Musa Juka
Musa Juka (ur. 15 października 1880 w Szkodrze[1], zm. 13 listopada 1955 w Aleksandrii) – albański polityk, w latach 1930–1935 i 1936–1939 minister spraw wewnętrznych, w latach 1925–1927 minister prac publicznych, w latach 1928–1929 minister rolnictwa.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 15 października 1880 Szkodra | |
| Data i miejsce śmierci | 13 listopada 1955 Aleksandria | |
| Minister spraw wewnętrznych Albanii | ||
| Okres | od 9 listopada 1936 do 7 kwietnia 1939 | |
| Poprzednik | Et’hem Toto | |
| Następca | Maliq Bushati | |
| Minister prac publicznych Albanii | ||
| Okres | od 28 września 1925 do 20 października 1927 | |
| Poprzednik | Kosta Kotta | |
| Następca | Hil Mosi | |
| Minister rolnictwa Albanii | ||
| Okres | od 20 czerwca 1928 do 12 września 1929 | |
| Poprzednik | Ferit Vokopola | |
| Odznaczenia | ||
   
| ||
ŻyciorysEdytuj
Pochodził z muzułmańskiej rodziny kupieckiej. Był jednym z szóstki dzieci Zybera i Havy. Szkołę średnią ukończył w Szkodrze[2]. W 1900 rozpoczął pracę w administracji osmańskiej w Szkodrze i awansował do stopnia dyrektora wydziału finansowego wilajetu szkoderskiego. W 1910 służył jako tłumacz armii osmańskiej w czasie tłumienia powstania antyosmańskiego w północnej Albanii. W 1914 wspierał działania Esada Paszy Toptaniego i z jego poręczenia został merem Szkodry.
W czasie I wojny światowej współpracował z administracją austro-węgierską. W kwietniu 1917 był członkiem delegacji Albańczyków, która złożyła hołd nowo wybranemu cesarzowi Austro-Węgier Karolowi I[2].
W 1920 kierował administracją albańską w Szkodrze, w czasie, kiedy miasto znajdowało się pod kontrolą międzynarodową. W latach 1921–1924 ponownie pełnił funkcję mera Szkodry. W 1924 w czasie zamachu stanu zorganizowanego przez zwolenników Fana Nolego dom Juki w Szkodrze został spalony przez tłum demonstrantów, a Juka ratował się ucieczką za granicę. Powrócił do kraju wraz z Ahmedem Zogu w grudniu 1924, stając się jednym z jego najbardziej zaufanych współpracowników. We wrześniu 1925 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych, które sprawował do lutego 1927. Ponownie objął kierownictwo resortu spraw wewnętrznych w 1933. Jako szef resortu wykazał się okrucieństwem w tłumieniu spisków skierowanych przeciwko Ahmedowi Zogu. Po stłumieniu rebelii w Fierze w 1935 nakazał aresztować 500 osób[3]. Dwukrotnie sprawował urząd ministra prac publicznych. W latach 1926–1939 zasiadał w parlamencie[2].
W 1939 w czasie inwazji włoskiej na Albanię opuścił kraj i osiadł w Stambule, w 1950 przeniósł się do Aleksandrii, gdzie współpracował ponownie z królem Zogiem I.
Był żonaty (żona Sadete z d. Shpuza), miał czworo dzieci.
Ordery i wyróżnieniaEdytuj
Odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Skanderbega i Wielkim Krzyżem Orderu Świętego Sawy.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History. I.B. Tauris: 2013, s. 226. ISBN 978-1-78076-431-3.
- ↑ a b c Kastriot Dervishi: Kryeministrat dhe ministrat e shtetit shqiptar në 100 vjet. Anëtarët e Këshillit të Ministrave në vitet 1912-2012, jetëshkrimet e tyre dhe veprimtaria e ekzekutivit shqiptar. Tirana: Shtepia Botuese 55, 2012, s. 142.
- ↑ Owen Pearson: Albania in the Twentieth Century, A History: Volume III. New York: I.B. Tauris, 2006, s. 348. ISBN 978-1-84511-105-2.
BibliografiaEdytuj
- Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History. I.B. Tauris: 2013, s. 226. ISBN 978-1-78076-431-3.
- Michael Schmidt-Neke: Entstehung und Ausbau der Königsdiktatur in Albanien (1912–1939): Regierungsbildungen, Herrschaftsweise und Machteliten in einem jungen Balkanstaat. Oldenburg: 1987. ISBN 978-3-486-54321-6. (niem.)