Nashorn (niem.nosorożec”) – niemiecki niszczyciel czołgów z okresu II wojny światowej (wczesne wersje tego pojazdu znane były także jako Hornisse – „szerszeń”). Powstał w 1942 roku i miał stanowić jedynie tymczasowe rozwiązanie do momentu wejścia do służby projektowanych wtedy innych konstrukcji, ale pomimo słabego opancerzenia i dość wysokiej sylwetki pozostał w użyciu do końca wojny.

8,8cm PaK 43/1 L/71 auf Gsw III/IV (Sf)
SdKfz 164 „Nashorn – Hornisse”
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Deutsche-Eisenwerke

Typ pojazdu

niszczyciel czołgów

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

5 (dowódca, celowniczy, dwóch ładowniczych, kierowca)

Historia
Prototypy

1942

Produkcja

luty 1943 – marzec 1945

Egzemplarze

494

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy, 12-cylindrowy Maybach HL120 TRM o mocy 300 KM (221 kW) przy 3000 obr./min.

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

470 l

Pancerz

spawany z płyt walcowanych, grubość: 10–30 mm

Długość

8,44 m

Szerokość

2,86 m

Wysokość

2,65 m

Prześwit

0,40 m

Masa

24 000 kg (bojowa)

Nacisk jedn.

0,85 kg/cm²

Osiągi
Prędkość

42 km/h (po drodze)
20–24 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

260 km (na drodze)
130 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,00 m

Rowy (szer.)

2,30 m

Ściany (wys.)

0,60 m

Kąt podjazdu

30°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata przeciwpancerna 8,8 cm Pak 43 L/71 kal. 88 mm (zapas amunicji – 18 szt.)
1 karabin maszynowy MG 34 (zapas amunicji – 600 szt.)
Użytkownicy
Niemcy

Historia edytuj

Po rozpoczęciu operacji Barbarossa i po pojawieniu się w większej liczbie radzieckich czołgów T-34 i KW-1, już pod koniec 1941 roku niemieckie wojska zaczęły odczuwać brak mobilnej i skutecznej broni przeciwpancernej – holowane działa przeciwpancerne były zbyt mało mobilne, a istniejące niszczyciele czołgów typu Panzerjäger I nie były wystarczająco silnie uzbrojone.

W lutym 1942 roku zakłady zbrojeniowe Alkett opracowały podwozie na nowy niszczyciel czołgów Geschützwagen III/IV wykorzystujący części z czołgów PzKpfw III i PzKpfw IV, który postanowiono uzbroić w armatę przeciwpancerną 8,8 cm Panzerabwehrkanone (PaK) 43 L/71 – odmianę słynnej niemieckiej „osiemdziesiątki ósemki”. Wybór uzbrojenia wymusił jednak pewne zmiany w konstrukcji podwozia – przedłużono je, a silnik został przeniesiony z tyłu na środek pojazdu. Sama armata była na tyle ciężka, że w celu zmniejszenia masy nowej konstrukcji opancerzenie zostało zredukowane do absolutnego minimum.

Nowy pojazd został pokazany Adolfowi Hitlerowi w październiku 1942 i po jego akceptacji wszedł do produkcji na początku 1943. Pełna, oficjalna nazwa brzmiała 8.8cm PaK43 (L/71) auf Geschützwagen III/IV (Sd. Kfz. 164), ale ogólnie znany był jako Panzerjäger Hornisse.

Pod koniec 1943 lub na początku 1944 powstał nowy model „Szerszenia” uzbrojony w zmodernizowane działo 8.8cm PaK43/1 (L/71). W tej wersji zmodyfikowano także nieco opancerzenie z przodu pojazdu. Różnice pomiędzy nowym a starym modelem były jednak minimalne, praktycznie można je było tylko odróżnić po działach. Ta wersja otrzymała nazwę Nashorn.

Łącznie wyprodukowano 494 pojazdy w obu wersjach, większość z nich została wyprodukowana w 1943.

Użycie bojowe edytuj

Szerszenie/Nosorożce stanowiły uzbrojenie oddziałów ciężkich niszczycieli czołgów (schwere Panzerjäger Abteilungen). Każdy oddział wyposażony był w 30 pojazdów tego typu, łącznie powstało sześć tego typu formacji – schwere Panzerjäger Abteilung 560, 655, 525, 93, 519 i 88. Jednostki wyposażone w Nashorny walczyły do końca wojny na wszystkich frontach.

Ich debiut bojowy przypadł w czasie bitwy na łuku kurskim, gdzie spisały się bardzo dobrze. Znakomite, dalekonośne i skuteczne działo, pozwalające na zniszczenie przeciwnika na znacznej odległości, skutecznie niwelowało słabe strony tego pojazdu, jakimi było cienkie opancerzenie i dość wysoki profil. Pojazdy tego typu znakomicie nadawały się do prowadzenia walki na płaskich, otwartych terenach, jakimi były stepy południowej Rosji. Niepotwierdzonym rekordem jest zniszczenie przez Nashorna sowieckiego czołgu z odległości 4600 m.

Bibliografia edytuj

  • Janusz Ledwoch, 1997, Niemieckie wozy bojowe 1933–1945, Warszawa, Militaria, ISBN 83-86209-57-7.

Linki zewnętrzne edytuj