Niżnia Białowodzka Przełączka
Niżnia Białowodzka Przełączka (słow. Nižná Bielovodská štrbina[1], ok. 1810 m) – przełączka we wschodniej grani masywu Młynarza (dokładnie Wielkiego Młynarza) w słowackich Tatrach Wysokich. Siodło Niżniej Białowodzkiej Przełączki oddziela Nawiesistą Turnię na wschodzie od Przeziorowej Turni na zachodzie[2].
 Niżnia Białowodzka Przełączka widoczna poniżej Przeziorowej Turni (na lewo) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 1810 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
14 lipca 1924 r. |
| Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′35″N 20°06′33″E/49,193056 20,109167
| |
Jest to najszersza przełęcz w całej wschodniej grani Młynarza. Jest trawiasta. Na północny wschód opada z niej stromy żleb będący orograficznie lewą odnogą Młynarczykowego Żlebu. Obydwie odnogi łączą się z sobą około 150 m poniżej grani. Ku południowemu zachodowi z przełączki, oraz z dolnej części Nawiesistej Turni opada niezbyt strome, trawiaste zbocze[2].
Pierwszego wejścia turystycznego na Niżnią Białowodzką Przełączkę dokonali (przy przejściu granią) Jan Humpola i Mieczysław Świerz 14 lipca 1924 roku[3]. Od 1930 r. taternicy schodzą przełączką po wspinaczce z Nawiesistej Turni, Przeziorowej Turni, a także Młynarczyka. Drogi zejściowe prowadzą częściowo przez Białowodzki Żleb, częściowo ścianą Nawiesistej Turni. Najłatwiejsze wejście na przełączkę prowadzi Młynarczykowym Żlebem (II w skali tatrzańskiej, 1 godz.)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Młynarz. Przewodnik szczegółowy, tom 6, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1998, ISBN 83-7104-011-3
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VII. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954