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-06-25].
  6. Maciej Kozielski: Lempart, Płatek i Hartman w Halo.Radiu, współpracę zakończył Śpiewak. press.pl, 23 czerwca 2020. [dostęp 2020-08-04].
  7. Barbara Erling: Halo.Radio zmieni format na komercyjny. press.pl, 16 listopada 2020. [dostęp 2020-12-05].
  8. Monika Płatek: Dla mamy oceny nie były ważne, liczyło się, czy nie jestem potulna. wysokieobcasy.pl, 21 maja 2020. [dostęp 2020-07-22].
  9. Płatek, Ziółkowska i Król wśród laureatów „Okularów Równości”. wp.pl, 27 marca 2014. [dostęp 2020-07-22].
  10. Igor Nazarczuk: Marina z dworca w Brześciu: Jestem nauczycielką i uczę. Nieważne, czy więźniów, czy czeczeńskie dzieci w poczekalni dworcowej. wysokieobcasy.pl, 1 marca 2018. [dostęp 2020-07-22].
  11. Sprawozdanie z działalności Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Prawnej za rok 2005. psep.pl. [dostęp 2020-07-22].
  12. Aleksandra Pezda: Cztery siostry. Prof. Monika Płatek o najważniejszych osobach w życiu. wyborcza.pl, 20 marca 2017. [dostęp 2020-07-22].
  13. M.P. z 2012 r. poz. 872.

Bibliografia

edytuj